Groeten uit Paramaribo

[p. 22]

Een vakantie zonder zwembad en zonder pretpark?
Arend van Dam

‘Ik wil dat je ophoudt met zeuren!’

‘Ik zeur niet,’ wil Britt zeggen. Maar ze houdt haar mond. Ze kijkt naar haar vader. Het zweet druipt van zijn gezicht. Dat komt niet door het sjouwen van de koffers. Dat komt door de hitte. Britt had nooit gedacht dat hitte zo heet kon zijn.

‘Zie jij Frank ergens?’ vraagt Britts moeder.

Britts vader schudt zijn hoofd.

‘Als hij niet snel komt, nemen we een taxi.’

Op de weg naar het vliegveld rijden auto's af en aan. Er komt een auto luid toeterend op hen afrijden. Het is een oude Land Rover die fel oranje is geschilderd. ‘Frank, voor elk avontuur’, staat er op de zijkant. De auto stopt. Britts oom springt eruit en rent naar hen toe. Ze omhelzen elkaar.

‘Welkom in Suriname, kleine nicht,’ zegt oom Frank.

‘Eindelijk zijn we thuis,’ zegt Britts moeder. Ze veegt tranen van haar wang.

[p. 23]

Britt kijkt ernaar. Maar ze begrijpt het niet. Voor haar is dit geen thuiskomst, maar een vakantie.

‘Kom maar op met jullie koffers,’ zegt oom Frank. Hij stouwt de bagage achterin de auto. Daarna stappen ze zelf in. Langzaam draaien ze de weg op. Op een bord bij het kruispunt staat: paramaribo 46 km. amsterdam 7520 km.

Britt kijkt naar de lange weg.

Ze schrikt en schreeuwt: ‘Oom Frank, je rijdt aan de verkeerde kant!’

Haar oom schatert het uit. Meteen weet Britt het weer: in Suriname wordt links gereden.

‘Alles is hier anders, nicht,’ zegt oom Frank. ‘In dit land moet je kijken met je ogen. Niet te veel praten, daar wordt je mond maar moe van.’

Britt weet niet goed wat haar oom bedoelt. Wil hij dat ze haar mond houdt? Hebben kinderen hier niets te vertellen? Met haar hand veegt ze het zweet van haar voorhoofd. Haar kleren plakken aan haar lijf. Erg snel schieten ze niet op. Het lijkt of de hitte de auto tegenhoudt.

Dan ziet ze de krant die naast haar op de bank ligt. ‘Goudzoekers verstoren bosgoden’ zegt een vet gedrukte kop. Ze pakt de krant en leest een stukje van het artikel. In het oerwoud zoeken mensen naar goud. Het goud zit in de grond. Om het eruit te krijgen, wordt kwik gebruikt. Het kwik vergiftigt het water van de rivier. De mensen worden er ziek van.

Zij geloven dat het komt omdat Mama Watra boos is. Mama Watra is de godin van het water. Britt legt de krant terug. Ze gelooft niet in goden.

[p. 24]

Eindelijk komen ze aan in de grote stad. Hier wonen oom Frank en tante Irma. Ze rijden een wijk in met kleine huisjes. Naast zo'n huisje parkeert oom Frank de auto. Ze stappen uit.

‘Welkom in Flora,’ zegt hij.

Britt kijkt om zich heen. Het huis van oom Frank is wel erg klein. Naast het huis ligt een tuintje van niks. En een zwembad is nergens te zien.

‘Ah, zijn jullie daar?’ roept tante Irma. Ze staat bij de achterdeur. Buurkinderen pakken ijsjes van haar aan.

‘Britt wil vast wel een ijsje,’ zegt tante Irma. ‘Ik heb ze zelf gemaakt.’

Britt trekt haar neus op.

Haar vader geeft haar een duw. ‘Je gaat hier niet het verwende kind uithangen. Toe, geef tante Irma een kus.’

Britt laat de natte kussen over zich komen. Plotseling weet ze: dit wordt een heel zware vakantie.

Britt ligt in bed onder een tentje van gaas. Door de klamboe ziet de kamer er wazig uit. Ze voelt zich verlamd. Slapen heeft ze bijna niet gedaan. De muggen zoemden om haar heen. Ze konden haar niet steken. Maar ze hielden haar uit de slaap. Wat heeft ze gezweet! Ze haat de hitte.

