De flaporen van Amar

[p. 12]

De kakkerlak en de kot' koti

Karan Kakkerlak keek op zijn horloge.

Acht uur! Kinderbedtijd!

‘Glenn, Indel, naar bed!’

‘Hé pa, ik heb nog helemaal geen slaap’, protesteerde Indel.

‘Niets mee te maken.’

‘Morgen moeten jullie weer vroeg opstaan,’ zei Karan onverbiddelijk.

Mopperend stond Indel op. Glenn, die het altijd wat slimmer aanpakte, keek naar zijn vader.

‘Pa, vertel ons eerst nog een verhaaltje.’

‘Je weet wel, van toen je klein was.’

En daarmee had hij Karan te pakken, want die deed niets liever dan over zijn jeugd vertellen.

‘Goed dan, maar niet te lang hoor.’

‘Tien minuutjes maar.’

De kakkerlakjes zaten al aan zijn voeten.

Karan kuchte eens en begon toen te vertellen.

[p. 13]

- Toen ik nog jong was woonde een paar huizen verderop een kot' koti.

Hij heette Kries. Kries en ik waren hele goede vrienden. Elke middag, als de zon begon te zakken, zochten we elkaar op om lekker na te kletsen over de gebeurtenissen van de dag.

Hij bracht meestal de dag door in de moestuin van Mevrouw Ringeling. Hij knipte daar de plantewortels door. Dat vond hij een heerlijk werkje.

Mevrouw Ringeling kon hem niet uitstaan, maar ze wist niet goed hoe ze van hem af kon komen.

Aan mij had Mevrouw Ringeling een even grote hekel.

Elke keer als ze me zag trok ze haar slipper uit en probeerde me daarmee dood te slaan.

Gelukkig was ze een beetje traag en ik kon mij altijd op tijd in veiligheid stellen.

Toch bleef het een gevaarlijke toer om in Huize Ringeling rond te wandelen. De laatste keer was de slipper rakelings langs mijn kop gegaan. Maar ik kon het niet laten om Huize Ringeling te bezoeken.

Mevrouw Ringeling had namelijk twee ontzettend slordige zoontjes. Bovendien waren ze dol op snoepen.

De hele dag waren hun monden in beweging. Als ze niet op een lollie zogen, aten ze wel een koekje en als het geen koekje was, was het kauwgum of een ijsje.

En overal smeten ze met de snoeppapiertjes of morsten ze met kruimeltjes.

Een tripje naar Huize Ringeling betekende voor mij een smuifestijn.

Op een keer zat Kries weer op het balkon van zijn huisje op mij te wachten. Maar het werd donkerder en donkerder en hij zag me niet.

Dat verwonderde hem, want ik was meestal om half zes al present.

Hij stond op en liep naar mijn huis om te kijken of ik misschien nog lag te slapen.

Nee, het huis was leeg.

Kries werd een beetje ongerust.

In de verte zag hij Martha de Mier.

[p. 14]

‘Hallo Martha,’ riep hij.

‘Heb je Karan gezien?’

Martha, die bezig was een grote suikerkorrel naar haar nest te sjouwen, stopte even.

‘Nou,’ zei ze.

‘Tegen twee uur zag ik hem het grote huis binnengaan. Daarna heb ik hem niet meer gezien.’

Kries werd bleek van schrik.

Zou Mevrouw Ringeling vandaag raak hebben geslagen? Hij dacht geen twee keer na en rende het grote huis binnen.

In de voorzaal bleef hij staan. Hij keek om zich heen. Niemand te zien. Voorzichtig sloop hij verder naar een andere kamer. Dat was de keuken. Om een beter overzicht te hebben vloog hij op het aanrecht.

En toen.. zag hij me.

Ik lag onbeweeglijk op de bodem van een glazen pot. Geschrokken kwam Kries dichterbij.

‘Karan,’ riep hij terwijl hij tegen de pot tikte. Nog een keer.

[p. 15]

‘Karan!’

Zijn geroep bleef zonder resultaat. Ik lag zo stil als een lijk. Kries liet zijn vleugeltjes hangen. Tranen sprongen in zijn ogen. Hij wilde het niet geloven. Nog een keer klopte hij op de fles.

Toen opeens..... voetstappen!!

