B'Anansi keert terug naar de eenentachtigste afslag

[p. 16]

Diklip de hebzuchtige piren

De spinnendraad, waar de familie Anansi aan hangt, wordt langer en langer en weldra komt de aarde in zicht. Langzaam wentelt zij om haar eigen as.

Als hij een grote groene vlek ziet, spint B'Anansi haastig verder. Dat groen, dat is het oerwoud van Zuid-Amerika natuurlijk. Als ze verder zakken, merken ze ook de rivieren op, die als bruine linten tussen de boomtoppen voortkronkelen.

‘Kijk, daar heb je de Surinamerivier,’ roept Sjaki.

‘Nee man, dat is de Corantijn,’ verbetert Fientjolis hem. Jasmijntje buigt zich voorover om de rivier beter te kunnen zien. Maar als ze dat doet, valt haar maansteen uit de zak van haar bloes.

‘Mijn steen!’ Ze probeert hem nog vast te grijpen, maar de steen glipt tussen haar vingers door. Hij stuit met een

[p. 17]

‘tok’ op het hoofd van B'Anansi en verdwijnt nog geen halve minuut later met een ‘ploep’ in de Corantijn.

De kleine ‘tok’ en ‘ploep’ worden gevolgd door een ‘boem’ en ‘plons’! Jasmijntje gaat de steen achterna.

Ontsteld kijken de anderen naar de kringen op het water waar Jasmijntje naar onder is gegaan.

‘Jasmijntje,’ gilt Makuba en het volgende moment laat ook zij het spinnenkoord los.

Plons! Makuba verdwijnt in de diepte.

B'Anansi kijkt naar boven. ‘Allemaal loslaten,’ roept hij. Plons! Plons! Plons! Plons! Plons! Plons! Plons!

De hele familie Anansi is weer terug op aarde, maar ze hebben echt geen vaste grond onder de voeten. De woelige stroom van de Corantijnrivier sleurt ze mee.

Ze draaien ondersteboven en slingeren van links naar rechts in het donkere water. ‘Swoesh’ en ‘swash’ en ‘bonk’ en ‘plets’ gaat het, door stroomversnellingen en draaikolken, langs glibberige stenen en zwieperige waterplanten.

Wanneer ze eindelijk versuft worden neergesmeten op een mosveldje, weet niemand meer hoe lang ze in het water zijn.

Anansi Junior tilt voorzichtig een arm op. Gelukkig, al zijn botten zijn nog heel. Dan draait hij zijn hoofd rond op zijn nek. Er klopt iets niet. ‘Wat straalt zo?’ mompelt hij.

‘Mijn maansteen,’ gilt Jasmijntje. Ze springt op en snelt naar het midden van het veld waar een heldere, witte gloed vandaan komt.

Maar net, wanneer ze de steen wil oprapen, duikt er een zilvergrijze piren tussen haar benen door, die hem met zijn vin weggrist. ‘Die is van mij,’ zegt hij met een gemeen lachje op zijn dikke lippen.

‘Nietwaar,’ schreeuwt Jasmijntje boos.

De vis laat zijn tanden zien. Angstaanjagend glinsteren de witte, vlijmscherpe driehoeken tussen de roze vissenlippen.

Geschrokken doet ze een stap terug.

‘Zei je wat,’ vraagt de vis smalend.

Jasmijntje slikt dapper. ‘Die steen is van mij. Ik heb hem gehad van de maanspin.’

‘Wat een onzin,’ zegt de vis. ‘Ik zag hem hier gewoon liggen in het mos.’

‘Het is echt waar!’ Prodomientje is naast Jasmijn komen staan. ‘Toetje en ik hebben er ook één gehad.’

‘Oja,’ vraagt de vis geïnteresseerd. ‘Laat eens zien.’

Aarzelend halen Toetje en Prodomientje hun maansteentjes tevoorschijn. De vis zwemt dichterbij. Zijn bolle ogen glinsteren hebzuchtig. Dan snuift hij.

‘Dat bewijst nog niets. En deze...,’ hij laat de maansteen van Jasmijntje in zijn zak glijden, ‘... blijft van mij.’

Hij blaast zijn wangzakken op.

