Eddy en Freddy (onder ps. P. Koekoek)

[p. 63]

Zesde hoofdstuk.
Eddy en Freddy beleven avonturen.

Den volgenden dag trokken onze twee jongens er weer op uit.

Dorus was in den tuin. Ze bleven even bij hem staan en maakten een praatje.

‘Heb je al gehoord van dien vuurbol, die naar beneden is gekomen, Dorus?’ vroeg Eddy, die aan het ontbijt zijn vader een bericht uit het ochtendblad had hooren voorlezen.

‘Nee, wat was dat?’

‘Het was in Doetinchem en 't onweerde vreeselijk. Regen, met emmers vol tegelijk. In een hotel zaten de gasten onder de waranda naar 't weer te kijken.

Daar komt opeens een vuurbol naar beneden op het dak van een huis aan den overkant.’

‘Dat had ik wel eens willen zien,’ zei Dorus.

‘Ik ook,’ bevestigde Eddy. ‘Het moet prachtig geweest zijn, en er kwam niet eens brand van. Alleen begonnen alle electrische schellen tegelijk te rinkelen.’

‘Je zou toch zeggen,’ zei Dorus.

‘Ja,’ begon Eddy weer, ‘vader zegt, dat zulke vuurbollen vaak voorkomen bij onweer,

[p. 64]

maar ze weten niet wat het is. Je hebt groote en kleine. Soms zijn ze wel zoo groot als een hoofd. Ze zijn verscheidene tellen lang zichtbaar en zweven langzaam door de lucht. Dan springen ze met een geweldig geluid uit elkaar.’

‘Net als een zeepbel,’ bevestigde Freddy.

‘Nou je er van praat,’ zei Dorus, ‘valt het me in, dat een tante van me, die onder Laag Soeren woont, zoo'n vuurbol in huis gehad heeft. Ik wou het toen niet gelooven, maar 't kan dan toch wèl waar geweest zijn.

Mijn tante was alleen met de kinderen in huis, want haar man was in de bosschen aan het werk, voor de heidemaatschappij, zie je, en onverwachts begon het erg te onweeren.

Tante liet alle ramen en deuren sluiten en toch was er opeens een vuurbol in de kamer.’

‘Heerlijk angstig,’ rilden de jongens. ‘Hoe kwam die bol daar in huis?’

‘Door den schoorsteen zeker. Tante riep de kinderen toe, zich niet te bewegen, anders zou er een ongeluk gebeuren. Zoo zaten ze allemaal om de tafel. De vuurbol ging langs den muur, keerde de schilderijtjes om, met den achterkant naar voren, verschroeide ze een beetje, kwam toen over de tafel, gooide de bak met aardappelen om, ging tusschen twee kinderen door naar de kamerdeur, toen de deel over naar de achterdeur, die toevallig op een kier was blijven staan en verdween zonder kwaad te doen.’

Eddy en Freddy stapten nu maar weer op, want Dorus hield op met vertellen. Hij wilde, zooals hij dat noemde, geen dagdief worden.

Dien ochtend gebeurde er verder niets bij-

[p. 65]

zonders. De neefjes maakten samen een wandeling in het Corvers bosch en ze kwamen bedaard en netjes aan de koffietafel, waar Tante zich met hun vroolijk gesnap niet weinig vermaakte.

's Middags gingen ze niet zoo ver, en bleven weer in het villa-gedeelte.

‘Kijk,’ zei Eddy opeens, ‘daar bij het hek zit het hondje, dat me altijd op de fiets zoo nablaft. Laatst heeft hij mij bijna in de kuiten gebeten.’

Het beestje wilde den tuin van zijn huis binnen, maar het hekje was dicht. Klagelijk jankend sprong hij er tegen, maar tevergeefs. Nu begon hij met de pootjes te maaien, en haakte tusschen de spijlen door, de klink uit het haakje. Tegelijk duwde hij met zijn neus de klink wat òp... en het hek ging open.

