Groeten uit Paramaribo

[p. 17]

Het badpak van Mama
Burny Bos

In het badpak van Mama past heel veel, vindt Ot Jan Dikkie. Mama past er zelfs in, en dat is al veel. Dat komt doordat het badpak van elastiek is. Als je eraan trekt, kan er nog veel meer mama in. Misschien kan papa er wel bij. Maar papa is vissen aan het vangen.

Ot Jan Dikkie kijkt naar het schepje in zijn hand. Hij wriemelt voorzichtig in het badpak. Het past. En het emmertje past ook. En tien zandtaartjes passen er ook nog bij en de fles van Ot Jan Dikkie ook.

Het wordt een vol badpak. Maar nog niet vol genoeg. De bal kan er ook nog wel bij, vindt Ot Jan Dikkie. En de limonadefles ook.

Nu zijn alle spullen op. Ot Jan Dikkie kijkt goed rond. Hij vindt een leeg sigarettendoosje en een oude krant.

Daar komt papa.

‘Heb je een vis gevangen?’ vraagt Ot Jan Dikkie.

[p. 18]

Pappa knikt trots. Hij laat de vis zien. De vis kan ook nog wel in het badpak.

Papa ziet nu pas wat Ot Jan Dikkie aan het doen is. Hij wil iets zeggen, maar het lukt hem niet. Papa kan alleen maar lachen. Papa lacht zo hard dat mama er wakker van wordt. Mama bekijkt zichzelf. Ze schrikt. Zo raar heeft ze er nog nooit uitgezien.

‘OT JAN DIKKIE’ schreeuwt ze.

Vlug haalt ze alle spullen uit haar badpak. Alleen de zandtaartjes krijgt ze er niet uit.

‘Bah, zand’ zegt mama. Ze doet haar badpak uit en spoelt het schoon in de zee.

Jammer, denkt Ot Jan Dikkie. Maar dan ziet hij de zwembroek van papa. Die is ook van elastiek. Daar kan ook veel in....

Papa wil niet, maar als mama helpt, kunnen er wel veertig zandtaartjes in. Veel hè?