[p. 18]

[p. 19]

‘Wat doen jullie eigenlijk hier? Dit is het rijk van de pirens. Spinnen horen hier niet thuis.’

‘We zijn hier heus niet voor ons plezier,’ zegt Makuba nors. ‘We moeten naar de 81ste afslag. Misschien kunt u ons de weg wijzen, meneer Diklip.’

‘De 81ste afslag? Nooit van gehoord,’ zegt de piren.

‘Het is in de buurt van Apoera,’ helpt Fientjolis hem.

‘Oo daar, ja... de weg daarnaartoe ken ik wel.’

Makuba zucht. ‘Gelukkig, want ik wil nu eindelijk wel naar huis.’

De vis heeft zijn ogen half toegeknepen en kijkt haar sluw aan. ‘Het gaat natuurlijk wel wat kosten. Mijn tijd en kennis geef ik echt niet voor niets weg.’

‘Gierig beest,’ knarsetandt Jasmijntje.

‘We hebben helemaal geen geld,’ sputtert B'Anansi.

‘O nee? Nou, om jullie te helpen, wil ik ook wel genoegen nemen met die twee maansteentjes,’ zegt Diklip poeslief.

‘Gemene afperser!’ Sjaki trilt van woede. Hij wil op de piren afstormen, maar als die zijn tanden laat zien, grijpt Prodomientje hem bij de armen. ‘Laat hem maar.’ Ze haalt haar maansteen tevoorschijn en legt hem in de uitgestoken vin van de piren. ‘Ik wil naar huis,’ zegt ze terneergeslagen.

Diklip heeft nog steeds zijn vin uitgestoken. ‘Die andere ook,’ zegt hij inhalig.

Met tegenzin haalt Toetje haar maansteen tevoorschijn. Aarzelend kijkt ze naar Makuba, maar als deze knikt, geeft ze de maansteen aan de piren.

‘Mooi,’ zegt hij. ‘Komen jullie maar mee.’

Aan de rand van het mosplein hangt er een dik gordijn van waterplanten. De vis schuift het gordijn opzij en wenkt de Anansi's hem te volgen. Achter het gordijn is de rivierbodem bezaaid met enorme rotsblokken, waartussen woeste waterplanten groeien. Hijgend en struikelend zwoegen de spinnen achter de piren aan, die zelf handig tussen de rotsblokken doorzwemt.

‘Mijn tijd is kostbaar,’ snauwt hij als Makuba hem vraagt of het niet wat langzamer kan omdat Ukkepuk achterblijft.

Zonder wat te zeggen, hijst B'Anansi Ukkepuk op zijn rug en met een verbeten gezicht volgt hij de vis.

Na een uur lopen wordt het landschap vlakker en de bodem zanderiger.

‘Hier is de Apoerakreek,’ zegt de piren. ‘Als je naar de kant zwemt, kom je op het bospad dat naar Apoera gaat.’ Hij neemt niet eens de moeite om te groeten, maar maakt direkt rechtsomkeer.

B'Anansi zwemt naar boven. De kreek is aan de rand bedekt met waterlelieplanten. Hun dikke, drijvende bladeren zijn stevig genoeg om op te staan. B'Anansi laat Ukkepuk van zijn rug glijden.

[p. 20]

[p. 21]

Samen kijken zij toe hoe de anderen één voor één tussen het groen opduiken.

‘Eindelijk zon! Heerlijk,’ roept Fientjolis en hij laat zich languit op een blad vallen.

De anderen volgen zijn voorbeeld. Als B'Anansi de warme zonnestralen op zijn gezicht voelt, sluit hij de ogen. Weldra is hij in slaap. Zijn zachte gesnurk werkt aanstekelijk. De één na de ander vertrekken ze naar dromenland.

Alleen Jasmijntje kan de slaap niet vatten. Wat haat ze die hebzuchtige piren. Haar mooie maansteen zit nu zomaar in de zakken van dat glibberige beest. Als de anderen niet zo graag naar huis hadden gewild, was ze achter de piren aangegaan.

