Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 22]

Les 5 Het geschenk van de krokodillenkoning

Er was eens een arme vrouw die water ging halen. In de buurt van haar dorp was een groot meer met zoet water. Bij de rand van het meer struikelde ze over een steen en viel. Ze bezeerde haar knieën en haar handen.

Haar emmertje kwam in het water terecht. Het dreef weg van de oever. Ze kon er niet meer bij. Bedroefd ging de vrouw op een grote steen zitten en huilde: ‘O, mijn handen en knieën! O, mijn emmertje!’

Toen riep ze de koning der vissen.

‘O koning, help me toch! Mijn handen en knieën doen zo'n pijn.

Mijn emmertje is weggedreven met de stroom.’ Maar de koning der vissen gaf geen antwoord. Toen riep ze de koning der garnalen. Ook die hield zich ook doof.

Ten slotte riep ze de koning der krokodillen. Hij wilde wel luisteren.

Hij zwom naar de kant en vroeg wat er met haar aan de hand was.

‘O koning, help me toch! Ik ben gestruikeld over een steen. Mijn emmertje viel in het water. Ik kan er niet meer bij.’

De krokodil had een goed hart. Hij kreeg medelijden met de oude vrouw.

‘Ik wil je wel helpen’, antwoordde hij, ‘maar dan moet je mij ook een dienst bewijzen. Dan moet je op mijn kind passen.’

Daar had de vrouw geen bezwaar tegen. Ze ging op de brede rug van de krokodil zitten en deze bracht haar naar zijn huis.

Uitgestrekt op het helderwitte rivierzand lag daar de kleine, groene krokodillenbaby.

De vrouw nam hem in haar armen en begon hem te wiegen.

‘Je moet er ook een versje bij zingen’, zei de krokodil.

Ze zong:

‘In de mantel van mijn vader zijn bloemen en vogels geweven. Zijn gordel blinkt als zilver.’ Dat vond de koning erg mooi. Hij begreep wel wat de vrouw bedoelde.

Ze zong dat liedje ter ere van zijn fraai getekende rug en zijn schitterende witte buik.

‘Zing dat nog eens?’, vroeg hij.

[p. 23]

En aldoor zong de vrouw, tot het krokodillenjong in slaap viel. Toen zwom zijn vader weg om het emmertje van de vrouw te halen. Hij nam het in zijn grote bek en bracht het naar zijn schatkamer. Hij had besloten de vrouw een grote beloning te geven. Hij vulde het emmertje met gouden en zilveren sieraden en rode kralen. Hij bedekte de sieraden met een groot lotusblad en een roze lotusbloem. Zo bracht hij alles voor de vrouw.

‘Hier is je emmertje terug. Wat erin zit, is voor jou. Maar je mag het onderweg niet openmaken. Ga naar de donkere zolder van je huis.

Sluit het luik en maak dan het emmertje open.’

De vrouw bedankte de koning. Hij liet haar op zijn rug zitten en bracht haar weer naar de oever van het meer. Thuis aangekomen, klom ze de trap op naar de donkere zolder.

Ze maakte het emmertje open. Ze was geweldig blij met al die mooie dingen die voor de dag kwamen.

De koning had haar rijkelijk beloond. Ze verborg de sieraden in een kast in haar huis.

Die zouden nog goed van pas kunnen komen.

Alleen twee gouden bellen deed ze in haar oren.

Een buurvrouw zag de oorbellen en vroeg hoe ze eraan kwam. De buurvrouw vroeg net zo lang door tot de vrouw het hele verhaal aan haar vertelde.

De volgende morgen ging de buurvrouw met een emmertje eropuit om haar geluk te beproeven. Ze liet zichzelf met opzet vallen. Haar emmertje gooide ze in het water.

Ze begon te huilen en riep de koning der vissen, maar deze kwam niet. Ook de koning der garnalen liet zich niet zien toen ze hem riep. Ten slotte riep ze de koning der krokodillen en die kwam spoedig aanzwemmen.

[p. 24]

[p. 25]

‘O koning, help me toch’, schreide ze, ‘mijn handen en knieën doen zo'n pijn en mijn emmertje is weggedreven met de stroom!’

‘Ik wil je helpen, maar dan moet je voor mij ook iets doen.’

‘Met alle genoegen, heer koning.’

‘Ga maar op mijn rug zitten, dan zal ik je naar mijn huis brengen.’

Verheugd zette de vrouw zich neer op de rug van de krokodil. Hij bracht haar naar zijn krokodillenjong. De vrouw nam hem in haar armen en begon hem te sussen.

‘Je moet er ook een liedje bij zingen’, zei de koning.

Toen begon de vrouw te zingen:

‘Mijn vader heeft twee tanden in de mond en een neus als een stuk hout.’

Toen de krokodil dat hoorde, werd hij boos. Hij voelde dat de vrouw het liedje zong om hem te bespotten. Hij had ook maar twee tanden in de bek, en zijn neus... Nou ja, dat was een gewone krokodillenneus. Die leek wel een beetje op een stuk hout.

Hij sloeg met zijn staart op het water en zwom weg. Hij was vastbesloten de vrouw te straffen voor haar ongepaste liedje. Hij vulde haar emmertje met padden. Hij bedekte ze met een lotusblad en een zware steen.

De vrouw was erg blij toen ze het emmertje terugkreeg. In gedachten zag ze allerlei mooie dingen die erin zaten. Wat zou ze zich mooi maken. Even mooi als haar buurvrouw!

‘Ga nu naar huis’, zei de krokodil. ‘Maak het emmertje pas open op jouw donkere zolder.’ De koning bracht de vrouw naar de oever. Haastig ging ze naar huis en klom de ladder naar de zolder op. Ze graaide onder het blad.

‘Woei, woei!’, schreeuwde ze. De koude padden sprongen in haar gezicht. Ze begonnen op de zolder rond te huppen. Zo snel haar benen haar konden dragen, rende de vrouw de ladder af en het huis uit. De krokodillenkoning had haar niet beloond, maar gestraft.