De flaporen van Amar

[p. 1]

De flaporen van Amar

Er tin tin.... woonden eens aan de kust van Suriname een man en een vrouw. De man heette Papita en de vrouw Carita. Zij hielden ontzettend veel van elkaar. Er was slechts één ding dat ontbrak aan hun geluk, en dat was..... een kind.

Sinds Carita en Papita met elkaar in een hutje waren gaan wonen, spraken ze elke nacht erover hoe graag ze toch een kindje wilden hebben.

Nou zal je denken: ‘Waarom nemen ze dan geen kind? Dat is toch heel gewoon?

Alle mannen en vrouwen die samen in een hutje wonen krijgen kinderen.’

[p. 2]

Maar dan zal ik je toch een geheim verklappen.

Papita die had ontzettend grote oren. Het was een afschuwelijk gezicht.

Op school hadden de kinderen hem altijd geplaagd om zijn oren. Meestal liep dat uit op een vechtpartij. De meester kwam dan aangerend en greep hem bij zijn oren.

‘Jo, domoor’, schreeuwde hij bij elk gevecht.

‘Hier! Nog een paar oorvegen!’

‘Dat zal je leren het vechten te laten!’

En hij trok aan de oren van Papita, waardoor ze weer een stuk uitrekten.

[p. 3]

Op latere leeftijd had Papita geprobeerd zijn haar over zijn oren te laten groeien, maar het lukte niet.

Ze bleven uitsteken.

Zelfs een permanent had niet geholpen.

Ten einde raad kocht Papita een strooien hoed met een grote rand.

Hij zette hem op en....... hoera!

Zijn oren verdwenen onder de rand van zijn hoed.

Sindsdien zette Papita de hoed alleen af als hij ging slapen.

De eerste keer dat Carita Papita zonder hoed zag, schrok ze ontzettend.

‘Papita’, stamelde ze, ‘je oren!’

Papita, die onmiddellijk dacht dat Carita hem niet meer wilde hebben, liet zijn schouders hangen en sloeg zijn ogen neer om zijn tranen tegen te houden.

Carita, die dat zag, drukte snel een kus op zijn linkeroor, dat ietsje groter was dan zijn rechteroor.

‘Nee gekkie, het gaat om mijn vader.’

‘Hij heeft ook zulke flaporen’.

‘Als wij een kindje krijgen krijgt het zeker ook flaporen!!’

Wat waren ze bedroefd!

Een kind met flaporen!

Wat een ramp zou dat zijn!

Wat moesten ze nou doen?

Op een avond zei Carita: ‘Weet je wat? Ik zal de familie Ooievaar een brief schrijven om te vragen of ze erop kunnen letten dat onze baby niet te grote oren krijgt.’

Papita vond dat een uitstekend idee en zo gezegd, zo gedaan.

De babies kwamen in die tijd niet uit de buiken van hun moeders. Ze woonden diep in het binnenland bij een familie Ooievaar.

Als de mensen aan de kust een baby wilden, plaatsten ze een bestelling. Een van de ooievaars kwam dan overgevogen met de baby, die hij in een dekentje had gebonden dat hij met zijn snavel vasthield.

[p. 4]

Toen Moeder Ooievaar de brief van Carita kreeg riep ze Vader Ooievaar erbij.

‘Kijk die vervelende mensen nou toch!’

‘Eeuwig hebben ze zoveel eisen.’

‘Wat moeten we nu doen?’

‘Toevallig heeft de baby die nu aan de beurt is vreselijk grote oren.’

Vader Ooievaar, die mensen toch altijd al lastig en zeurderig vond, haalde zijn schouders op.

‘Niets aan te doen’, bromde hij.

‘Ze moeten er maar mee leren leven.’

‘Laat de baby klaarmaken.’

‘Langaneki zal hem wegbrengen’.

Langaneki was de snelste vlieger van de familie. Vader Ooievaar had hem speciaal aangewezen omdat de

[p. 5]

reis naar de kust over gevaarlijk gebied ging.