‘Wat zijn die honden toch verstandig,’ zei Eddy. ‘Ze hebben meer verstand dan menig mensch.’

Freddy keek zijn neefje heel geleerd aan.

‘Eddy,’ zei hij, en keek daarbij zoo ernstig als een onderwijzer die een leerling iets heel moeilijks uitlegt, ‘Eddy, nou moet je van mij eens leeren, dat dieren geen verstand hebben, maar instinct.’

‘Wat zeg je?’ vroeg Eddy.

‘Ik zeg instinct.’

‘Wat is dat?’

‘Dat weet ik ook niet,’ antwoordde Freddy, ‘maar mijn vader heeft het mij eens verteld.’

‘Ik vind 't een heel leelijk woord,’ merkte Eddy op en lachend liepen de jongens verder.

[p. 66]

Ze kwamen bij een in aanbouw zijnd huis en zagen een stukadoor, die, zittende op een trap, bezig was de muren een sausje te geven.

De jongens bleven er naar staan kijken. De man keerde zich om en zag hen.

‘Sta daar niet zoo te gapen,’ beet hij de jongens toe.

‘We mogen toch wel kijken,’ verdedigde Eddy zich.

‘Kijken, kijken,’ herhaalde de man nijdig, ‘wat heb ik aan die kijkers? Schiet mijn werk daar mee op? Maak dat je weg komt.’

Maar Eddy en Freddy, die niets kwaads deden, noch eenig kwaad in den zin hadden, bleven staan.

Opeens, vóór ze er eenig vermoeden in hadden, doopte de man de kwast diep in de vloeistof en - klets, een regen van druppels spatte neer op de jongens. Wat konden ze anders doen dan wegloopen?

‘Dat is een leelijke kerel,’ schold Eddy.

‘Ja, en een leelijke streek ook,’ zei Freddy. ‘We deden toch niks.’

‘Nou hebben we gezien, dat ook groote menschen laffe en leelijke streken kunnen uithalen,’ beweerde Freddy.

‘Misschien zien we hem nog wel eens,’ onderstelde Eddy, ‘en dan zullen wij hem een poets bakken, die hem heugen zal.’

Niet ver hadden ze geloopen, toen ze een zacht, klagelijk geschrei hoorden. Ze haastten zich in de richting, van waar het geluid kwam en daar zagen ze achter de heg een jongetje liggen, dat droevig-klagend schreide.

[p. 67]

‘Wat is er, jongetje?’ vroegen ze meewarig.

‘Een groote hond liep me na,’ klaagde het ventje, ‘en toen liep ik hard en ben ik gevallen. O, mijn voet doet zoo'n pijn.’

‘Kan je niet meer loopen?’ vroeg Freddy.

Het jongetje antwoordde ontkennend.

‘Waar woon je?’ vroeg Eddy.

Het jongetje wees met zijn vinger.

‘Ginds,’ antwoordde hij, ‘in dat huisje.’

‘We dragen je naar huis,’ zei Freddy, ‘stil maar.’

Eddy en Freddy sloegen de handen zoo in elkaar, dat hun armen een brug vormden en hierop ging het ventje zitten. Het knaapje sloeg zijn rechter arm om Freddy's en zijn linker om Eddy's schouder en zoo droegen ze hem naar zijn huis.

Ze moesten langs den stukadoor, doch toen ze dezen op korten afstand genaderd waren, zagen ze, dat hij van de trap klauterde en haastig op de jongens kwam toeloopen.

‘Zou hij ons wat willen doen?’ vroeg Eddy.

Doch vóór Freddy antwoord geven kon, riep het ventje: ‘Vader, vader.’

‘Jantje, wat is er, mijn kereltje?’ vroeg deze meewarig.

Het ventje vertelde 't aan zijn vader. En toen deze alles wist, krabde hij zijn kin en zei:

‘Dat van zoo even, jongens... 'k had een kwaje bui... ik dank jullie wel... Breng je Jantje thuis?’