Haar ogen glijden over de slapende gezichten. Dan neemt ze een besluit. De anderen redden zich wel verder. Zij gaat terug. Ze zal die Diklip wel eens een lesje leren. Zachtjes laat ze zich in het water zakken. Nog even hoort ze het gesnurk van haar vader; dan bevindt ze zich weer in het rijk van de pirens.

Haar boosheid laat haar flink doorstappen en weldra is ze terug bij het plantengordijn. Voorzichtig nu, ze hoort vissen daar. Zachtjes schuift ze een paar takjes opzij. San! Wat een geluk! Daar heb je die Diklip, met nog twee pirens. Ze knikkeren. In het mos liggen drie hopen knikkers. En kijk eens! In de middelste hoop glinstert het wit van een maansteen.

[p. 22]

Om de beurt gooit een vis een knikker voor zich uit, die de anderen moeten proberen te raken. Wie het lukt, mag de knikker houden.

Diklip is aan de winnende hand. In zijn vin heeft hij een maansteen. Daarmee lukt het hem elke keer weer de opgegooide knikker te raken. Hij is in zijn sas. Steeds

[p. 23]

wanneer de maansteen tegen een knikker aanketst, lacht hij luid.

Eén van de pirens gooit een koraalrode knikker op.

‘Ha, ha, die wordt van mij,’ roept Diklip.

De hebberd, denkt Jasmijntje.

Diklip gooit op en... Kets! De maansteen slaat tegen de rode knikker aan. Maar wat gebeurt er dan? Beide rollen onder het gordijn door tot vlak voor de voeten van Jasmijntje.

Zonder verder na te denken, grist Jasmijn de maansteen weg. Vlug, vlug, achter dat grote rotsblok. Ze moet zich verschuilen.

Net op tijd, want de pirens komen nu achter het gordijn naar hun knikkers zoeken. Zes visseogen speuren tussen de keien op de rivierbodem. Diklip keert een paar stenen om. Misschien zijn de knikkers eronder gerold.

‘Daar, daar heb je die rode,’ wijst één van zijn makkers. Diklip duikt er op af en stopt hem in zijn zak. Nu de witte nog.

Jasmijntje drukt zich met haar rug zo plat mogelijk tegen de rots aan. Haar hand glijdt over het gladde oppervlak. Dan voelt ze een klein holletje. Zachtjes laat ze de maansteen erin vallen.

Diklip is nu gevaarlijk dichtbij. Ze hoort hem snuiven. ‘Waar is dat stom ding nou?’ Doodsbenauwd houdt ze haar adem in.

‘Zó ver kan die knikker nooit zijn gerold,’ zegt een piren. ‘Laten we teruggaan. Het wordt al donker.

Die knikker vind je nooit meer terug tussen al die keien,’ zegt een andere piren.

Jasmijntje slaakt een zucht van opluchting.

Arme Jasmijn! Als haar adem ontsnapt, borrelen er grote luchtbellen naar boven; duidelijk zichtbaar voor Diklip en zijn twee makkers. Ze wenken elkaar. Diklip legt een vin op zijn lippen en met een andere vin gebaart hij zijn kameraden om rechts om de rots te zwemmen. Hijzelf gaat stilletjes linksom.

‘Help,’ schreeuwt Jasmijntje als ze de drie pirens op zich ziet afkomen. Alle drie hebben ze hun lippen opgetrokken zodat hun scherpe tanden te zien zijn.

‘Help,’ schreeuwt Jasmijntje weer. Dan laat ze de rots los. Ze duikt onder Diklip door en rent naar het plantengordijn. Ze laat de slingerplanten in het gezicht van de pirens zwiepen. Even zijn ze van de wijs gebracht, maar dan zetten ze de achtervolging in.

Met grote sprongen rent Jasmijn over het mosveld, maar ach, in het water zijn vissen veel sneller dan kleine spinnenmeisjes.

Tjap! De ene piren sluit zijn kaken over haar rechterbovenarm.

Tjap! De andere piren sluit zijn kaken om haar linkerbovenarm.

Ze laten Jasmijntje tussen zich in bengelen.

‘Zo,’ zegt Diklip, ‘nu ga jij ons netjes vertellen waar die maansteen is gebleven.’