In de binnenlanden van Suriname was er een oorlog aan de gang, waarbij mensen elkaar zomaar doodschoten. Wanneer ze aan het schieten waren letten ze helemaal niet op wie of wat er in de buurt was. Het kon dan gebeuren dat je een kogel door je kop kreeg zonder dat je er iets mee te maken had.

Langaneki werd geroepen. Moeder Ooievaar zette hem nog snel een flinke portie vis voor, zodat hij genoeg kracht zou hebben om op volle snelheid over de bossen te vliegen.

Nadat hij had gegeten ging Langaneki de baby halen. ‘Wat een oren!!’, riep hij vol verbazing toen hij het kindje zag.

‘Ze passen niet eens in het dekentje’.

Geërgerd keek moeder Ooievaar hem aan.

‘Klets toch niet zo, ik heb in geen tijden een baby gezien met zulke prachtige krullen.’

Langaneki haalde zijn schouders op. Je mocht tegenwoordig ook niets meer zeggen. Met zijn snavel pakte hij de knoop van het dekentje stevig vast.

‘Ma, pa, ik ga dan maar.’

‘Tot over een dag of twee.’

Langzaam steeg hij op.

‘Vergeet niet zijn ouders te zeggen dat hij Amar heet’, hoorde hij vader Ooievaar nog roepen.

Na enige uren vliegen naderde Langaneki het oorlogsgebied. Vanuit de verte hoorde hij reeds schoten. Bezorgd keek hij naar de baby.

‘O, jee Amar, het is weer goed mis daar’, riep hij vanuit zijn snavelhoek.

Nieuwsgierig stak Amar zijn hoofd uit het dekentje.

Maar .....benggg...

Hij wist niet hoe gauw hij zijn hoofd weer naar binnen moest trekken.

Tot zijn grote schrik begonnen ze hoogte te verliezen.

Bloed viel op het dekentje.

Langaneki was geraakt in zijn linkervleugel.

[p. 6]

[p. 7]

Verwoed probeerde hij met de andere vleugel nog in de lucht te blijven. Hij kon echter niet verhinderen dat ze steeds meer hoogte verloren. ‘Daar, daar’, riep Amar. ‘Probeer te landen in die grote boom.’

Met al zijn krachten bewoog Langaneki zijn rechtervleugel heen en weer in de richting van de boom.

Het lukte!!

Uitgeput zakte hij neer op een brede tak.

Amar was zo opgelucht dat hij niet eens merkte dat hij met een plof naast Langaneki neerviel.

Na een tijdje hield het schieten beneden op.

Amar keek om zich heen.

Langaneki had de ogen gesloten. Zijn gezicht was vertrokken van pijn.

‘Langaneki, Langaneki’, fluisterde hij. ‘Zeg toch wat, ik ben zo bang.’

Moeizaam opende Langaneki de ogen.

‘Amar, we zullen doodgaan.’

‘Ik kan niet verder vliegen.’

Wanhopig keek Amar naar de gewonde Langaneki.

‘Mijn God, kan ik je niet helpen, Langaneki.’

‘Ik wil nog niet doodgaan.’

Ondanks zijn pijn moest Langaneki even lachen. ‘Je kan niet eens lopen, laat staan vliegen.’

‘Ik zie echt niet in hoe je me kan helpen.’

Moedeloos keerde Amar zijn hoofdje naar de andere kant. Zijn oor viel op zijn wang.

Plotseling sperde Langaneki zijn ogen open.

‘Amar!’

Hij porde met zijn snavel in Amars arm.

‘Je gaat vliegen jongetje.’

Amar keek Langaneki vragend aan.

‘Waarover had hij het? Zonet had hij hem nog uitgelachen.’

‘Beweeg je oren’, commandeerde Langaneki.

Amar fronsde zijn wenkbrauwen, maar deed toch wat hem gezegd was.

Het lukte.

[p. 8]

Zijn oren gingen op en neer.

‘Harder’, schreeuwde Langaneki opgewonden.

Heftig wapperde Amar met zijn oren.

Langaneki was gaan staan.

‘En nu ga je vliegen’, zei hij, en hij stootte Amar met zijn snavel uit de boom.

Verschrikt gaf Amar een gil.

‘Je oren domkop’, riep Langaneki.

Snel begon Amar zijn oren op en neer te bewegen.