Vlug verstopte Karan zich achter een lucifersdoosje. Twee jongens stapten de keuken binnen. De ene was lang en mager, de ander kort en dik. De magere pakte de fles op en schudde hem heen en weer.

[p. 16]

‘Hij zal toch niet dood zijn?,’ vroeg hij bezorgd aan de dikke.

‘Welnee, hij komt zo weer bij.’

‘Ik heb maar een klein beetje vergif gespoten,’ antwoordde de dikke geruststellend.

De magere schroefde het deksel los. Hij stak zijn vinger in het potje en schoof me heen en weer.

‘Ik hoop echt niet dat hij doodgaat.’

‘Ik wil hem zo graag aan de juf laten zien.’

De dikke keek zuinig toe.

‘Pas op. Staks loopt hij weg.’

‘Volgens mij moet hij frisse lucht hebben,’ zei de magere.

‘Ik zal een papiertje met wat gaatjes over de pot zetten.’

‘Maak het papiertje dan wel vast met een elastiekje,’ zeurde de dikke weer.

Van achter het lucifersdoosje keek Kries bezorgd toe hoe de jongens de pot afdekten. Daarna bleven ze nog even naar me kijken, maar toen ik na een tijdje nog steeds geen teken van leven gaf, gingen ze weg.

Vlug vloog Kries naar de pot. Met zijn scherpe kaken scheurde hij het papier kapot. Hij landde op de bodem. Daar rolde hij me op mijn rug en legde zijn oor tegen mijn borst.

Gelukkig!

Heel zacht hoorde hij rikke...tikke...tik...rikke...tikke...tik.

Mijn hart klopte nog.

Kries trok dikke rimpels in zijn kop.

Wat moest hij nu doen?

Hij dacht en dacht en dacht.

Plotseling wist hij het!

Eens was hij flauwgevallen toen hij per ongeluk in de felle zon had gelopen. Zijn vader had toen een plukje watten van de redi katoenboom verbrand.

De geur was zo prikkelend geweest, dat hij direkt zijn ogen had opgeslagen.

Kries bedacht zich geen ogenblik.

Hij vloog naar buiten.

[p. 17]

Op het erf van de buren stond een redi katoenboom. Met zijn kaken trok hij een flink stuk watten los. Dat rolde hij met zijn pootjes heen en weer tot het de vorm van een sigaret had gekregen.

Daarmee vloog hij terug naar de keuken.

Hoger, steeds hoger vloog hij, naar het plafond, in de richting van de de T.L.-buis.

Oef! Wat was het daar warm.

Maar hij moest er naar toe!!

Hij drukte het ene uiteinde van de wattensigaret tegen de T.L.-buis aan.

Oei, oei, oei.

Hij moest oppassen dat zijn vleugeltjes met verbrandden.

Gelukkig!

De wattensigaret begon te smeulen.

[p. 18]

Snel vloog hij naar de glazen pot. Een sterke rookgeur begon zich te verspreiden.

Vol spanning keek Kries naar mij.

‘Karan, sta toch op,’ fluisterde hij wanhopig. De sigaret was bijna opgebrand. Hij gooide hem neer op het aanrecht.

Uit alle macht bonkte hij nog een keer tegen de pot.

Eindelijk!!!

Gelukkig!!!

Langzaam opende ik mijn ogen.

Verbaasd keek ik om me heen. Ik lag nog steeds op mijn rug.

‘Karan, kom snel,’ riep Kries.

De brandlucht was niet onopgemerkt gebleven.

Mevrouw Ringeling kwam de keuken ingerend.

‘Ik ruik wat,’ riep ze met haar neus in de lucht.

Haar stem maakte me klaarwakker.

Met een zwaai draaide ik me op mijn pootjes.

Nog geen seconde later vloog ik naar buiten.

Toen zag Mevrouw Ringeling ons.

[p. 19]

‘Bah,’ schreeuwde ze.

‘Wat doen die vieze beesten hier?’

Kries en ik vlogen voor ons leven.

Daar gingen we!!

Het raam uit!!

De slipper van Mevrouw Ringeling plofte achter ons neer.

We waren gered! -

Glenn en Indel zuchtten.

‘Pa,’ zei Indel. ‘Je mag die kot' koti wel dankbaar zijn.

‘Ja’ antwoordde Karan.

‘Als hij er niet was geweest hadden jullie dit verhaal nooit gehoord.’