[p. 24]

Als B'Anansi zijn ogen opent, gaat de zon net onder. Het is frisjes in de schaduw van de grote oerwoudreuzen die over de Apoerakreek hangen.

B'Anansi huivert. Dan pakt hij Makuba's anyisa op, die over haar ogen is geschoven en blaast zachtjes in haar gezicht. ‘Kom op, we moeten een beter plaatsje zoeken om de nacht door te brengen.’

Samen schudden ze de kinderen wakker. Luidruchtig rekken ze zich uit. Wat hebben ze lekker geslapen.

‘Pa,’ piept Ukkepuk, ‘waar is Jasmijntje? Ze lag hier naast mij.’

De spinnen kijken om zich heen. Nee, Jasmijntje is er niet. B'Anansi telt de neuzen: ‘Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht...’

Nee, Jasmijntje is er niet.

‘Weet je wat ik denk?’ vraagt Fientjolis.

Anansi Junior knikt.

‘Jij denkt dat ze haar maansteen is gaan zoeken.’

Nu knikt Sjaki ook. ‘Ze was ontzettend kwaad op die Diklip.’

Makuba heft haar handen op. ‘Ay mi masra, dit kind bezorgt een spin ook grijze haren.’

Prodomientje grinnikt. ‘Net iets voor Jasmijntje.’

‘Wat doen we nu?’ vraagt Anansi Junior.

‘We moeten achter haar aan,’ zegt Sjaak. De anderen knikken. Je weet maar nooit in welk gevaar Jasmijntje zich heeft begeven.

Eén voor één laten ze zich in het koude water zakken. Ook in de rivier is het schemerig geworden. De grote rotsblokken en de woeste waterplanten vormen dreigende zwarte schaduwen in het water. Zo goed en zo kwaad als het kan, haast de familie Anansi zich voort over de gladde keien.

Het wordt snel donkerder en ze kunnen de rotsblokken nog maar nauwelijks in het water onderscheiden als ze plotseling een lichtstraaltje zien.

Het is maar een klein wit streepje, maar toch valt het onmiddellijk op in het duister. Nieuwsgierig gaan ze erop af. Het komt uit een rotsblok.

‘Het is een maansteen,’ fluistert B'Anansi. Met zijn vinger wipt hij de steen uit het holletje. Het licht van de maansteen beschijnt de spinnengezichtjes.

‘Wat doet die maansteen hier?’ vraagt Makuba, eveneens fluisterend.

Niemand geeft antwoord. Ze kijken allemaal naar de lichtgevende steen. Het is geheimzinnig stil. B'Anansi krijgt er kippenvel van en hij merkt dat ook bij de anderen de haren overeind gaan staan.

Plotseling ... een gil!

‘Help!’

Wat was dat?

Nog een keer. ‘Help!’

‘Dat is Jasmijntje.’ Toetjes ogen worden groot van ontzetting. ‘Ze is in gevaar.’

B'Anansi sluipt in de richting van het geluid. De anderen gaan op hun tenen achter hem aan. Als B'Anansi natte

[p. 25]

blaadjes tegen zijn gezicht voelt, weet hij dat hij bij het plantengordijn is aangekomen. Hij wenkt de anderen om niet verder te gaan, maar stilletjes tussen de blaadjes door te piepen. Wat ze dan zien, doet ze de schrik om het hart slaan.

Jasmijntje bengelt tussen twee pirens in. Hun vervaarlijke tanden, waarmee ze de armen van Jasmijntje omklemmen, glinsteren in het flauwe licht dat twee maanstenen op het mosveld verspreiden. Verlamd van afschuw staren de spinnen naar het schouwspel op het mosveld.

Alleen B'Anansi's hersenen werken als van een bezetene. Hoe kan hij Jasmijntje redden?

Dan knijpt hij Makuba in de arm. ‘Vooruit,’ fluistert hij, ‘we moeten spinnen en weven. Een groot web,

[p. 26]

[p. 27]

groot genoeg om Diklip en zijn kornuiten te vangen.’

Makuba haalt een klos spinnengaren uit de zak van haar schort. Ze wenkt de kinderen. Vliegensvlug gaan ze aan het werk. Binnen een paar tellen is het middelpunt gemaakt en elke seconde wordt het web groter.

