Lezen doet je goed. Leerjaar 5b

[p. 70]

Les 24 De goudvogel

‘Papa Rico, wat ben je eigenlijk? Jager of goudzoeker?’

De negenjarige Horacio strooit wat voer voor de powisi. Het is een statige, grote vogel, glimmend zwart met een sierlijke kuif. Zijn snavel is felgeel.

‘Wel’, zegt papa, ‘iedere goudzoeker is ook een jager. In het bos heb je geen slager waar je vlees kan kopen. Als je voorraad eten op is, moet je op jacht. Een powisi is een soort hoender, iets tussen een kip en een kalkoen. Hun vlees smaakt goed.’

‘Maar pa, deze powisi heb je niet geschoten.’

Horacio bevoelt het warme vogellijf. ‘Hij is helemaal gaaf.’

‘Nee, het moederdier kwam aangevlogen. Toen ik schoot, rolde dit jong van haar rug af’, zegt papa.

‘Piet, piet’, doet de vogel. Hij pikt naar Horacio.

‘Pas op’, waarschuwt papa. ‘Zijn snavel is best scherp.’

Intussen komen ook de zussen Maria en Inez kijken. Maria is tien en Inez is elf.

‘Jullie weten toch dat powisi's goud eten?’, zegt papa. ‘Vroeger werden ze gebruikt om goud te smokkelen. Als de smokkelaar op zijn bestemming was aangekomen, werd het beest geslacht. Het goud werd uit zijn maag gehaald.’

‘Wat gaan wij met de powisi doen?’, vraagt Maria.

‘Hij kan in de ren bij de kippen’, zegt Horacio snel. Hij vindt de powisi veel te mooi om te slachten. Misschien mag hij de powisi wel houden als siervogel.

‘De kippenren is een beetje te klein’, zegt papa. ‘Kom Horacio, laten we naar de houtzagerij gaan. Dan kopen we wat balken en latten. Daarmee kunnen we een loopkooi maken voor onze powisi.’

Als papa en Horacio weg zijn, doet Maria de ren open. Ze wil de krulkuif van de powisi aaien. Maar voordat ze de ren weer dicht kan doen, staat de powisi buiten.

‘Pak hem!’, roept Inez.

De powisi vlucht het erf op. Hij rent naar achteren, onder de knippaboom.

[p. 71]

‘Wacht’, zegt Maria. ‘Ik lok hem met wat koren.’

Ze haalt een kan maiskorrels uit de voerzak van de kippen.

‘Powi, powi, powi’, roept ze zachtjes.

Ze strooit wat koren op de grond. De powisi stapt naar de maiskorrels en pikt ze op.

Maria loopt achterstevoren in de richting van de ren. Telkens laat ze een korrel vallen.

Telkens pikt de vogel die op. Maria bukt. Ze houdt haar hand met koren open voor de powisi. Ze wil hem uit haar hand laten eten.

Haar gouden oorbel slingert bij het bukken lokkend heen en weer. Plotseling hapt de powisi naar het glinsterende sieraad. Met een ruk heeft hij het in zijn snavel.

Maria schreeuwt van schrik en pijn. Inez heeft het allemaal zien gebeuren. Ze kijkt met grote ogen naar het bloed dat op het erf neerdruppelt. Dan pakt ze een stuk hout dat op de grond ligt. Zonder na te denken geeft ze een harde klap op de kop van de vogel.

Met een schreeuw zakt het beest in elkaar.

Op dat moment komt mama thuis.

‘San’, roept ze geschrokken. ‘Wat gebeurt hier?!’

Inez heeft een grote stok in haar hand. Maria zit huilend in het zand met een hand tegen haar bloedende oor. En daar...? Wat is die hoop zwarte veren daar?

Mama helpt Maria overeind en brengt haar naar binnen.

‘Stil maar, stil maar’, zegt ze, terwijl ze de wond behandelt.

Inez is ook naar binnen gekomen.

‘De oorbel’, snikt ze. ‘Powi heeft de oorbel gegeten.’

Mama plakt een pleister op het schoongewassen oor van Maria. ‘Je gaat straks met papa naar de dokter om dit te laten hechten’, zegt ze. De kleine oorlel is doorgescheurd door de ruk van de sterke vogelsnavel.

Tegen Inez zegt ze. ‘Stop met huilen. Ik ga soep koken van de powisi. Dan vinden we de oorbel wel.’

Ze vult een grote pot met water en zet die op het vuur. Ze pakt haar slachtmes en loopt naar buiten.

[p. 72]

Maar als ze de powisi oppakt, voelt ze dat er rillingen door het vogellijf gaan.

Vlug houdt ze het beest onder de erfkraan. Zijn kop met de krulkuif spoelt ze helemaal schoon van het zand dat er overal op zit geplakt. Dan komt de vogel weer tot leven.

Hij rukt zich los en wankelt het erf op. Eerst struikelend en vallend, maar dan klapperend met de vleugels en met grote vlugge stappen.

‘Mi tata’, roept mama geschrokken. De meisjes gillen ook. Ze rennen achter de powisi aan.

Dit keer lukt het zonder veel moeite hem de ren in te krijgen.

‘Hé, kijk daar eens!’, roept Inez dan.

In het zand glimt een gouden oorbel.