Lezen doet je goed. Leerjaar 5a

[p. 91]

Les 31 Xiao Wen en Xiao Li (3)

Op een dag klopte inspecteur Tsang aan.

‘De Chinese ambassade heeft gebeld’, zei hij. ‘De opa van Xiao Wen en Xiao Li zoekt ze.’

‘De Chinese ambassade?’, vroeg ik verbaasd. ‘Weet je zeker dat het echt de opa van de jongens is?’

‘Ja, hij zoekt de jongens al een tijdje. Zijn zoon had hem verteld dat de kinderen in Suriname waren achtergebleven.’

‘Waar zijn die ouders?’, vroeg ik.

‘Ze zijn ziek’, zei inspecteur Tsang. ‘Ze kunnen niet voor de kinderen zorgen.

Maar opa en oma willen ze graag hebben. Ze hebben een ruim huis. Ze wonen in de buurt van de Chinese stad Nanning.’

We moesten de jongens laten gaan. In China was hun echte familie.

Ze gingen met het vliegtuig. Eerst naar Nederland en van daaruit naar Beijing. Dat is de hoofdstad van China.

Ik gaf ze elk een rugtas mee. Daarin zaten hun Surinaamse kleren en wat speelgoed. Voor opa stuurde ik een kleine koelbox met ingevroren Surinaamse garnalen.

Samen met Nathalie bracht ik ze naar de Johan Adolf Pengel Luchthaven.

Ik kende een van de mannen van de Militaire Politie daar. Onder begeleiding van hem mochten Nathalie en ik de jongens tot de vliegtuigtrap brengen. Xiao Li stapte meteen de trap op. Xiao Wen aarzelde. De agent moest hem aansporen.

‘Je gaat naar China, jongen. Naar je opa. Wees blij.’

Op de luchthaven in Nederland werden ze opgewacht door een nichtje van mij, dat op de luchthaven werkte. Zij liet ze ook even bellen.

‘Alles is goed gegaan, mama Mildred’, zei Xiao Wen. Hij vertelde dat Xiao Li steeds maar achter Chinezen aan wilde lopen. Volgens hem gingen die allemaal naar China.

In de wachtruimte voor de vlucht naar Beijing wachtte een Chinese vrouw.

Ze was ergens familie van de jongens.

[p. 92]

[p. 93]

Ze sprak goed Engels. Zij zou hen begeleiden op hun verdere reis.

Na een paar dagen kreeg ik een telefoontje uit China. Ik mocht met Xiao Wen praten.

Hij moest de hele tijd huilen.

Ik zei tegen hem: ‘Xiao Wen, je bent bij je opa. Waarom huil je zo?’

‘China heeft alleen maar Chinezen’, snikte hij.

‘Je mist je vrienden van Suriname, no?’, zei ik.

‘Ja, en hier gaan ze met een blauwe broek, een rode das en een wit hemd naar school. Ik mag mijn Surinaamse schooluniform niet aan.’

Ik probeerde hem te troosten.

‘Het komt wel goed. Je moet niet huilen.’

‘Mama Mildred, opa kookt 's morgens rijst met odeur. Dan doet hij zwarte sojasaus erover. Dat moeten wij met stokjes eten.’

Met ‘rijst met odeur’ bedoelde hij pandanrijst. Hij was echt heel verdrietig.

Opa heeft hem daarna niet meer laten bellen. Hij wilde me ook zijn telefoonnummer niet geven. Daarna heb ik nooit meer iets gehoord van de jongens. Ik miste ze wel.

Ze voelden zich echt thuis in Suriname. Ik zie de jongens nog zo uit school komen, met hun armen om de schouders van hun vriendjes.

Opa was wel een dankbare opa. Via de Chinese ambassade heb ik een pakket gekregen.

Daarin zat een gouden ketting met een gouden hangertje. Op het hangertje was een Chinees teken gegrift. Er was een briefje bij. Het teken betekende: lang leven.

Ik begrijp dat het beter is dat de jongens mij niet bellen. Ze zijn jong en ze hebben geen keus. Ze moeten wennen aan China en al die Chinezen.

Ik vond het twee geweldige kinderen.

Ik ben blij dat ik een paar jaren voor ze mocht zorgen. Ze zullen het vast goed doen daar.

En misschien... misschien hoor ik ooit toch nog iets van ze.