Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 44]

Les 11 De schoolbakru

Naast een lagere school aan de rand van Paramaribo was er een leeg, onverzorgd perceel vol busbusi. In holen tussen de wortels van de bomen woonden bakru's.

Ze deden niemand kwaad en sliepen de hele dag. Middernacht pas werden ze wakker.

Dan maakten ze een vuur en vertelden elkaar enge mensenverhalen die altijd eindigden met ‘En toen leefden ze nog lang en ongelukkig!’ De kleine bakru's rilden van angst, maar genoten toch van de verhalen. ‘Het zijn maar sprookjes’, zei de verteller.

Op een dag vroeg hij toch: ‘Willen jullie een minder eng verhaal horen?’

De kleine bakru's knikten van ja. De verteller gooide een houtblok op het vuur en begon zijn verhaal.

Er was eens een meisje dat Parvati heette. Op een dag liep ze naar school, maar voor de poort stopte ze.

‘O nee, mijn huiswerk! Ik ben vergeten huiswerk te maken!’

Ze wilde huilen, maar dat zou weinig helpen. Ze was vroeg. Misschien kon ze nog wat sommetjes maken. Op het lege perceel naast de school was een grote steen onder de bomen. Daar kon ze gaan zitten en nog even rustig haar huiswerk maken. Ze had een kwartier voor de schoolbel klonk. Ze pakte haar schrift uit haar tas en begon.

Maar haar huiswerk was zo veel! Ze zou nooit op tijd klaar zijn.

‘Wat doe je daar?’, vroeg plotseling een stemmetje.

Parvati zag een piepklein jongetje. Hij was nog geen twintig centimeter lang en had een groot hoofd en grote oren.

‘Ik maak mijn huiswerk. Maar het is zo moeilijk! Juf gaat me zeker schreeuwen als ik niet alle sommen af heb’, jammerde Parvati.

‘Laat me zien’, zei het bakrujongetje. Hij keek in het schrift en nam toen haar pen.

Snel schreef hij alle antwoorden op.

‘Dat was gemakkelijk’, zei hij.

‘Hoe kan ik je bedanken?’, vroeg Parvati blij.

[p. 45]

[p. 46]

‘Wel... ik ruik pindakaas. Het is mijn favoriet, mag ik een beetje?’, vroeg de kleine bakru verlegen.

‘Bedoel je dit?’ Parvati haalde een broodje met pindakaas uit haar tas. Ze scheurde het in tweeën en gaf het bakru'tje een helft. Toen ging de bel.

‘Ik moet gaan! Daag!’ Ze rende naar school.

Het bakrujongetje smulde van het broodje pindakaas. Het was zo heerlijk dat hij besloot wat liefs voor Parvati te doen. Uit zijn holletje haalde hij een paar edelsteentjes.

Hij legde die neer bij de steen waarop ze had gezeten toen hij haar ontmoette.

Na school ging Parvati terug naar het beboste perceel. Ze wilde het vreemde jongetje bedanken. Dankzij hem had ze een compliment gekregen van de juf. Alle sommen waren goed. Toen ze de edelstenen zag, begreep ze dat het jongetje geen gewoon jongetje was. Het moest een bakru zijn, een schoolbakru. Daarom was hij zo goed in de sommen.

Ze wist zeker dat hij haar vaker zou helpen.

Voortaan bracht ze elke ochtend een broodje pindakaas voor de kleine bakru.

De kleine bakru's vonden het verhaal zo leuk.

‘Wow, elke dag pindakaas! Dat is zo lekker!’, riep één van ze. ‘Dat wil ik ook.’

‘Het was maar een sprookje’, zei de verteller. ‘De werkelijkheid is heel anders.’

Maar de kleine bakru luisterde niet. De volgende ochtend verschool hij zich in het gras aan de rand van het perceel. Hij wachtte op een kindje in nood. Maar de bel ging en niemand kwam om hulp vragen. Hij besloot de school te bezoeken. Misschien zou hij iemand daar kunnen helpen.

Als een muis sloop hij over het schoolerf. Het was er leeg. Alle kinderen zaten in de lokalen. Toen zag hij toch een jongetje buiten.

Hij zat op de gang met een schrift op zijn schoot.

[p. 47]

Toen het bakru'tje dichterbij kwam, zag dat de jongen huilde.

‘HAHA! Daar komt de pindakaas!’, riep de bakru blij. Hij tikte tegen het been van de jongen. ‘Hallooo! Waarom ben je zo verdrietig?’

De jongen schrok. ‘Aargh! Wat is dit nou voor engs? Ga weg!’

‘Rustig maar. Je hoeft niet bang te zijn. Ik ben een bakru en wil je helpen. Waarom huil je?’

‘Ik ben buitengezet, omdat ik geen huiswerk heb gemaakt!’

De jongen veegde zijn tranen. ‘Wacht, ik hoor dat er schoolbakru's zijn.

Die kunnen huiswerk maken?’

‘Dat klopt. Voor een broodje pindakaas doen we dat graag’, antwoordde de bakru.

‘En geven jullie ook edelstenen weg?’, vroeg de jongen. De bakru dacht na. Dat was niet echt zijn bedoeling. Maar hij kon best een paar steentjes op de grond vinden.

‘Ja, waarom niet. Laat me je huiswerk eens zien?’

De bakru keek in het schrift. Hij snapte niet zo goed wat gevraagd werd, maar pakte de pen van de jongen en vulde razendsnel alle antwoorden in.

‘Ziezo, klaar! Breng je me in de pauze een broodje pindakaas?’

De jongen beloofde dat. Blij ging de kleine bakru terug naar het lege perceel, waar hij op de grond wat steentjes bij elkaar zocht. Hij hoorde de boze stem van de juf niet.

‘WAAROM HEB JE CIJFERTJES GESCHREVEN IN JE TAALSCHRIFT?

WAT IS DIT VOOR ONZIN!’

Toen de kleine bakru de bel van de pauze hoorde, snelde hij naar de schutting.

Daar wachtte de jongen op hem met een broodje. De kleine bakru nam gretig een grote hap... en spuugde die direct uit zijn mond. Wagh! Het was kaas, smeerkaas!

Het was zo vies voor de bakru. De jongen had hem bedrogen.

De jongen lachte hem uit. ‘Net goed voor je.’

Boos gooide de kleine bakru de steentjes die hij had verzameld naar de jongen.

Toen verdween hij tussen het gras op het lege perceel.

Vanaf die dag wisten de schoolkinderen dat ze niet te dicht bij de schutting mochten staan. Een bakru zou steentjes naar ze gooien.