Het ging! Het ging!

Onwennig vloog hij weer terug naar de boom.

‘Nog een keer’, juichte Langaneki, en hij gaf Amar weer zo'n zet dat hij uit de boom viel.

Amar probeerde nu een eindje verder te vliegen.

‘Kom terug’, riep Langaneki.

Amar maakte een zwierige draai en streek neer op zijn dekentje naast Langaneki.

We gaan direkt weg’, zei Langaneki.

‘Mijn vleugel moet zo snel mogelijk verzorgd worden. We keren de rollen om. Ik ga in het dekentje liggen. Jij neemt het dekentje om je nek en je vliegt.’

Na enige minuten was het zover.

Ze waren in de lucht. Amar vloog en Langaneki gaf vanuit het dekentje de weg aan.

Na enige uren vliegen kwam het dorpje waar Carita en Papita woonden in zicht.

‘Nog even’, sprak Langaneki Amar bemoedigend toe.

‘Straks lig je in je bedje.’

Amar haalde diep adem. Het laatste half uur was hij steeds langzamer gaan vliegen. Het valt ook niet mee voor een kleine baby om zijn eigen ooievaar door de lucht te sjouwen.

‘Kijk, daar is het! Bij dat lichtje.’

Langaneki wees naar een huisje, waarvan het raam wagenwijd openstond.

Amar vloog naar binnen en plofte pardoes, samen met Langaneki, neer op een babybed.

Bij het bed stonden Carita en Papita.

‘Wat is dat nou?’, reageerde Carita geschrokken.

[p. 9]

Papita's hoed viel bijna van zijn oren. Maar Langaneki, die vreselijk veel pijn had, trok zich er niets van aan. Luid kreunend wees hij naar zijn gewonde vleugel. ‘Papita, die ooievaar bloedt.’

Carita greep haar man bij de arm. Papita die het nu ook zag, rende vlug weg om verband te halen. Even later was de vleugel van Langaneki stevig verbonden.

Langaneki keek Papita dankbaar aan.

‘Wie is nu de baby?’, vroeg Carita.

[p. 10]

‘Jij of hij.’

Alledrie keken ze nu naar Amar, die van vermoeidheid in slaap was gevallen.

‘Hij natuurlijk,’ zei Langaneki beledigd.

‘Ik lijk toch helemaal niet op jullie’.

Alledrie keken ze weer naar Amar.

‘Hij heeft ze,’ fluisterde Papita verslagen.

Carita knikte.

‘De brief heeft niet geholpen.’

Verbaasd keek Langaneki van de één naar de ander.

‘Waar hebben jullie het over?’

‘Zijn oren,’ snikte Carita.

‘Iedereen zal hem uitlachen,’ kreunde Papita.

‘De meester zal zijn oren uitrekken,’ steunde Carita.

‘Hij moet zijn levenlang een hoed dragen.’

Papita barstte in huilen uit.

Langaneki ging staan.

Verontwaardigd zette hij zijn vleugels in zijn zij.

‘Jullie zijn gek, geloof ik!’

Zijn snavel zwaaide heen en weer voor de verschrikte gezichten van Carita en Papita.

‘Zijn oren hebben mijn leven gered!!’

Plotseling zakte de boosheid van Langaneki.

Hij begon te lachen, hij schaterde, hij bulderde, hij rolde over het bed.

Hikkend bracht hij eruit:

‘Amar, wat een stommerikken!’

‘Een hoed op!’

‘En dat op je mooie krullen!’

‘De mooiste krullen van Suriname!’

Toen hij uitgelachen was klom Langaneki op de venster bank.

‘Nou mensen,’ riep hij.

‘Veel sukses met Amar.’

‘Maak er het beste van, want mij krijgen jullie voorlopig niet meer zo gek om babies over oorlogsgebied te vliegen.’

En weg was hij. Verdwenen in de nacht.

[p. 11]

Carita en Papita keken naar elkaar. Daarna ging hun blik naar de slapende Amar.

Zachtjes streelde Carita over zijn oor. Geluk blonk in haar ogen.

‘Amar,’ zei ze zachtjes.

‘Ik hou van je.’