Lezen doet je goed. Leerjaar 5b

[p. 67]

Les 23 Het boekje van Zao Chang

In China woonde een jongetje dat Zao Chang heette. Hij wilde graag monnik worden.

Zijn ouders vonden het een goed idee. Zo vertrok Zao Chang op een goede dag naar het klooster in de nabije bergen.

Hij droeg een lang hemd van witte zijde. Op de wijde mouwen waren kleurige bloemen geborduurd. Tenminste, als je goed keek. Dan kon je nog zien dat het hemd wit was geweest en dat het borduursel bloemen moest voorstellen. Het hemd zat onder de vlekken. Zijn zwarte broek was besmeurd met modder. Zijn sandalen waren kapot doordat hij steeds door waterplassen had gelopen.

Je zal je wel afvragen waarom Zao Chang zich met zulke vieze kleren bij het klooster aanmeldde. Wel, hij merkte het zelf niet eens. Hij was gewoon het vieste jongetje van China. Zijn ouders waren best wel blij toen hij wegging.

Bij het klooster werd hij goed ontvangen. Niemand zei iets over zijn kleren.

Niemand klaagde over zijn vieze voeten.

Een monnik wandelde met hem door het klooster. Het was er schoon en netjes.

Overal waren monniken stil en geduldig met hun werk bezig. Ten slotte kwamen ze bij de kloostertuinen. Daar schoffelden monniken de keurig onderhouden moestuinen.

‘Je mag hier even zitten’, zei de monnik die Zao Chang had rondgeleid. Hij gaf hem een boek.

‘Dit boek hebben wij pas gemaakt’, zei hij.

‘Het heet “De kat, de muis en de zeven rozenblaadjes”.’

De monnik vertrok. Zao Chang begon te lezen. Maar toen zag hij een rood koordje hangen aan de rug van het boek. Hij trok eraan. Het zat stevig vast. Hij trok harder. Hij trok zo hard als hij kon, tot de rug los ging zitten.

Zao Chang had honger. Hij zag een paar kersen hangen in een boom. Hij legde het boek op de modderige grond onder de boom. Toen hij wat kersen had geplukt, pakte hij het boek weer op. Terwijl hij las, at hij de vruchtjes.

De kersenpitten vielen op de bladzijden. Hij liet ze gewoon zitten als hij een blad omsloeg.

Ze plakten vast aan het papier.

[p. 68]

Op dat moment kwam de oude Liu voorbij. Hij was de schrijver van het boek.

Zijn ogen vielen op het boek. ‘Goedemiddag, jongeman’, zei hij. ‘Dat boek dat je leest, heb ik geschreven. Ik heb zeven jaar nagedacht over het verhaal. Daarna duurde het weer zeven jaar voordat het klaar was. Jij gaat er zo slordig mee om. Ik kan wel huilen.’

Liu keek zo treurig dat Zao Chang veel liever een standje had gehad. Onhandig probeerde hij de vlekken die hij had gemaakt weg te vegen. Maar dat maakte het nog erger.

Toen kwam Tan voorbij. Hij had de plaatjes voor het boek gemaakt.

Verdrietig ging hij naast Liu zitten.

‘Ik heb vijfhonderd keer een kat, driehonderd keer een muis en tweehonderd keer een rozenblaadje getekend. Toen kon ik de kat, de muis en het rozenblaadje tekenen alsof ze echt waren. Dat zie je aan de plaatjes bij het verhaal van Liu.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘En jij doet alsof dit boek geen enkele moeite heeft gekost.’

Zao Chang keek beduusd. Daar had hij nooit bij stilgestaan.

Wu, de drukker, zag de mannen bij de jongen staan. Hij ging naast Zao Chang zitten.

‘Mijn knechten en ik hebben veel moeite gedaan om dit boek te maken.

Twee van ze moeten een bril dragen. Hun ogen zijn vermoeid geraakt door het precieze werk. Mijn rechterooglid trilt steeds, omdat ik mij zo heb ingespannen.’

Met zijn linkeroog keek hij strak naar Zao Chang.

Het was nog niet afgelopen. Ook Qi kwam zijn zegje doen. Hij had het boek ingebonden.

Boos zei hij: ‘Je moet je schamen, jongeman. Liu heeft lang nagedacht over dit prachtige verhaal. Tan heeft bijna volmaakte tekeningengemaakt. Wu heeft het gedrukt zo mooi als hij kon. Ik heb dagen en nachten gewerkt om de blaadjes netjes aan elkaar te plakken en te naaien. En jij rukt zomaar de band eromheen los.’

Dikke tranen vulden de ogen van Zao Chang.

‘O, wat spijt het me’, snikte hij.

‘Beloof ons dat je netter zal omgaan met de spullen van jezelf en anderen’, zei Liu.

[p. 69]

Zao Chang wilde niets liever.

Ze gaven hem een mooi rood monnikengewaad, zachte slippers en een schone slaapmat.

Zao Chang zorgde goed voor ze. Nog jaren daarna zagen ze eruit als nieuw. Zao Chang dacht steeds aan de zorgvuldige handen van de wevers, de schoenmaker en de mattenmaker. Zo werd hij de netste jongen van China.