Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 30]

Les 7 Switi Anansi (1)

Vanaf de straat kon je het gekreun van de Anansi-kinderen horen. Ze hadden honger!

‘Jó, luie donder van een Anansi-vent!’, riep hun moeder Makuba boos tegen haar man. ‘Sta op en ga suiker voor me kopen op de markt. Dan kan ik cassavedokun maken om te verkopen. Wat voor vader ben jij? Als ík niet werk, is er geen geld om eten te kopen!’

Anansi sprong uit zijn hangmat. Als Makuba boos werd, raasde en tierde ze zodanig dat de scheplepels, pannen en potten hem om de oren vlogen.

‘Ja, ja, ik ga al’, riep hij.

Bij het marktplein zag hij Ma Doifi zitten op de stoep van het winkeltje waar ze lekkernijen verkocht. Naast haar zat Paard Suikertand, de schaafijsverkoper.

‘Wat zitten jullie zo te zitten?’, vroeg Anansi.

‘Dus je weet het niet, Anansi?’, zei Paard Suikertand. ‘Baas Tijger heeft zijn suikerloods gesloten. De suiker is op.’

‘Dat kan niet. Suiker moet er altijd zijn. Weten jullie het zeker?’

‘We waren vanmorgen daar, Anansi. Wil je laten we weer gaan kijken?’

Ma Doifi stond op. ‘Ik moet echt suiker hebben, anders ga ik failliet.

Koekjes zonder suiker lust niemand.’

Bij het suikermagazijn was het stil. Het terrein rondom het magazijn was leeg.

Het glijhek stond maar halfopen. ‘Het magazijn is gesloten’, zei de wachter tegen Anansi, Ma Doifi en Paard Suikertand.

Anansi stiet Ma Doifi aan. ‘Kijk!’

Zus Fremusu kwam naar buiten met een grote tas.

‘Wat heb je daar?’, vroeg Anansi dreigend.

‘Niets, niets’, piepte Zus Fremusu angstig, terwijl ze de zak tegen zich aandrukte.

‘Laat zien!’, Ma Doifi trok aan de zak.

‘Doe niet’, huilde Zus Fremusu. ‘Baas Tijger heeft gezegd dat we veel te weinig voor zijn suiker betalen. Hij zegt dat zijn suiker bijna op is.

[p. 31]

[p. 32]

Alleen als we betalen wat hij vraagt, laat hij nieuwe suiker halen. Ik mocht nog net deze tien kilo suiker bij hem kopen. Heel duur, natuurlijk.’

Zus Fremusu zette haar zak op de grond en haalde een zakdoek uit haar handtas.

Ze veegde haar tranen en snoot haar neus.

‘Ik heb mijn laatste spaarcentjes aan hem gegeven. Volgende week wordt mijn moeder negentig. We hebben meer dan tweehonderd gasten uitgenodigd voor het feest.

We moeten koeken bakken en stroop koken.’

Met een laatste snik stopte ze haar zakdoek weer in haar tas, tilde de zware zak op en vervolgde haar weg.

Plotseling ratelde het hek. Het gleed helemaal open en een grote vrachtwagen reed het terrein op. De truck parkeerde met de laadkant naar de deuren van het magazijn.

Die werden net wijd genoeg opengezet om een kapasi door te laten.

‘Wat gebeurt er?’, fluisterde Ma Doifi. Paard Suikertand drong naar voren.

‘Ik wil ook zien.’

‘Die kapasi's laden iets in de vrachtwagen’, zei Anansi. ‘Ik durf te wedden dat het suiker is.’ Na een hele tijd werden de deuren van de laadruimte vergrendeld.

De twee kapasi's stapten in de chauffeurscabine.

Anansi zei: ‘Ik wil weten waar ze naartoe gaan.’

Hij rende naar de truck, greep een zijreling en terwijl de truck wegreed, klom hij op het dak van de cabine.

‘Als dat maar goed gaat’, zei Ma Doifi tegen Paard Suikertand. De vrachtwagen reed de stad uit. De truck denderde over de highway naar een bosrijk gebied, waar de wegen steeds slechter werden. Ze reden een hobbelig zandweggetje in. De truck stopte waar de weg ophield. Een klein huisje lag verscholen tussen de bomen. De chauffeur drukte een paar keer op zijn toeter. Een lange miereneter kwam naar buiten.

‘Hé Min’, riep de chauffeur. ‘We hebben de lading gebracht: vierhonderd balen.’

Hij en zijn helper gooiden de cabinedeuren open en sprongen uit de truck.

[p. 33]

Voorzichtig piepte Anansi over de rand van het dak. De dieren hadden hem niet in de gaten. Ze hadden het te druk met het versjouwen van de suiker.

Anansi klom van het dak en verschool zich in het struikgewas. Daar bleef hij tot de truck leeg wegreed. Even later kwam de miereneter naar buiten met een hengel over zijn schouder. Dat kwam goed uit. Als Min wegging, kon Anansi rustig rondneuzen.

Min had de deur niet afgesloten. In deze eenzame buurt woonden zeker geen dieven.

De balen suiker waren netjes op elkaar gestapeld. De hele voorkamer was vol. Ook in de kleinere zijkamer lagen stapels balen. In de keuken vond Anansi een boodschappentas en een paar plastic zakken. Hij sneed een baal in het zijkamertje open en vulde de plastic zakken met suiker. Hij deed ze in de boodschappentas. Die was zwaar, minstens tien kilo. Hij vouwde de opengesneden zak dicht en verborg hem onder een van de stapels helemaal in de hoek van de kamer. Min zou niet merken dat er suiker was verdwenen.

Anansi sjouwde met zijn tas tot hij bij de asfaltweg terug was. Daar kreeg hij een lift van Zuster Schaap. Ze ging naar de stad om inkopen te doen en wilde Anansi wel afzetten bij de markt. Daar zat Ma Doifi nog steeds moedeloos op de stoep voor haar winkel.

‘Ma Doifi, kijk wat ik heb gebracht!’

Anansi deed opgetogen de boodschappentas open.

‘Is dat suiker, Anansi?’, vroeg Ma Doifi.

‘Reken maar van yes.’

Ma Doifi stopte een vinger in een van de zakken en likte die af.

‘Het is echt suiker’, knikte ze. ‘Maar dit is nooit genoeg voor alle koekjesbakkers en stroopverkopers, laat staan voor al die mensen die suiker in hun thee willen.’

‘Ma Doifi’, zei Anansi. ‘We gaan die gierige Ba Tigri een lesje leren.

Ja ja, met dit kleine beetje suiker. Vraag alle koekjesbakkers en stroopverkopers om vanavond bij je huis te komen. Dan zullen ze horen wat we gaan doen. Ma Doifi, opo, sta op. Er is werk aan de winkel.’