Lezen doet je goed. Leerjaar 5b

[p. 12]

Les 3 De spiegel

Heel lang geleden woonde er in een klein dorpje een man die Wan Da heette. Hij had een voorname positie in het dorp. Hij moest de boodschappen van de regeerders van het land aan de dorpelingen doorgeven. Daarom ging hij af en toe naar de stad.

Het was twee weken reizen met de paardenwagen. Zeven dagen heen en zeven dagen terug. Als hij naar de grote stad was geweest, bracht hij altijd de nieuwste snufjes mee naar het dorp. In de stad woonden knappe en rijke mensen. Die hadden allemaal van die luxe voorwerpen in hun huizen. Dingen waar de dorpsbewoners nog nooit van hadden gehoord. Zo bracht Wan Da een keer een spiegel mee vanuit de stad. Hij had gezien hoe de stedelingen in hun mooie kleren voor de spiegel gingen staan. Dan lachten ze tevreden naar zichzelf, omdat ze wisten dat ze er goed uitzagen. Ze zagen zichzelf, zoals anderen ze ook zagen.

De spiegel was gewikkeld in dikke doeken. Wan Da had extra lang over de reis gedaan.

De spiegel was van glas. Hij kon makkelijk breken. Hij was heel voorzichtig door de vele kuilen van de onbestrate paden gegaan. Zo was het hem gelukt de spiegel heel naar zijn huis in het dorp te brengen.

De spiegel werd aan de muur bij de ingang van het huis gehangen. Iedereen kon daar het nieuwste snufje uit de grote stad zien.

Wan Da had een zoon van een jaar of acht. Hij heette Zhen. Net als de meeste dorpelingen had hij nog nooit een spiegel gezien. 's Middags was het stil in het huis. Zijn vader had zich teruggetrokken om een middagdutje te doen. Zhen wilde het wonderlijke voorwerp nog eens goed bekijken. Hij liep naar het voorste deel van het huis. Hij ging voor de spiegel staan. Hij zag een jongen van zijn leeftijd. Hij was verrast en blij. Hij wist niet dat zijn vader een speelmakker voor hem had meegebracht.

‘Hallo’, zei hij tegen de jongen. ‘Hoe heet je?’

Hij zag de mond van de jongen bewegen. Er kwam echter geen geluid uit de spiegel.

Hij lachte en zwaaide. De jongen lachte en zwaaide ook.

[p. 13]

‘Kom je spelen?’, vroeg Zhen.

Weer kwam er geen antwoord van de jongen in de spiegel.

Misschien moet ik wat dichter bij hem gaan staan, dacht Zhen. Misschien hoort hij me niet goed. Hij liep dus naar de spiegel toe. Tot zijn verbazing deed de jongen hetzelfde.

Hij kwam ook naar hem toe. Zhen tilde zijn arm op. De jongen tilde ook zijn arm op.

Zhen pakte zijn neus vast. De jongen pakte ook zijn neus vast. Zhen stak zijn tong uit.

De jongen stak ook zijn tong uit.

[p. 14]

Zhen werd boos. Wat voor manieren waren dat? Die vreemde snuiter wilde de spot met hem drijven.

‘Waarom doe je alles wat ik doe?’, riep hij. Hij zag dat de jongen zich ook opwond.

Nog steeds kwam er geen geluid.

Zhen werd steeds kwader. Hij balde zijn vuist. Zijn tegenstander deed hetzelfde.

Toen gaf Zhen hem een harde vuistslag.

De spiegel brak. Plengeleng! Stukken glas lagen op de grond. De vuist van Zhen bloedde.

De scherven hadden zijn vlees gesneden.

Wan Da schrok wakker van het lawaai. Hij kwam aangerend om te kijken wat er was gebeurd.

‘Wat heb je gedaan?!’, riep hij ontdaan. Zijn kostbare spiegel lag in scherven op de grond.

Huilend van pijn zei Zhen: ‘Die jongen in de spiegel maakte me belachelijk.

Alles wat ik deed, deed hij ook.’

Wan Da bracht Zhen naar de keuken. Hij waste Zhens gewonde hand. Daarna deed hij er een verband om.

‘De jongen die je in de spiegel zag, was jijzelf’, zei Wan Da. ‘Het was je spiegelbeeld.’

‘Heb ik mezelf geslagen?’, vroeg Zhen verwonderd.

‘Ja’, zei Wan Da. ‘Laat dit een les voor je zijn. Toen je boos werd, heb je geslagen.

De enige die je daarmee hebt verwond, ben jezelf.’

Zhen keek naar zijn hand in het verband. Die deed behoorlijk pijn.

‘Zo zal het ook zijn in het echte leven’, zei Wan Da. ‘Soms zal je boos worden op mensen. Dat mag, maar wordt niet agressief. Je moet niet gaan slaan of vechten, want dat zal alleen jezelf pijn doen.’ ‘De volgende keer als ik een spiegel zie, zal ik voorzichtig over het glas strijken’, zei Zhen spijtig.

Wan Da zuchtte. ‘Voorlopig neem ik geen spiegel meer mee uit de grote stad.’