Groeten uit Paramaribo

[p. 32]

Het paard
Els Moor

Gianni is zes jaar. Hij zit in de eerste klas. Hij leert al lezen, schrijven en rekenen. Hij vindt het leuk in de klas. Hij houdt van zijn juf. Ze heeft een prachtige naam: juf Annabel. Ze ruikt heerlijk. Mooie verhaaltjes vertelt ze en ze leert haar kinderen ook raadsels en leuke versjes.

Iedere morgen als het nog donker is vraagt Gianni zijn moeder: ‘Ma, wanneer gaan we? Ik wil naar school.’

Voor de bel gaat, speelt hij met kinderen uit zijn klas. Op een ochtend zegt mamma: ‘Gianni, vandaag ga je niet naar school.’

‘Waarom niet?’ vraagt hij, ‘ik wil gaan’. Hij stampt boos met zijn voet op de grond.

‘De juffen en meesters willen vandaag niet werken,’ zegt mamma.’ Ze zijn boos omdat ze niet genoeg geld krijgen voor hun werk.’

Gianni haalt zijn schouders op. ‘Toch wil ik naar school. Dan spelen we de hele ochtend buiten, toch?’

[p. 33]

‘Ik ga je bij oma zetten,’ zegt mamma. Dat vindt Gianni toch wel leuk. Oma is lief. Ze doet altijd gezellige dingen. Ze speelt met hem als hij bij haar is. En hij mag haar helpen met koekjes bakken. Een uurtje later is Gianni bij oma. Ze is bezig de vloer te dweilen.

‘Hé, mi goedoe,’ zegt ze vrolijk. ‘Leuk dat je er bent. Maar je moet even op het erf blijven. Ik ben binnen bezig. Als ik klaar ben, roep ik je. Kijk maar of er al rijpe manjes zijn.’

Gianni loopt over het erf en kijkt naar de manjes aan de boom. Die zijn nog helemaal groen. Eén is er gevallen. Gianni schopt er tegen. Hij verveelt zich. Zal hij een klein stukje buiten op straat gaan lopen, een héél klein stukje? Alleen op straat lopen vindt hij fijn. Dan voelt hij zich groot. Maar eigenlijk mag hij dat niet van oma.

‘Oma, mag ik een klein stukje op straat lopen?’ roept hij. Oma hoort het niet. Ze is aan de telefoon. Ze kletst en kletst met haar zus. Als ze met tant' Antje praat, kunnen ze niet ophouden. En oma schreeuwt dan altijd, want tant' Antje is doof.

Gianni opent stilletjes de poort en gaat de straat op. ‘Eventjes maar’ denkt hij. Hij loopt de straat uit, gaat de hoek om. Hij steekt niet over. Dan ziet hij een meisje lopen. Zij is alleen.

‘Meisje, hoe heet je?’ roept hij. ‘Bea,’ roept ze terug. Ze blijft staan en wacht op Gianni. ‘Ik verveel me, want ik mag niet naar school. De juffen en meesters zijn vandaag niet op school. Ik loop een beetje. Ik zoek een jongen of meisje om mee te spelen.’

‘Ik, ik ik,’ lacht Gianni. ‘Ik wil je met je spelen. Zullen

[p. 34]

we samen een stukje lopen?’

‘Ja,’ antwoordt Bea en geeft hem een handje. Ze lopen door de straat van Bea en dan zien ze een paard, een gróót bruin paard. Het staat op een wild perceel met hoog wied en gras. Onder een kromme boom staat een grote jongen. Misschien zit hij wel in de zesde. Zo groot is hij.

‘Is dat jouw paard?’ vraagt Bea. Ze is helemaal niet verlegen. Ze durft zomaar tegen de grote jongen te praten.

‘Van mijn vader,’ zegt de jongen. ‘Ik pas op hem. Ik rijd ook op hem.’

‘Sang!’ roept Gianni, ‘dat wil ik ook.’

En Bea vraagt: ‘Mogen wij even op het paard?’ De jongen knikt. Maar hoe komen ze op dat hoge paard? De jongen tilt eerst Bea en dan Gianni op. Eindelijk zitten ze op het grote paard. Gianni houdt het zadel vast en Bea slaat haar armen om Gianni heen. De jongen neemt een touw in zijn handen dat vastzit aan een riem die om het hoofd van het paard past.

Dan zegt de jongen ‘mars’ en het paard begint te lopen. Niet snel, lekker rustig. De jongen loopt voorop met het touw. Heel voorzichtig is hij. Gianni en Bea schreeuwen van pret. Het is spannend. Ze wiegelen heen en weer op die grote paardenrug. Dat is wel een beetje griezelig.

Maar ze wennen er gauw aan en de jongen zegt. ‘Hou je maar goed vast. Er kan niks gebeuren.’

Heerlijk is het om zo hoog te zitten. Gianni en Bea worden zo blij dat ze een versje opzeggen:

[p. 35]

 

Hop, hop paardje.

 

Jij gaat naar de stal.

 

Je hebt al heel veel gras gehad.

 

En ik kreeg niemendal.

Ineens staat het paard stil. ‘Hu, hu,’ roept de jongen. Maar het dier zet geen stap. Baps, horen ze ineens. Het paard puft. Baps. Baps. Wat stinkt het! Gianni en Bea knijpen hun neus dicht. Dan: flap, flap, flap. Drie paardenpoepen vallen op straat. Het paard loopt weer door. Nu beginnen Gianni en Bea te lachen. Ze gieren het uit. De grote jongen lacht ook. Dan trekt hij aan het touw en het paard keert om. Ze gaan terug naar het wilde perceel. De grote jongen tilt Gianni en Bea van het paard. Ze staan weer op de grond. Gek is dat. Ze kijken omhoog. Daar zaten ze. Zo hoog! Wat konden ze ver kijken.

‘Dag grote jongen, bedankt!’ roepen ze.

‘Ik heet Fabian,’ roept de jongen. ‘Daag.’

‘Ik heet Bea, ik woon hier in de straat.’

‘Ik heet Gianni, ik woon in een andere straat.’

Hand in hand lopen Bea en Gianni naar het huis van Bea. Gianni denkt ineens aan zijn oma. Ze zal klaar zijn met dweilen. Misschien is ze hem gaan zoeken.

‘Ik moet snel teruggaan,’ zegt hij. ‘Dag Bea, een andere keer kom ik weer met je spelen.’

Bea roept: ‘Ja, dan gaan we weer op het paard.’

Gianni rent snel naar het huis van oma en hij roept nog één keer naar Bea: ‘Als ik groot ben, koop ik een paard voor je.’