Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 34]

Les 8 Switi Anansi (2)

Alle koekwinkels waren weer open. Overal kon je de belletjes van de schaafijsverkopers horen rinkelen. Verbaasd dwaalde Ba Tigri door de straten. Hoe kon dat?

Waar hadden die beesten hun zoet vandaan gehaald? Hij wist zeker dat hij de enige was die suiker importeerde.

Hij stapte de winkel van Ma Doifi binnen.

‘Dag Baas Tijger’, riep Ma Doifi vrolijk. ‘Wilt u een lekker maïzenakoekje?’ De schalen in haar etalage lagen vol met heerlijk ruikende, versgebakken koekjes.

Baas Tijger beet voorzichtig een stuk van het koekje af. ‘Het is zoet’, zei hij.

‘Wat dacht u dan?’, vroeg Ma Doifi. ‘Koek moet zoet zijn, anders is het een zoutje.’

‘Waar heeft u de suiker vandaan?’, beet Baas Tijger haar toe.

‘Haha’, lachte Ma Doifi. ‘Dat ga ik u echt niet zeggen, Baas Tijger.

Wat ik wel kan zeggen, is dat er genoeg suiker is en echt niet duur.’

Woedend liep Baas Tijger de winkel uit. Paard Suikertand kwam hem rinkelend met zijn belletje tegemoet.

‘Een ijsje voor u, Baas Tijger?’

‘Uit de weg’, bitste Baas Tijger. Als Paard Suikertand het bekertje niet stevig vast had gehouden, was het op de grond gevallen.

‘Zonde’, hinnikte Suikertand. Hij stak het rietje in het ijs. ‘Tigri moest eens weten dat dit mijn enige ijsje is met zoete stroop.’

Ma Doifi kwam naar buiten. ‘En dat het maïzenakoekje dat hij heeft gegeten, het enige koekje in mijn winkel is met suiker.’

Overal waar Baas Tijger ging, werden hem lekkernijen aangeboden. Van een gebrek aan suiker was niets te merken. Niemand kwam bij Baas Tijger ook maar één korreltje suiker kopen. Hij verdiende niets.

Baas Tijger wist niet dat Anansi een weddenschap had afgesloten met de koekjesbakkers en stroopverkopers. De inzet was een baal suiker.

Ze moesten het vier weken zonder suiker uithouden.

[p. 35]

Tigri wist ook niet dat Anansi ze allemaal een cup suiker had gegeven.

Dat mochten ze alleen gebruiken om iets lekkers voor Baas Tijger te maken.

Baas Tijger belde Ma Doifi om te vragen of ze geen suiker nodig had.

‘Nee hoor, Baas Tijger’, riep ze. ‘Ik heb nog meer dan genoeg.’ Tigri wist niet hoe hij het had. Op zo'n manier kon hij zijn prijzen niet verhogen. Erger nog, dan zat hij met al zijn voorraden.

Op de laatste dag van de vierde week riep Anansi de koekjesbakkers en stroopverkopers vroeg 's morgens bij elkaar. ‘We gaan suiker halen’, zei Anansi.

De dieren vertrokken in busjes, auto's, op bromfietsen en twee zelfs op hun racefiets. Toeterend en bellend bereikten ze het huisje van Min. Paniekerig rende de miereneter naar buiten. Wat was dit voor een invasie?

De dieren waren niet te houden. Ze roken de suiker die ze vier weken lang hadden moeten missen. Paard Suikertand duwde Min omver. Stampend rende hij het huis binnen.

Hij gooide een baal op zijn rug. De andere dieren sjouwden suiker naar hun busjes, auto's, bromfietsen en fietsen. Een paar balen braken open. De witte korrels stroomden over de vloer. Snel werd er een andere baal gegrepen, totdat het huisje leeg was.

Daarna vertrokken ze terug naar de stad. Min Miereneter bleef ontredderd achter.

Anansi ging niet naar huis. Hij klopte bij Baas Tijger aan. Die zat onderuitgezakt achter zijn bureau in zijn magazijn. De tafel lag vol onbetaalde rekeningen.

‘Baas Tijger’, zei Anansi medelijdend, ‘ik heb al een paar keer met je gedroomd.

Het is steeds dezelfde droom.’

Tijger ging wat rechtop zitten. ‘Ga ik een lot winnen, Anansi?’, vroeg hij gretig.

‘Nee, nee, Tijger. In mijn dromen zie ik jou steeds zitten zoals vroeger, tussen de balen suiker. Toen alles nog goed met je was. Maar dan komt er een miereneter.

Die steekt zijn lange snuit in jouw balen en zuigt alle suiker op.

Ten slotte zit je erbij zoals nu.

[p. 36]

[p. 37]

Zielig en alleen in een leeg magazijn, met een hoop rekeningen.’

Tijger sprong op. ‘Het is Min’, brulde hij terwijl hij met zijn vuist op de tafel sloeg.

‘Min knoeit met mijn suiker.’

‘Dat dacht ik al’, knikte Anansi.

Met grote stappen beende Tigri naar buiten. Hij stapte in zijn auto.

Anansi reed met hem mee.

De deur en ramen van Mins huis hingen uit hun hengsels. Min zat met een verzaligd gezicht op de vloer tussen de suiker die uit de gebroken balen was gestroomd.

‘Pas op!’, schreeuwde Anansi tegen Tijger toen ze uitstapten. Hij was bijna in een kolonne rode mieren gestapt. Van alle kanten marcheerden rijen mieren naar binnen. Ze waren op zoek naar zoetigheid. De miereneter wachtte ze op.

Met zachte slurpgeluidjes bewoog hij zijn snuit over de vloer. Met een verzaligd gezicht kauwde hij de krioelende miertjes fijn.

Hij merkte de twee die binnenkwamen niet op, totdat Baas Tijger hem woedend door elkaar schudde. ‘Dief, suikerdief!’

Min keek verstoord op, blies toen zijn snuit uit over Baas Tijger. Een vlaag mieren kwam neer in zijn gezicht en op zijn poten, beten zich vast in zijn vel. Gillend van pijn liet hij Min los en rende naar buiten. Hij sprong in de kreek. ‘Die suikervreter heeft alles opgegeten’, huilde hij, terwijl hij de mieren uit zijn vel probeerde te plukken.

‘Je moet een nieuwe partij suiker laten komen’, zei Anansi. ‘Als je nu een bestelling plaatst, hebben we over drie weken weer suiker.’

Knarsetandend gaf Baas Tijger toe dat dat het enige was wat hij nog kon doen.

Anansi verloor zijn weddenschap met de dieren. Ze hadden keurig vier weken lang geen korreltje suiker gegeten. Maar omdat Anansi ervoor had gezorgd dat er weer voldoende suiker was, kreeg hij een jaar lang elke week een zak met lekkers van de vereniging van koekjesbakkers en stroopverkopers. En voor Makuba was er genoeg suiker om cassavedokun te maken.