Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 68]

Les 17 Seriba in de schelp

Galibi is een dorpje dicht bij de zee. Veel mensen vinden het leuk om in de vakantie naar Galibi te gaan. Galibi heeft een prachtig strand met een heleboel schelpen.

Lilia is ook met vakantie. Ze houdt van schelpen zoeken. De meeste hebben de vorm van een waaier. Je hebt ook schelpen die binnenin hol zijn. Ze zijn gedraaid tot een bol die uitloopt in een smalle punt.

Lilia heeft al een paar schelpen gevonden als ze in de verte een heel grote ziet liggen. De schelp is bijna net zo groot als haar hoofd.

Ze zet de opening van de schelp tegen haar oor. Dat vindt ze altijd een leuk spelletje. Als je dat doet, kan je het geluid van de zee horen.

Sjoe-oe-oe. Sjoe-oe-oe. Ja, ze hoort de zeewind blazen.

Maar dan hoort Lilia nog wat anders; net alsof er iemand huilt. Lilia drukt de schelp dichter tegen haar oor aan.

Hè, iemand snikt. Ze knijpt haar ogen toe en tuurt in de schelp, maar verder dan de eerste ronding kan ze niet zien.

‘Wie is daar?’, roept ze.

Sjoe-oe-oe, sjoe-oe-oe, ruist alleen de zeewind.

Hèn? Misschien heb ik me vergist, denkt Lilia.

Maar dan klinkt een stem. Zacht, zangerig, heel lief, ook heel droevig.

‘Ik ben Seriba, de zeemeermin. Mijn vader, de koning van de zee, heeft mij opgesloten in deze schelp.’

Lilia probeert weer voorbij de eerste bocht in de schelp te kijken, maar het lukt niet.

‘Waarom heeft je vader je opgesloten, Seriba?’

‘Mijn vader is boos op mij, omdat ik verliefd ben op Warana.

Warana is de liefste zeeschildpad van de hele wereld. Maar mijn vader vindt hem niet goed genoeg voor mij. Ik moet trouwen met Sjark Haai.

Maar ik vind Sjark zo griezelig. Hij heeft zulke grote tanden.’

Sjoehoe-sjoehoe-sjoehoe, huilt de zeewind boos. Seriba snikt met hem mee.

[p. 69]

[p. 70]

‘Stil maar, Seriba’, troost Lilia haar. ‘Waar is Warana dan? Heeft je vader hem ook opgesloten?’

‘Neuheu, hij is veel te groot’, snikt Seriba nog na. ‘Elke dag, net voor het donker wordt, komt hij hier’, vertelt Seriba. ‘Hij komt tori met me praten. Ik ben zo blij als ik zijn stem hoor, maar wat zou ik hem graag weer willen zien en aanraken.’

Lilia legt de schelp terug op het zand. Ze heeft een plannetje in haar hoofd.

‘Wees gerust, Seriba. Als alles goed gaat, zien jullie elkaar vanavond weer.’

Het is pas drie uur 's middags. Ongeduldig zwerft Lilia over het strand tot ze de hemel rood ziet worden en de zon ondergaat. Zo snel als ze kan, rent ze dan over het natte strand terug naar de grote schelp. Hij ligt nog op dezelfde plaats. Hijgend houdt ze stil. Er is niemand te zien. De zee kabbelt rustig tegen het strand.

Lilia verstopt zich achter een busbusi. Warana mag haar niet zien. Schildpadden zijn bang voor mensen. Mensen vangen schildpadden en koken soep van hun vlees.

Vanachter de struiken loert Lilia naar de kustlijn.

Ay, daar is hij! Warana! San, wat is hij groot en wat heeft hij een prachtig geblokt schild. De schildpad kijkt voorzichtig om zich heen.

Als hij niemand ziet, schuifelt hij met zijn grote graafpoten naar de schelp.

Hij legt zijn kop ertegenaan. Zo blijft hij een tijdje staan en praat hij tori met Seriba.

Hoe was je dag vandaag?’, vraagt ze.

Hij zucht. ‘Zoals altijd heb ik rondjes gezwommen. De zee is prachtig, maar zonder jou kan ik niet echt genieten.’

‘Er was vandaag een mensenkind op het strand’, zegt Seriba.

Warana kijkt argwanend om zich heen. Hij is bang voor mensen. Hij is bang op het land. In zee is hij snel. Zijn schild beschermt hem. Het is zo hard dat zelfs die griezelige Sjark er niet doorheen kan bijten.

Op het land is hij langzaam. Mensen kunnen hem dan makkelijk vangen.

‘Kon ik je maar bevrijden uit je schelp’, zegt hij tegen Seriba.

[p. 71]

‘Dan konden we weer samen de zee in.’

Lilia weet hoe ze Seriba kan bevrijden. Maar ze moet snel zijn. Als Warana haar ziet, zal hij zeker proberen de zee in te vluchten. Dat mag niet gebeuren, want ze heeft zijn schild nodig. Ze moet in actie komen.

Nu!

Ze duwt de struiken opzij en rent zo snel ze kan over het natte strand. Warana hoort het geluid van voetstappen. Een mens! Hij wil vluchten. Maar op het land is hij veel te langzaam. Wat moet hij doen? Die mens mag hem niet pakken. Hij wil geen schildpadsoep worden. Hij knijpt zijn ogen dicht van angst. Hij weet niet dat Lilia hem en Seriba wil helpen.

Lilia rent om Warana heen. Ze moet oppassen voor de scherpe klauwen van zijn grote graafpoten. Gelukkig, hij beweegt niet. Snel grijpt ze de schelp en tilt hem boven haar hoofd.

‘Hou je vast’, roept ze tegen Seriba.

Dan slaat ze de schelp met al haar kracht op de rug van Warana.

Krak, doet de schelp. Er zit een scheur in. Lilia hoort Seriba gillen.

‘Nog even’, roept Lilia en zo hard ze kan, slaat ze nog een keer. Krak, krak.

De schelp breekt in stukken. Tussen de scherven zit een kleine zeemeermin.

‘Jij moet Seriba zijn’, zegt Lilia.

Seriba lacht opgelucht. ‘O, wat was ik bang.’

Langzaam keert Warana zijn kop om.

‘Seriba, je bent weer vrij!’, roept hij.

‘Ja’, zegt Seriba, ‘dankzij dit mensenkind.’

‘Een mensenkind’, verbaast Warana zich. ‘Ik dacht dat ze soep van me wilde maken.’

‘Hoe gaan we je ooit kunnen bedanken?’, zegt Seriba.

‘Het was niets, hoor’, zegt Lilia. ‘Ik ben blij dat jullie weer gelukkig zijn.’

Seriba gaat op het schild van Warana zitten. Lilia zwaait ze na als ze de zee ingaan.