Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 10]

Les 2 Mala en de magische zeemeermin

Mala was een lief meisje. Al haar klasgenoten speelden graag met haar, behalve één.

Dat zou ze niet zo erg hebben gevonden als hij niet zo cool was. Jerry kwam elke dag met allerlei leuke spullen op school. Op zijn tablet had hij de nieuwste games en hij had de tofste schriften, pennen en potloden. Eén van zijn potloden was bijvoorbeeld superlang, met een lichtgevende top erop. Mala wilde graag met hem bemoeien.

Een keer waren zij en Jerry de eersten in de klas. Mala dacht moedig te zijn. Ze liep naar zijn tafel en zei: ‘Hoi’. Hij antwoordde ‘Hey’, maar keek nauwelijks op. Hij zocht verder naar iets in zijn tas. Mala voelde zich zo afgestoten dat ze snel wegliep.

Op de eerste dag van het derde kwartaal probeerde ze het weer. Zij en een paar vriendinnen aten bami. De juf van de kantine was jarig en trakteerde iedereen die wat kocht op een saté. Mala zag dat Jerry alleen een sawpaw at. Ze vroeg hem of hij haar saté wilde hebben. Hij trok een vies gezicht en zei: ‘Nee, hoor’.

Mala voelde zich beledigd. Toen ze thuiskwam, was ze erg stil.

Toevallig was haar halfbroer Vijay op bezoek.

‘Is er iets, Mala?’

Mala gaf geen antwoord. Vijay's vrouw, Shivany, liep naar haar toe.

Ze trok aan Mala's vlecht.

‘Ze heeft liefdesverdriet’, zei ze plagend.

Mala dacht: ieuw, nee!

Op dat moment wilde ze niemand meer zien. Ze rende het huis uit en pakte haar fiets. Ze fietste naar de oude steiger bij de rivier, niet ver van haar huis. Ze zat graag bij de oude steiger, vooral als ze baalde van iets. De manier waarop de golven dansten op het water, kalmeerde haar.

Gelukkig was er niemand bij de steiger. Ze kon lekker alleen zijn. Ze begon te huilen.

Heel zachtjes, want als er toevallig iemand langsliep, moest het lijken alsof ze gewoon naar het water keek. Eén van Mala's tranen viel in het water.

[p. 11]

[p. 12]

Plotseling was het alsof de golven stopten. Wat raar! Zoiets had ze nooit eerder meegemaakt. Ze keerde zich om, naar de straatkant. Het verkeer stond stil.

Alle autobestuurders leken bevroren. Mala wist niet wat haar overkwam. Ze keerde zich weer om. Het werd nog vreemder. In het midden van de rivier rees langzaam een vrouw uit het water. Mala knipperde met haar ogen. Binnen twee seconden was de vrouw bij de steiger. Ze had lang, golvend bruin haar en grijze ogen. Ze droeg een bikinitopje en had een staart als van een vis!

De mysterieuze vrouw glimlachte. Ze zei: ‘Ik ben Tania, de magische zeemeermin.

Ik vind het niet leuk wanneer mensen ongelukkig zijn. Jij ziet er verdrietig uit. Ik heb je traan net in het water zien vallen.’

Mala knikte.

‘Weet je wat?’, zei de zeemeermin, ‘je mag een wens doen. Ik laat je wens uitkomen.

Maar let wel, je moet instaan voor de consequenties. Denk dus goed na voordat je je wens uitspreekt.’ Maar Mala wist al meteen wat ze zou vragen.

‘Ik wil dat Jerry elke dag met me bemoeit!’

Tania schudde meewarig haar hoofd, maar ze zei: ‘Goed, als dat is wat je graag wilt hebben, dan zal het zo zijn.’ Daarna dook ze de rivier in en verdween onder water.

De wereld was niet meer bevroren. Mala fietste dolgelukkig naar huis.

De volgende dag stond Jerry bij de ingang van de klas. Toen Mala aankwam zei hij:

‘Dag Mala, wil je met me spelen? Ik heb de nieuwste game met Superman en Wonder Woman. Ik heb zelfs extra controllers voor mijn tablet gebracht, zodat we beiden tegelijk kunnen spelen.’

Mala vond het geweldig. Ze genoot van zijn aandacht. Soms mocht ze van Jerry zelfs unieke pennen en potloden hebben. Zo gingen er enkele weken voorbij.

Maar op een dag wilde ze in de pauze naar het toilet. Jerry kwam achter haar aan. Dat hoefde niet. Ze werd boos op hem en zei dat hij uit haar buurt moest blijven.

[p. 13]

Toch stond hij de volgende dag weer te wachten.

Hij had fayalobi's en rozen uit zijn moeders tuin voor haar meegenomen.

Waar iedereen bij was, vroeg hij haar om niet meer boos op hem te zijn.

Ieuw, dacht Mala. Nu denkt iedereen dat hij mijn vriendje is. Dat was niet de bedoeling. Mala realiseerde zich dat ze een fout had gemaakt. Ze begreep nu wat de zeemeermin bedoelde toen ze zei:

‘Je moet instaan voor de consequenties.’

Na school ging ze naar de oude steiger. Ze gooide de bloemen in het water.

‘Tania! Tania! Tania!’, riep ze.

Maar er gebeurde niets. Ze riep nog een keer en nog een keer.

Totdat er een zwerver langsging die mee begon te roepen, omdat hij het grappig vond.

Mala ging zitten en barstte in tranen uit.

Zonder dat ze er erg in had, rolde er weer een traan in het water.

Op dat moment verscheen Tania. Mala was nog nooit zo blij geweest om iemand te zien. ‘Tania, had ik maar naar je geluisterd! Jerry plakt zo vreselijk aan me. En iedereen denkt dat hij mijn vriendje is. Ik vind het helemaal niet leuk meer.’

Tania glimlachte.

‘Zo, dus je hebt je lesje geleerd.’

Mala knikte. Ze zei: ‘Tania, ik zal voortaan goed nadenken voordat ik iets vraag!’

Tania bewoog even met haar handen. ‘Het komt wel weer goed’, zei ze glimlachend. Daarna verdween ze in de rivier. De volgende dag zag Mala Jerry bij de schoolpoort staan.

Ze zei: ‘Hoi’.

Hij keek haar aan en liep toen zonder te groeten langs haar heen.

Mala lachte zachtjes in zichzelf. Tania had haar gered.