Lezen doet je goed. Leerjaar 5a

[p. 57]

Les 19 Het meisje dat steeds klaagde

Karin was een meisje van negen dat altijd klaagde. Ze klaagde in de ochtend dat ze te weinig geslapen had. Ze klaagde dat het badwater te koud was. Ze klaagde dat haar brood niet genoeg chocopasta had. Ze klaagde zo vaak dat iedereen haar ‘klagende Karin’ noemde.

Haar moeder wist zich geen raad met Karins geklaag. Ze had geprobeerd haar uit te leggen dat het niet fijn was voor anderen om steeds naar geklaag te luisteren.

Ze had haar gezegd dat ze dankbaar moest zijn om wat ze had. Haar moeder werd er wanhopig van.

Toen niets hielp, had ze haar maar in alles haar zin gegeven. Nóg klaagde Karin.

Mocht ze een kwartiertje langer blijven liggen in de ochtend, dan klaagde ze dat ze máár een kwartiertje extra kreeg. Als haar moeder het badwater voor haar warmde, vond ze het te heet. En kreeg ze een extra laag chocopasta op haar brood, dan wilde ze liever kaas.

Op een dag had haar moeder er genoeg van. Alleen in de vakantie klaagde Karin niet.

Ze was dan poeslief, omdat ze veel leuke dingen wilde doen. Daarom wachtte haar moeder met haar plannetje tot de vakantie.

Karin was reeds begonnen met het maken van haar lijst activiteiten.

Schaafijs kopen, zwemmen op Republiek en nog veel meer.

Deze morgen stond Karin al vroeg naast mama's bed. Mama hoorde haar binnenkomen, maar deed alsof ze sliep.

‘Mama, opstaan. Het is vakantie. Als we niet vroeg opstaan, kunnen we niet alles doen.’

Maar mama sliep door.

‘Mamaa!’

Mama deed één oog open. ‘Waarom maak je me zo vroeg wakker?’

‘Mama, het is vakantie... kom, nò!’

‘Elke dag sta ik vroeg op. Nu wil ik uitslapen en jij komt me vroeg wekken.’ Snel draaide mama zich om.

Karin keek verbaasd. ‘Mama, kom la...’

[p. 58]

[p. 59]

‘Nee Karin, mijn hoofd doet pijn, ik ben moe en het is te warm buiten.’

Karin dacht even na. ‘Mama’, begon ze nu voorzichtig. ‘Als u een tablet neemt, dan is uw hoofdpijn zo weg. En als u moe bent, laten we met de auto gaan.

Dan zetten we de airco aan en is het niet te warm.’

Zo, dat had ze mooi opgelost, vond Karin.

Mama keerde zich om en keek haar aan. ‘Ik heb geen tabletten, overal zijn er files en de airco kost veel stroom. Sorry, we gaan nergens.’

Karin wist niet wat nu te doen. Terwijl ze diep nadacht, liep ze naar de voorzaal.

Ze pakte de remote van de televisie. Omdat ze zo vaak klaagde, bepaalde zij meestal waar ze naar keken. Ze had net een leuk programma gekozen of mama kwam uit de kamer.

‘De teevee staat te luid’, zei mama.

Snel zette Karin het volume lager.

‘Dit is een dom programma’, zei mama nu.

Karin veranderde het station. ‘Dit heb ik al gezien.’

Karin wist niet meer wat te doen. Niets wat ze deed, was goed voor mama.

Ze legde de remote neer en begon hard te snikken. ‘Waarom doet u zo?’

Mama wachtte tot Karin uitgesnikt was. Toen zei ze heel rustig:

‘Zo voelt het voor mama als jij steeds klaagt. Het voelt alsof ik niets goed voor je kan doen. Dat maakt me verdrietig.’

Karin begreep het opeens. Ze had zich zó verdrietig gevoeld. Ze wilde niet dat mama dit ooit zou voelen. ‘Mama, ik zal niet meer zo klagen.’

Ze omhelsde mama stevig.

‘Beloof je dat, pukushani?’

Karin knikte hard met haar hoofd.

‘Oké, waar is jouw lijstje? Wat doen we vandaag?’