Lezen doet je goed. Leerjaar 5b

[p. 47]

Les 16 Benito heeft een geheim

Aan de Marowijnerivier, niet ver van Albina, ligt het dorp Bigiston. Hier wonen Marrons en Inheemsen gemoedelijk naast elkaar. Het dorp kreeg zijn naam van de grote rots, ‘bigi ston’, die vlakbij in de rivier ligt.

Het is maandagochtend. Benito van negen, staat met zijn klasgenoten aan de waterkant.

Ze gaan naar een boekenfestival in Albina. De kinderen staan opgewonden te praten.

Benito woont zijn hele leven al in Bigiston. Hij heeft er veel vrienden.

Maar Benito heeft een geheim, waar niemand van weet. Hij ziet wazig. Dit is knap lastig.

In de klas, bijvoorbeeld, kan hij de sommen niet goed zien. Hij zit daarom altijd vooraan.

Gelukkig mogen ze aan het begin van het schooljaar zelf hun zitplaats kiezen.

Benito schaamt zich een beetje. Hij durft niemand te vertellen over zijn geheim. Wat als ze hem vreemd vinden? Of zeggen dat hij een enge ziekte heeft? Nee, hij kan zijn geheim liever voor zich houden.

‘A doo, a boto doo’, roepen zijn klasgenoten.

Hij ziet inderdaad de boot aankomen. Ze kunnen vertrekken. Juf Moimofu komt gehaast over het dorpspad naar de rivier lopen. Ze was cassavebrood gaan kopen voor onderweg.

Juf Moimofu is nog niet zo lang bij hen op school. Ze komt uit Paramaribo en praat zo mooi Nederlands. Aangekomen bij de rivier, doet de juf haar best de kinderen rustig te houden.

‘Twee rijen kinderen, een jongensrij en een meisjesrij.’ Benito en zijn klasgenoten vormen snel twee rijen. ‘Instappen en rustig gaan zitten’, zegt de juf.

Benito blijft aarzelend staan en merkt dat de juf naast hem is komen staan. Bij elke leerling die instapt, wiebelt de boot een beetje. Nu moet Benito instappen. Hij ziet de rand van de boot ook wazig. Zijn hart klopt in zijn keel. Als dit maar goed gaat. Juf Moimofu zet haar hand op zijn schouder en helpt hem bij het instappen. Benito slaakt een zucht van verlichting.

Stel je eens voor dat hij een misstap zou maken. Dan begint de boot te varen.

Benito geniet van de wind op zijn bruine huid. Hij houdt van de natuur.

‘Wan keskesi, wan keskesi’, hoort hij de kinderen roepen.

[p. 48]

Ze wijzen naar een boom aan de kant. Benito knijpt zijn ogen samen, maar ziet alleen een bruine vlek tussen het groen.

Hij wrijft in zijn ogen en probeert het weer. Helaas zijn ze al verder gevaren.

San, nu heeft hij de luiaard niet kunnen zien. Zo gaat het nou altijd, denkt Benito.

Zijn gezicht staat somber. Stilletjes staart hij voor zich uit over het water.

Dan vermindert de boot vaart. Ze zijn er. Wanneer iedereen veilig op de oever staat, begint de juf te spreken.

[p. 49]

‘Oké, we gaan twee aan twee lopen, achter elkaar. Luister goed, want het is heel druk hier.

We gaan nu naar het voetbalveld, naar het boekenfestival.’

Bij de ingang van het festival krijgt elke leerling een mooi leesboek.

Er zijn stands met boeken, maar er staan ook knutselstands. Ze zijn aan het schilderen als juf Moimofu Benito op zijn schouder tikt.

‘Kom even mee’, zegt ze.

Wat is er nou, vraagt hij zich af.

Juf loopt naar een stand helemaal achteraan.

‘Benito, er is hier een apparaat dat kinderen kan helpen lezen. We zouden het geweldig vinden als jij ons wilt helpen om het uit te proberen.’

‘Oké, juf.’

Een vriendelijke mevrouw wijst hem een kruk aan. Wanneer hij zit, schuift ze het apparaat voor zijn ogen. ‘Kun je de woorden op de muur lezen?’

Benito knijpt met zijn ogen.

‘Niet knijpen met je ogen. Als je het nog niet kunt lezen, kan het apparaat helpen.

Kijk weer! Kun je het nu zien?’ ‘Hé, ai kon kiin!’, roept Benito nu.

De juf schiet in de lach.

‘Ja, het is helder geworden. Je krijgt nu beter beeld.’

Weer draait de mevrouw aan het apparaat en nu kan Benito de woorden veel beter lezen. Na vijf minuten kan hij met het apparaat alle woorden goed zien. Zelfs de kleingeschreven woorden. De juf praat nog even met de mevrouw. Dan komt ze naar hem toe.

‘Weet je, Benito... Je hebt een bril nodig. Een bril kan je helpen alles veel beter te zien.’

Nu begrijpt Benito waarom hij zo slecht zag.

‘Ik wist dat ze je hier zouden kunnen helpen’, zegt de juf. ‘Ik ga met je ouders praten over de bril. Het komt goed.’

Samen lopen ze terug naar de andere leerlingen. Benito is blij.

Straks kan hij alles goed zien.