Lezen doet je goed. Leerjaar 5b

[p. 91]

Les 31 Cady en de bij

Cady wordt 's morgens meestal door een kleine schoolbus opgehaald.

Haar ouders moeten beiden naar hun werk. Ze kunnen haar niet zelf op school afzetten.

Cady vindt het niet erg, want ze gaat graag met het busje naar school.

Maar vandaag wordt Cady toch door haar moeder gebracht. Ze zijn laat.

De school is al begonnen. Cady loopt met mama over het schoolerf naar het kantoor van het schoolhoofd, meneer Seurva.

Cady kent meneer Seurva goed. Hij is een lange, vrolijke man met grijs haar. Hij is altijd als eerste op school. De kinderen die met de schoolbus van Cady komen, zijn ook altijd vroeg.

Als ze de poort binnenlopen, roepen ze allemaal: ‘Goedemorgen, meneer Seurva’.

Meneer Seurva antwoordt dan opgewekt: ‘Goedemorgen kinderen, wie wil me vandaag helpen met de bel?’

‘Ik, ik, ik’, roepen ze dan allemaal.

Elke dag mag een ander kind op de knop van de zoemer drukken. Vijf minuten voor de school begint. Dan weten alle leerlingen dat ze in de rij voor hun klas moeten staan.

‘Hé Cady’, roept meneer Seurva als Cady en mama zijn kantoor binnenstappen.

‘Ik miste je vanochtend al. Ik wilde je mama al bellen om te vragen waar je bleef.’

Mama kijkt naar Cady. ‘Je mag het zelf vertellen’, zegt ze.

‘Ik ben door een bij geprikt’, zegt Cady zachtjes. Ze begint te vertellen.

‘Op ons erf staat een grote knippaboom. Er zijn een paar lage takken waar mooie trossen knippa's aan hangen. Gisteren wilde ik wat knippa's plukken. Ik kon net bij een tros met volle, ronde vruchten. Ik zag wel een klein, wit-bruin ding hangen aan de tak.

Maar ik besteedde er geen aandacht aan. Toen ik aan de tak trok, kwamen er plotseling bijen uit. Dat wit-bruine ding was een bijennest!

Ik rende hard weg, maar was niet snel genoeg. Een bij kwam precies tussen mijn wenkbrauwen zitten.

Ik probeerde de bij te zien. Ik voelde hoe mijn pupillen naar mijn binnenste ooghoeken gingen. Hierdoor keek ik scheel naar de bij. Ik dacht: wat ben jij een vrijpostig beestje.

Ik schudde mijn hoofd, maar het beest bleef zitten. Het bewoog niet.

[p. 92]

Ik gaf hem een fikse baks. Daarop reageerde de bij wel.

Hij prikte me tussen mijn wenkbrauwen. Ik sloeg in mijn gezicht en schreeuwde:

‘Au, au, au, mama, au, mama’. De prik van de bij deed pijn, maar mijn eigen klap in mijn gezicht liet me nog meer gillen. Ik had dubbel pijn. Mama drukte een beetje tussen mijn wenkbrauwen. De pijn ging niet weg. Ik kreeg een bult op mijn voorhoofd.

's Nachts kon ik niet goed slapen. Ik had een beetje koorts. Mama heeft me zonet naar de dokter gebracht.’

Cady wijst meneer Seurva de pijnlijke plek op haar voorhoofd. ‘De dokter zei dat mama niet had moeten drukken waar de bij me had gestoken. Daardoor is het erger geworden.’

‘Klopt’, zegt meneer Seurva. ‘Jullie hadden een ui doormidden kunnen snijden en over de prik kunnen wrijven.’

Cady vertelt verder. ‘De angel was blijven zitten. De dokter moest hem eruit trekken.

Nu kan ik een gaatje van de prik in mijn gezicht overhouden.’

Ze huilt weer even van de pijn.

Meneer Seurva vindt het erg. Hij vindt het geen goed idee dat Cady op school blijft.

Ze ziet er niet goed uit. Haar gezicht is opgezet.

‘Laat haar rustig thuis gaan liggen’, zegt hij tegen haar moeder. ‘Dan zien we haar morgen weer op school.’

Mama knikt. ‘Ik zei al dat ze niet naar school hoefde.’

‘School is veel leuker dan thuis’, protesteert Cady.

‘Ze wil geen dag op school missen’, zucht mama. ‘Ze denkt aan zoveel dingen die ze gaat missen. Haar vriendjes en vriendinnen, maar ook u. Ze zei dat het vandaag haar beurt was om op de knop van de zoemer te drukken.’

Meneer Seurva glimlacht. Hij amuseert zich met de kinderen op school.

‘Tyê, die bij heeft je je beurt laten missen. Maar het is toch beter als je naar huis gaat, lieve Cady. Het gif van de bijenprik moet uitwerken. Ik beloof je dat je morgen op het knopje mag drukken.’

[p. 93]

Cady probeert te lachen. Haar gezicht doet pijn. Toch komt er een kleine smile.

‘Echt?’, vraagt ze.

Meneer Seurva maakt een vuist. Cady begrijpt hem. Ze maakt ook een vuist.

Ze bokst haar vuist tegen die van meneer Seurva.

‘Afgesproken’, roepen ze beiden.

‘Kom op’, zegt mama. ‘Je mag thuis lekker op de bank gaan liggen.

Dan kan je morgen weer naar school.’