Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 90]

Les 23 De bloem van de koning

Er was eens een koning die alles groot wilde hebben.

‘Grote dingen zijn mooier en beter’, zei hij. ‘En groot laat zien hoe belangrijk je bent.’ De koning vond zichzelf de belangrijkste man in het land. Hij woonde dan ook in een groot paleis. Hij droeg een reusachtige kroon op zijn hoofd. Die zat natuurlijk niet erg gemakkelijk. Hij sliep in een enorm bed.

Het was zo hoog dat hij een ladder nodig had om eruit te klimmen.

Zijn tandenborstel was zo zwaar dat twee mannen hem moesten dragen. Zijn horloge was te groot om er goed op te kunnen kijken en zijn koets was zo breed dat hij bijna niet door de straten kon rijden.

De vork en het mes waarmee de koning at, waren zo groot dat ze met touwen aan het plafond moesten hangen. De koning vond het moeilijk om ze te gebruiken.

Hij kon daardoor maar weinig eten. Hij bleef altijd hongerig.

Toch hield de koning vol dat alles groot moest zijn.

Het meeste hield de koning van chocola. Hij stuurde zijn dienaren erop uit om het grootste stuk chocola te gaan zoeken. Zij kwamen terug met de grootste reep die je ooit gezien hebt. Ze hadden die van heel ver gehaald. Er stond ‘chocolate’ op. De reep was zo groot dat hij niet door de poort van het paleis kon. De koning moest naar buiten om ervan te eten.

‘Wat heerlijk’, zei hij. ‘Dit is de lekkerste chocola die ik ooit gehad heb. Precies goed voor een belangrijk man.’

Hij at en at en at totdat...

‘Au! Au! Haal de tandarts! Ik heb zo'n kiespijn’, riep de koning uit.

De tandarts kwam onmiddellijk. Hij trok de kies uit en zei tegen de koning dat hij geen chocola meer mocht eten.

De chocola werd in stukken gezaagd en voorlopig opgeborgen in een koelkast die zo groot was als twee vrachtwagens.

De volgende dag maakte de koning een wandeling in zijn enorme paleistuin.

Ontevreden keek hij naar de bloemperken. Wat waren die fayalobi's toch klein.

[p. 91]

De palulu's kwamen niet hoog genoeg. En de tienuurklokjes leken helemaal nergens op. Hij klaagde hierover tegen zijn oppertuinman. Die probeerde hem op andere gedachten te brengen.

‘Sire, heeft u gezien hoe kunstig de bloemblaadjes in elkaar steken?

En vindt u die kleuren niet prachtig?’

Maar de koning bleef bij zijn standpunt. Ze waren niet groot genoeg. Alleen de grasvelden vond de koning goed. Die waren zo groot als voetbalvelden.

Toen kreeg de koning weer een idee. Hij zou de grootste bloempot ter wereld laten maken. De oppertuinman zuchtte, maar zei niets.

Tientallen pottenbakkers gingen aan het werk. Ze maakten de gevraagde pot ter plaatse, op een grasveld. De pot nam het hele veld in beslag. De tuinmannen moesten de pot tot bijna aan de rand met aarde vullen. In het midden plantte de oppertuinman een bloembol. Hij zei tegen de koning dat er een heel bijzondere bloem uit de bol zou groeien. ‘In zo'n grote bloempot zal de grootste bloem van de hele wereld groeien’, zei de koning. Het was hem ontgaan dat de oppertuinman alleen had gezegd dat de bloem bijzonder was. Hij had nooit gesproken over de grootte van de bloem.

Iedere morgen klom de koning in de bloempot. Hij keek of er al iets uit de bol kwam. Na een week was er nog niets te zien. De koning werd ongeduldig.

De oppertuinman troostte hem. Hij zei: ‘Sire, dit is een heel bijzondere bloem.

Hij heeft veel tijd nodig om te groeien.’

Eindelijk was het zover. De koning klom over de rand van de bloempot.

In het midden zag hij een bloem. Hij liep ernaartoe en keek heel lang. De bloem was niet groot. De bloem was klein.

Maar hij was ontzettend mooi. De kroonblaadjes waren kunstig op de bloembodem geschikt. De kleuren schitterden in de zon. Nooit had de koning zoiets prachtigs gezien. De koning voelde zich helemaal blij worden. Nog nooit had hij zich zo blij gevoeld.

[p. 92]

[p. 93]

‘Misschien is het wel goed dat zelfs ik niet de grootste bloem van de hele wereld kan laten groeien. Misschien vind ik het kleine toch wel mooier dan het grote’, zei de koning zachtjes in zichzelf. ‘Als ik er goed over nadenk, is het grootste helemaal niet het beste.’ Hij dacht aan de zware kroon. Hij dacht aan de ladder tegen zijn bed en aan de ongemakkelijke tandenborstel, aan de koets die zo moeilijk door de straten van zijn land ging en de reep chocola die zomaar in de ijskast lag.

Hij keek vanuit de bloempot over de stad. Rondom het paleis stonden allemaal kleine huisjes met kleine tuintjes. Het was mooi een gezicht.

‘Wat een boel huisjes kunnen er gebouwd worden van de stenen van mijn paleis’, dacht hij. ‘Wat een tuintjes kunnen er gemaakt worden van de aarde in mijn bloempot. Waarom wil ik steeds grotere dingen, terwijl ik er niet gelukkiger van word?’

Opeens wist hij het. Hij liet op de gong bij zijn paleis slaan. Dat gebeurde alleen als de koning een belangrijke mededeling moest doen. De mensen stroomden naar het paleis. De kinderen renden vooruit. Iedereen wilde horen wat de koning te zeggen had.

‘Lieve onderdanen’, zei de koning. ‘Ik ga een nieuw leven beginnen. Ik ga wonen in een klein paleisje met een klein tuintje eromheen. Grote dingen maken mij niet meer blij.’

Zo gebeurde het. De koning trakteerde iedereen op chocola en leefde nog lang en gelukkig. De mensen van zijn land zeiden: ‘Onze koning is een groot man, want hij is met kleine dingen gelukkig.’