‘Ja, hoor,’ riepen Eddy en Fred gelijktijdig.

Toen liepen ze met het kereltje door.

De stukadoor keek hen na en verweet zich,

[p. 68]

dat hij daarnet zoo leelijk tegen de jongens geweest was.

Eddy en Freddy brachten het ventje thuis en hadden ook den hartelijken dank van Jantje's moeder in ontvangst te nemen.

‘Een fijne middag,’ zei Eddy, toen ze samen naar het station wandelden, om vader van den trein te halen.

‘Ja, echt leuk,’ stemde Freddy in.

En stil naast elkander liepen ze naar het station.

Toen ze met Eddy's vader naar huis wandelden, vertelde deze:

‘Ik reisde zooeven met den zoo'n van mijnheer Stalkers. Deze vertelde mij, dat er hier den laatsten tijd zooveel fietsen gestolen worden. Nu zal de zoo'n van mijnheer Stalkers van avond probeeren de daders of den dader te vatten. Hij zal expres een fiets onbeheerd laten staan bij de muziektent tegenover het stadhuis.

Als dan de dieven komen, of de dief, zijn ze er bij, want de jongeheer Stalker verschuilt zich met zijn vrienden in den tuin van het hotel ‘Hof van Holland’, en ze komen natuurlijk opeens te voorschijn op het oogenblik, dat de dief zich van de fiets wil meester maken.’

‘Hè, vader, mogen wij gaan kijken?’ vroeg Eddy.

Even zweeg de heer van Hedel.

Toen zei hij: ‘We zullen met ons drieën gaan. Ik zelf ben ook benieuwd, te weten, hoe dat zal afloopen.’

Dien avond, toen het al donker was, ging de heer van Hedel met de twee jongens naar het

[p. 69]

‘Hof van Holland’ en verscholen zij zich achter een dikken boom in de nabijheid van de muziektent.

Daar zagen ze een groepje jongelui aankomen.



Een van hen voerde een fiets aan de hand mee.

‘Zet hem hier neer, aan dezen kant van de muziektent,’ hoorden ze een der jongens fluisteren.

De fiets werd neergezet en toen verscholen de jongelui zich in den tuin.

[p. 70]

Eddy en Freddy vonden het heerlijk angstig.

In ademlooze spanning keken ze uit en luisterden.

En zie... na enkele minuten, daar zagen ze een man nader sluipen.

‘Daar komt ie,’ fluisterde Eddy, die vaders hand kneep.

‘Stil,’ waarschuwde vader.

Al nader en nader sloop de dief... nu was hij bij het rijwiel. Hij greep het. Hij sprong er op op...

‘Houdt den dief, houdt hem,’ schreeuwden eensklaps de jongelui, die den dief navlogen.

‘Sta of ik schiet!’ riep er een.

Maar de dief rende door.

Een schot knalde... nog een schot...

‘O, vader,’ riep Eddy.

‘Oom, oom,’ schreeuwde Freddy.

En toen geschiedde er iets wonderlijks.

Daar kwam de dief aanrijden, recht op de jongelui af.

Toen hij vlak bij deze was, sprong hij van de fiets en lachte dat hij schaterde.

In een ommezien waren vader, Eddy en Freddy bij de groep, en nu bleek het, dat de dief was... een der vrienden van de jongelui, die dezen een fijne kool had gestoofd.

De jongelui gierden van den lach om de poets, hun gebakken.

‘Was je niet bang voor mijn revolver?’ vroeg de jongen, die geschoten had.

‘Kun je begrijpen,’ was het antwoord van den grappenmaker. ‘Ik begreep natuurlijk, dat het losse patronen waren.’

[p. 71]

En toen liepen ze lachend het ‘Hof van Holland’ in.

Vader keerde nu met Eddy en Freddy terug naar huis en de jongens vonden, dat 't een oogenblik ‘heerlijk griezelig’ was geweest.