Groeten uit Paramaribo

[p. 36]

Hoe Dagu in de hemel kwam
Guillaume Pool

Ik ben een hond en ik heet Dagu. Net als alle andere honden weet ik alles van de natuur. Ik kan alles vele malen beter dan de mens. Beter horen, luisteren, zien, ruiken, hardlopen, springen en nog veel meer. Ik ben dus slimmer dan de mens, maar ik kan niet praten. Eigenlijk kan ik het wel, maar ik doe het liever niet, en blaf liever. Ik versta wel alles wat mensen zeggen.

Ik denk dat mensen honden houden, omdat ze weten, dat we geweldig intelligent en sterk zijn. Sommige mensen houden een hond, omdat ze een soort baas willen spelen. Niet alle mensen houden genoeg van ons. Ze vergeten om gewoon aardig te zijn.

Ik weet precies hoe mijn leven begon. Mijn moeder die Fikkie heette, was eigendom van een arme man. Ze moest de hele dag opletten, dat er geen dieven op zijn erf kwamen. Mijn moeder was al volwassen, maar had nooit tijd om verliefd te worden.

[p. 37]

Op een dag liet de man de poort open en ze vluchtte de straat op en kreeg een grote groep mannetjeshonden achter zich. Ze vond het vervelend, omdat ze niet verliefd was op die vieze straathonden. Twee straten verder zag ze een prachtige, zwarte hond, en die stond op haar te wachten. Het duurde niet lang of ze deden heel lief tegen elkaar. Kinderen gooiden stenen naar hen, want ze wisten niet dat dit ook gewoon was bij honden en dat het een onderdeel was van de natuur.

Mijn moeder werd zwanger en dat vond de arme man niet leuk. Hij zei dat hij niet veel geld had om Meer dan één hond te eten te geven. Mijn moeder was heel verdrietig en zocht een heel stil plekje op, om haar kindertjes ter wereld te brengen. De arme man ontdekte heel gauw waar de geheime plek zich bevond.

Ik had nog twee zusjes en twee broertjes. De arme man was heel gemeen. Toen wij een beetje konden zien hoe mooi de wereld was, pakte hij elke dag een van ons bij het nekvel en deponeerde die op straat. Hij had gedacht dat we zouden sterven onder de vele rijdende autobanden, net als zoveel andere honden.

Op een avond was ik aan de beurt, en ik deed heel zielig en huilde uit alle macht. Een meneer op een fiets stapte af en nam me voorzichtig op en reed verder naar zijn huis. Ik werd in een doos gedaan en kreeg warme melk met zacht brood. Ik was dat niet gewend, en ik miste mijn moeder heel erg, dus bleef ik maar janken. Het was ook een beetje te koud voor mij. Ik heb de hele nacht gehuild.

De volgende dag leerde hij me uit een fles te eten. De melk smaakte anders dan bij mijn moeder, maar ik was

[p. 38]

gauw tevreden en huilde ook veel minder. De man die nu mijn baas was, speelde met mij en hij gaf me de naam Dagu.

‘Dat is een mooie jongensnaam,’ schepte hij op. Hij was blij met me en vertelde aan iedereen hoe mooi ik was. Ik wilde iets terug doen en paste goed op zijn erf. De mensen in de buurt waren erg bang van mij, en de fruitdieven bleven uit de buurt.

Op zekere dag zei mijn baas: ‘Dagu je bent al volwassen dus moet je een penning, anders gaat daguwagi je vangen. Alle honden zonder een halsband met daaraan een penning, werden gevangen. Ik krijg dan een boete en als ik niet snel genoeg betaal, word je dood gemaakt in een gaskamer.’

Ik schrok even, want ik wist niet wat een hondenpenning was en ik wilde bovendien geen halsband. Wat zijn mensen toch wreed,’ blafte ik nog even.

Mijn baas kocht een hondenpenning en een halsband, maar ik verzette mij heftig. Hij besloot de volgende dag al om de halsband te verwijderen. Ik had intussen veel voorwerpen in huis stuk gebeten. Ik wist wel dat het niet goed was, maar ik kon op geen andere manier duidelijk maken dat een hond ook een beetje mens was en vrij moet kunnen bewegen. Hij hing de penning bij de poort, zodat de politie kan zien dat hij belasting voor mij had betaald. Ik had een prachtig leven, kreeg goed te eten, soms uit een blik, of uit een pak met harde brokken en kon naar hartelust stoeien met de kippen van mijn baas. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het eten, dat hij speciaal voor me klaarmaakte veel lekkerder vond. Ik wist tenminste wat ik at.

[p. 39]

Als hij van zijn werk kwam, gilde hij in de verte al mijn naam: ‘Daguuuuuuuuuuuu.’

Dan stond ik bij de poort op hem te wachten. Bij deze man was ik gelukkig. Op zekere dag kwam een vriend bij hem klagen dat zijn hond door een slang gebeten en overleden was. Ik werd plotseling bang, toen de vriend vroeg of mijn baas mij wilde verkopen.

Mijn baas dacht lang na en zei toen: ‘Je mag Dagu hebben.’

Had hij dan niet echt van me gehouden? Ik schudde mijn hoofd om te laten merken dat ik niet wilde, maar ze bonden mij een muilkorf om, zodat ik niet kon bijten.

‘Ik voel me verraden. Je kunt mensen niet vertrouwen,’ blafte ik mijn baas toe.

De nieuwe baas was onderwijzer op een school in Tamarin, een afgelegen plek midden in het bos. Daar had ik een hondenbestaan. De hele dag aan de ketting, Ik kon niet meer lekker een echte hond zijn, hollen, spelen, blaffen, bijten en een beetje vrijen. Ik was verdrietig en sliep bijna de hele dag.

Op zekere avond werd ik beslopen door een makkaslang. Ik had geen zin om te vechten en hij beet me twee keren. Ik heb niet eens gejankt, sloot mijn ogen en het volgend moment was ik in de hondenhemel.

Ik wil nooit meer voor mensen werken en ik haat alle slangen. Ik hoop dat ze een keertje een monument voor me oprichten op Het Plein. Bij de onthulling gaan ze zeker mooie woorden zeggen, want ik ben al dood.

Vanuit de hemel: ‘Doedoei.’