Lezen doet je goed. Leerjaar 5b

[p. 94]

Les 32 Ethan Nietdoen

Hallo, ik ben Jamal. Mijn liefste tante heet tante Orcine. Ik ga vaak naar haar toe, want ze woont in een straat vlak bij ons huis. Dan doen we gezellige dingen. Liedjes van de radio zingen of het huis versieren met bloemen. Ze heeft een mooie tuin, waar je lekker kan zitten als het niet regent. Vanuit haar tuin kijk je in de tuin van buurvrouw Rinia.

Buurvrouw Rinia is oppas van twee jongens. Hun ouders werken tot vijf uur 's middags, dus blijven ze na school een paar uurtjes bij haar.

Siegfried is de oudste. Hij is even oud als ik, negen jaar. Hij zit op dezelfde school als ik, in dezelfde klas. De andere jongen heet Nietdoen. Hij is een kleuter van vier jaar.

Nietdoen is een drukke jongen. Hij is de hele tijd bezig met van alles en nog wat.

Tante Orcine zegt dat de wereld nog nieuw is voor kleuters. Ze willen ontdekken wat ze kunnen doen met de dingen om hen heen.

Tante Rinia heeft haar handen vol aan Nietdoen. Ik hoor haar gillen tot in het huis van tante Orcine.

‘Nietdoen, hou op! Laat dat, Nietdoen!’

Hij kan niet rustig zitten en wil alles aanraken. Soms probeert hij de poort van het erf open te maken. Dan valt buurvrouw weer uit tegen hem.

‘Nietdoen, sluit die poort. Je mag niet naar buiten!’

Ook als zijn moeder of vader hem komt halen, krijgt Nietdoen steeds waarschuwingen en standjes.

‘Je hoort niet, nò? Pas op, je gaat vallen, Nietdoen!’

Bij elke waarschuwing lacht hij, kijkt omhoog, draait met zijn ogen of zegt iets terug.

‘Ik ga niet vallen’ of ‘ik kom.’

Maar hij gaat dan niet, hij rent weg. Als het te erg wordt, roept tante Rinia: ‘Time out!’

Nietdoen moet dan drie minuten in de hoek gaan zitten om rustig te worden.

Gisteren was ik weer bij tante Orcine op bezoek. Ik ging toen even naar Siegfried om hem iets te vragen over ons huiswerk. Nietdoen had die dag een nieuw spelletje ontdekt.

[p. 95]

Hij klom steeds op het opstapje bij de gang van buurvrouw Rinia en sprong er dan vanaf. Hij probeerde steeds verder te springen. Buurvrouw Rinia had hem al een paar keer gewaarschuwd.

‘Nietdoen, hou op! Je gaat vallen, Nietdoen!’

Dan stopte hij heel even. Maar daarna deed hij precies hetzelfde. En toen ging het mis.

Hij struikelde en viel met zijn gezicht plat op de vloer. Hij gilde van pijn. Zijn mond bloedde een beetje. Buurvrouw Rinia tilde hem op en waste zijn gezicht. Hij hield zijn mond open.

Ojé, zijn lip had een scheurtje en zijn voortand was op de helft gebroken. Toen hij dat zag, gilde hij nog harder.

Nietdoens moeder werd gelijk gebeld. Haar zoontje had een ongelukje gehad.

Misschien moest ze hem naar de dokter brengen. Toen ze aankwam, rende Nietdoen huilend naar haar toe.

‘Mama, mama, kijk mijn lip. Het had bloed en nu is het dik. En mijn tand is ook kapot.’

Zijn moeder keek naar de lip en de tand. Ze leek wel een beetje boos.

‘Ethan’, zei ze, ‘Je hebt weer niet geluisterd. Zie je waarom je moet luisteren?’

Nietdoen stopte met huilen.

Hij keek naar de grond en zei: ‘Ja, mama’.

Ik keek verbaasd naar de moeder.

‘Wie is Ethan?’, vroeg ik.

De moeder wees naar het kleutertje.

‘Hij’, zei ze.

Ik fronste mijn wenkbrauwen.

‘Is zijn naam niet Nietdoen?’

Nu keken buurvrouw Rinia en de moeder verbaasd.

‘Hèn?’, zei buurvrouw Rinia. ‘Wat bedoel je?’

‘Ik wil weten wat zijn naam is’, zei ik. ‘Ik hoor jullie steeds Nietdoen roepen. Pas op,

Nietdoen! Ga zitten, Nietdoen! Nietdoen, kom hier! Luister eens een keertje, Nietdoen!’

[p. 96]

Buurvrouw Rinia en de moeder van Ethan begonnen te lachen. Ze vonden het een grappig misverstand.

‘Omdat hij koppig is en niet luistert, zeggen we steeds “niet doen”. Dat is niet zijn naam, maar een waarschuwing’, zei buurvrouw Rinia.

Zo ontdekte ik dus dat het kleutertje naast tante Orcine Ethan heet en niet Nietdoen.

Ik vind Ethan een mooie naam; veel leuker dan Nietdoen.

Ethan heeft gisteren eindelijk een lesje geleerd. Hij wil geen pijn meer hebben, dus let hij beter op als hij springt of rent. Hij luistert ook als buurvrouw Rinia hem waarschuwt.

Als ik bij tante Orcine ben, let ik ook op Ethan wanneer hij in de tuin is. Als ik zie dat hij iets gevaarlijks wil doen, hoort hij het ook van mij. ‘Niet doen, Ethan! Niet doen!’