Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 6]

Les 1 Mijn lieve pop

Het meisje zat op de vloer. De ruwe, houten planken drukten in haar benen.

Op de vloer lag een pop. Het was haar enige pop.

Ze had mama al zo lang een nieuwe pop gevraagd, maar ze waren te duur.

Het was vakantie en al haar grotere broers en zusters waren weg, naar hun vrienden of vriendinnen. Zij was alleen thuis.

Ze keek naar haar pop en begon te huilen. Het ene armpje was zonet uit het lichaampje gevallen. De opening was al lang te groot.

Toen ze het armpje weer in de pop drukte, merkte ze dat er een grote barst door de pop liep. Nu had haar pop pijn! Nu zou haar pop doodgaan!

Met tranen in haar ogen rende ze de kamer uit.

Ze moest de pop helpen! Verband... ja, verband! In het kleine kastje vond ze een rolletje. Blij rende ze ermee terug naar haar gewonde pop.

Ze ontdeed de pop van alle kleertjes. Daarna begon ze het verband om het lichaam van de pop te winden. Stevig trok ze het verband aan.

‘Je gaat beter worden, Alexandra. Stil maar popje.

Je gaat geen pijn meer lijden.’

Alexandra, zo heette haar pop, knikte begrijpend met haar hoofdje en deed haar ogen open en dicht. Het meisje wikkelde tot het verband op was.

Ze maakte een knoop en keek of alles goed zat.

Daarna deed ze de poppenkleertjes weer aan. Het ging een stuk moeilijker, omdat het poppenlichaam door al dat verband een stuk dikker was geworden.

‘Luister Alexandra, ik kan niet helpen, maar die kleren gaan wat strak zitten.

Het is precies zo met mij. Mijn kleren worden ook strakker, maar m'n moeder zegt dat ze volgende maand nieuwe kleren voor me gaat kopen.’

Alexandra knipperde met haar ogen.

‘Ja, dan krijg ik nieuwe kleren. Maar nu is het jouw beurt. Heb je nog pijn, Alexandra?’

[p. 7]

[p. 8]

De pop knipperde weer met de ogen en uit het binnenste van haar lichaam kwam een gebarsten stem en die zei:

‘Het gaat nu beter...’

‘Je kan praten’, zei het meisje verbaasd.

‘Jij hebt me dat geleerd. Je sprak vanaf het begin toen je me kreeg zo lief tegen me.’

‘Maar waarom heb je nooit eerder tegen me gesproken?’, vroeg het meisje aan haar pop.

‘Omdat de mensen niet geloven dat poppen gevoel hebben en kunnen praten.

Maar jij hebt de scheur in mijn lichaam zo netjes verbonden dat ik wist dat je geloofde dat ik levend was.’

‘Maar ik had niet gedacht dat je kon praten.’

‘Nu weet je dat, maar vertel het aan niemand. Luister, ik kan nog meer. Ik heb een soort toverkracht. Maar ik mag het maar één keer voor mensen gebruiken. Je mag één wens doen en die zal uitkomen. Denk goed na, want je mag maar één keer wensen.’

Het meisje had met belangstelling geluisterd. Wat zou ze nu wensen? Een kast vol nieuwe kleren, ja. Of een groot poppenhuis met tafeltjes en stoeltjes? Ja... ach nee, dat is alleen voor mezelf, laat ik iets wensen waar de anderen ook blij mee zullen zijn.

Een nieuw huis met een aparte kamer voor iedereen, met aparte badkamer en toilet.

Ja... toch niet, dan is het niet meer gezellig, dan kan ik geen tori meer praten met mijn zusters 's avonds vóór we gaan slapen. Een mooi groot erf, ja, met veel vruchtbomen. Dan kunnen we allemaal spelen. Ja... toch niet. Ons erf is groot genoeg.

Zoveel dingen!!!

Wat moet ik kiezen, wat moet ik doen? Er is zoveel te kiezen, maar als je alles hebt, alles van de wereld, ben je dan gelukkig? Heb je dan vrede in je hart?

Het meisje keek op. In haar ogen was twijfel te lezen.

De pop vroeg: ‘Heb je nog niets gevonden?’

Haar stem klonk gebarsten.

‘Nee, er is zoveel te kiezen, maar ik weet niet of ik gelukkig zal zijn met al die dingen.’

[p. 9]

Ze had wat gevonden! Ze wist wat, daar zou ze wel gelukkig mee zijn en niet alleen zij, maar ook iemand anders. Ze zou een ander helpen.

‘Ik wens, mijn lieve pop, dat jij weer beter en sterk bent, zodat we weer samen kunnen spelen.’

De pop glimlachte verlegen.

‘Wil je echt niets anders? Er is zoveel op de wereld.’

‘Nee, ik wil jouw beterschap, jouw gezondheid.’

‘Het is al gebeurd.’

De pop kreeg kleur. Het uitgevallen haar was er weer, glanzend. De wimpers van de ogen stonden fier naar boven. Haar gekrabde armpjes glommen weer. Het meisje ontkleedde de pop weer, peuterde de knoop van het verband los, wikkelde het van de pop en zag een gaaf poppenlichaam, zonder barst.

Het meisje drukte de pop tegen haar borst en riep: ‘O Alexandra, wat ben ik gelukkig!

Je bent beter en hebt geen pijn meer. Je bent mijn lieve pop.’

De pop glimlachte en knipperde met de ogen.