Lezen doet je goed. Leerjaar 5a

[p. 60]

Les 20 Dobbie en Montje

Het huis van Jane en Erwin staat eenzaam aan een zandweg. Niet ver achter hun huis begint een groot bos.

Jane en Erwin willen niet in de stad wonen. Er zijn geen andere huizen in de buurt, maar ze zijn nooit bang. Ze wonen daar graag. Het is er ruim en je hebt van niemand last.

Honden hebben ze wel, zeven maar liefst. Een van de honden is een dobermann.

Dat is een rashond. Dobermanns zijn goede waakhonden.

Ze zijn slank en sterk. Ze kunnen goed omgaan met andere dieren en letten goed op hun baasjes. De dobermann heette Dobbie.

Toen Dobbie nog erg jong was, kwam er op een dag een groep apen uit het bos.

Het waren monkimonki's. Dat zijn kleine apen met grote ogen.

Om de ogen is hun vacht wit, maar hun kop is verder zwart. Ze worden daarom ook wel ‘doodskopaapjes’ genoemd. Toch zijn ze niet eng, want de rest van hun lijf heeft een mooie, geeloranje kleur.

De apen woonden in het bos, maar ze kwamen wel vaker naar voren.

Monkimonki's zijn niet bang voor mensen. Als je ze te eten geeft, komen ze steeds terug.

Jane en Erwin gaven ze suikerriet. Dat vonden ze wel lekker. De groep bleef een dag of drie in de buurt. Toen gingen de apen terug naar het bos.

[p. 61]

De ochtend nadat de groep was vertrokken, ontdekte Jane een klein aapje in de sapotilleboom. Ze riep Erwin.

‘Kijk eens! Een kleine aap. Die is zeker zijn moeder kwijtgeraakt.’

Erwin kwam naar buiten. Hij lokte het beestje met een stukje suikerriet uit de boom.

‘Hij heeft honger’, zei Jane. Ze zette een bakje met melk en cornflakes voor hem neer.

Dat vond hij lekker!

Dobbie keek nieuwsgierig naar het kleintje.

[p. 62]

Ze at het restant van de melk met cornflakes op. Daarna likte ze het aapje over zijn hoofd. Ze hadden vriendschap gesloten. Ze waren gek op elkaar, de hond en het aapje.

Jane en Erwin noemden het aapje Montje. Montje mocht bij Dobbie slapen. Hij sliep dicht tegen Dobbie aan, lekker warm gehouden door haar vacht. Overdag zat Montje op de rug van Dobbie. Hij hield zich vast aan haar oren. Het was zo'n grappig gezicht.

Soms draaide Montje zich om. Dan zat hij met zijn rug naar de kop van Dobbie gekeerd.

Hij hield zich vast aan haar staart. De twee waren onafscheidelijk.

Na bijna een jaar kwam er weer een groep apen uit het bos. Erwin en Jane gaven ze weer suikerriet. Ze bleven weer een dag of drie. Maar toen ze weg waren, bleek Montje onvindbaar.

‘De apen hebben hem weer meegenomen’, troostte Erwin de verdrietige Jane. Ze was erg gehecht geraakt aan Montje. Ze maakte zich ook zorgen om Dobbie.

‘Die arme hond is haar vriendje kwijt’, zei ze tegen Erwin.

Dobbie was helemaal van slag. Ze liep de hele tijd over het erf alsof ze iets zocht.

‘Ga met Dobbie naar het bos’, zei Jane tegen Erwin. ‘Misschien dat Montje terugkomt als hij Dobbie hoort blaffen.’

Erwin zei dat Montje terug was bij de apen. Daar hoorde hij thuis.

Montje zou niet terugkomen.

Dobbie kon dat niet begrijpen. Elke dag ging zij weer zoeken. Ze at niet meer en dronk niet meer. Ze werd heel mager. Dat kon zo niet doorgaan, zo zou ze doodgaan.

Jane en Erwin hebben toen uit het asiel een jong katje gehaald en dat bij Dobbie in de mand gelegd. Dobbie reageerde er heel goed op. Ze ging weer eten en drinken.

Zo heeft het katje Dobbie gered.