B'Anansi knikt tevreden. Uit zijn zak haalt hij nog een kluwtje spinnendraad. Het plakkerig touw draait hij om de maansteen die ze uit het holletje hebben gehaald.

Intussen staat Jasmijntje doodsangsten uit. De pirentanden knijpen haar dunne armpjes bijna van haar lijf af. Diklip is woedend. ‘Dit is jouw laatste kans,’ schreeuwt hij. ‘Als je nu niet zegt waar die maansteen is, scheuren we je in stukjes.’

Op dat moment gooit Anansi de maansteen in het mosveld. Jasmijntje ziet hem achter Diklip neervallen.

Zachtjes fluistert ze: ‘Kijk daar.’

Met haar kinnetje wijst ze in de richting van de steen. Diklip draait zich om.

Wat is de maansteen toch mooi, helemaal gaaf en helderwit. Zijn licht golft naar de vissen en raakt ze even aan. Jasmijntje is vergeten. De steen heeft ze in zijn ban.

Achter elkaar zwemmen ze ernaartoe, maar net wanneer Diklip de steen wil oprapen, trekt B'Anansi aan het touw. Verbaasd ziet Diklip de steen aan zijn vin ontglippen. Hij probeert het weer. Mis! De steen springt weer een stukje verder.

De anderen proberen het ook, maar ze zijn niet snel genoeg. Woedend worden ze op die duivelse steen die maar niet op zijn plaats wil blijven liggen.

B'Anansi lacht grimmig en voert meedogenloos het tempo op. Hij lokt ze naar het plantengordijn. Met een laatste zwaai trekt hij de steen onder het gordijn door. De vissen duiken erachteraan.

‘Nu!’ roept B'Anansi.

Makuba en de kinderen gooien het net over de nietsvermoedende pirens. Heftig spartelend proberen ze zich te bevrijden maar de draden plakken vast aan hun lijven. Ze raken hopeloos verstrikt in het web.

Als ze geen vin meer kunnen verroeren, hangt B'Anansi het web op aan een uitstekende rotspunt.

‘Laat dit een lesje voor jullie zijn,’ zegt hij tegen de pirens.

Jasmijntje huilt tranen van blijdschap, terwijl ze haar zusters omhelst. Toetje en Prodomientje pakken hun parels uit de hopen knikkers en als de Anansi's de weg terug naar de Apoerakreek nemen, verlichten drie maanstenen hun pad.

Terug in de open lucht, zien ze de echte maan. Hij knipoogt en Jasmijntje gooit een kushandje omhoog.

Fientjolis bibbert. ‘Brrr, wat ben ik nat.’

[p. 28]

[p. 29]

‘Hier, droge bladeren. Wrijf je ermee af,’ zegt Makuba. Even later vliegen de bladeren in het rond. De Anansi's schuren en poetsen elkaar op. Ook de maanstenen worden drooggewreven.

Jasmijntje voelt haar maansteen warmer worden. Ze legt hem tegen haar wang. ‘Hmm, lekker warm.’

‘Voel eens,’ zegt ze en ze legt de maansteen in Sjaki's hand.

Maar, dan plotseling... krak. Er komt een barst in de steen. ‘Wat gebeurt er?’ roept Fientjolis, die ook toekijkt.

De barst wordt steeds groter en dan klimt er een piepklein spinnetje uit. Hij zit helemaal onder het kleverige vocht uit de maansteen. Jasmijntje wast hem schoon met wat water uit de kreek. De spin is groen, zo groen als Moenna. Toch vindt Jasmijntje hem schattig.

‘Een babyspinnetje!’ roept ze. ‘Wat lief! Hebben jullie er ook een?’ Toetje en Prodomientje kijken met grote ogen naar hun maanstenen. En ja hoor, ook hun stenen barsten open.

Uit elk van de stenen kruipt er een groen spinnetje.

Makuba zucht.

Wat staat ons nu weer te wachten, denkt ze.

‘Vooruit,’ zegt ze tegen de kinderen, ‘nu gaat iedereen slapen, want morgen ... morgen gaan we terug naar de 81ste afslag.’