‘Lekker geslapen?’ vraagt haar moeder.

‘Nee, natuurlijk niet,’ moppert Britt. ‘Het is hier veel te heet. Ik snap niet dat jullie hier zo naar hebben verlangd.’

‘Het went wel,’ zegt haar moeder met een lach. ‘Ga je maar lekker afspoelen onder de douche.’

Britt sleept zich naar de badkamer. Een mager straaltje water spoelt het zweet van haar lijf. Toch wordt

[p. 25]

ze er vrolijk van. Tot ze een vette kakkerlak ontdekt.

Gillend rent ze de badkamer uit. ‘Een beest, een beest!’

Haar ouders en haar oom en tante moeten erg lachen. Tante Irma geeft haar een glas sap.

‘Hier, drink maar op,’ zegt ze. ‘Het is zuurzak.’

Britt klokt de koude drank naar binnen. Plotseling weet ze wat ze wil. Ze wil naar de zee.

‘Kunnen we niet naar het strand gaan?’ stelt ze voor.

Weer beginnen haar ouders en haar oom en tante te lachen.

Oom Frank schudt zijn hoofd. ‘Er is hier maar één strand. Dat is bij Galibi. Maar het is niet geschikt om er te zwemmen. Het is een beschermd gebied. Het wordt bevolkt door schildpadden. Ze begraven er hun eieren in het zand.’

Britt kan het bijna niet geloven. Het enige strand is ingepikt door schildpadden!

‘Er is hier zeker ook geen pretpark?’ roept ze brutaal.

Haar vader pakt haar arm stevig vast. ‘Britt, gedraag je!’

‘We gaan straks naar Kwatta,’ vertelt haar moeder. ‘Opa en oma zullen blij zijn je weer te zien.’

Even later stappen ze in de oranje Land Rover. Ze rijden door de stad. Er is een lange straat met palmbomen. Britt ziet winkels waar gouden sieraden te koop zijn.

‘Stop, ik wil een armband kopen!’ roept ze.

Oom Frank trapt op de rem.

Maar Britts vader roept: ‘Doorrijden! Natuurlijk krijgt ze geen gouden armband.’

Oom Frank geeft gas. Ze rijden het centrum uit. Via

[p. 26]

een zandweg komen ze in Kwatta. Alle huizen hebben een andere kleur. Ze zijn geel of groen of roze of wit. Van sommige huizen is alle verf afgebladderd. Oom Frank stopt voor een lichtblauw huis. De witte luiken zijn dicht.

‘Ik denk niet dat ze thuis zijn,’ zegt Britt.

‘Wacht maar,’ zegt oom Frank.

Ze lopen achterom. Aan de rand van het dak hangen kooien met vogels. De zwarte vogeltjes kwetteren luid. Uit het keukenraam steekt een apparaat dat bromt. Zonder kloppen doet oom Frank de achterdeur open. Zo warm als het buiten is, zo koud is het binnen. Uit het donker komen twee mensen tevoorschijn. Het zijn Britts opa en oma. Ze knuffelen haar bijna dood.

‘Wat ben ik blij je eindelijk eens te zien,’ zegt oma. Ze veegt een paar tranen weg.

‘Meid, wat ben je al groot,’ zegt opa. Hij gaat de keuken in. Even later komt hij terug met glazen ijskoude siroop. Britt gaat op de bank zitten. Op het tafeltje liggen tijdschriften. Het zijn de Margriet, de Libelle en de Viva.

‘En, hoe bevalt het hier?’ vraagt oma.

Britt haalt haar schouders op. Ze rilt. Ze heeft het koud

‘Britt mist zandstranden en pretparken,’ zegt oom Frank.

‘Ik weet een heel mooi pretpark,’ zegt opa lachend.

‘Je bedoelt het binnenland?’ vraagt oom Frank.

Opa knikt: ‘Van Stoelmanseiland tot aan Albina is het één grote wildwaterbaan.’

Oom Frank en opa knipogen naar elkaar. Maar dat ziet Britt niet.

Uit: Goud voor Suriname.