Eddy en Freddy (onder ps. P. Koekoek)

[p. 42]

Vierde hoofdstuk.
Logeerplannen.

Het was Woensdagmiddag.

De heer en mevrouw Holm waren de stad in gegaan om kennissen van hen te bezoeken, die uit Dordrecht naar Rotterdam verhuisd waren.

‘Waarom hebben pa en moe mij niet meegenomen?’ vroeg Freddy pruilend aan zijn zus Corrie.

‘Maar jongen, begrijp je dat niet?’ gaf Corrie ten antwoord. ‘Ouders kunnen een kleinen jon-gen toch niet overal mee naar toe nemen. Maar, als je lief bent, mag je aanstonds met mij uit.’

‘Met jou, Corrie? Ga je naar den Dierentuin?’

‘Neen, ik ga vanmiddag naar mijn vriendin Willy en ze heeft het goed gevonden, dat jij mee komt.’

‘Fijn,’ juichte Freddy, ‘gaan we direct?’

‘Neen, dat zal nog wel een uurtje duren,’ antwoordde Corrie, ‘'k heb nog het een en ander voor moe te doen en dan moet ik nog een paar brieven schrijven. Probeer je nu zelf een uurtje te vermaken en dan gaan we samen op visite.’

[p. 43]

Na deze woorden verliet Corrie de huiskamer.

In gedachten verdiept bleef Freddy eenigen tijd staan.

Wat zou hij dit uur uitvoeren?

Een oogenblik dacht hij er aan met Moortje te gaan spelen, maar die moest nog altijd met dien muilkorf om zijn kop rondloopen en dat maakte den hond tot vrij spelen ten eenen male ongeschikt.

Hij dacht even na en opeens had hij gevonden. Juist kwam Anne, de werkmeid, binnen.

Vol vreugde danste Freddy een soort oorlogsdans om haar heen, terwijl hij schreeuwde:

‘Ik weet het, Anne, ik weet het, fijn, fijn!’

De meid, die ongeduldig was, omdat ze heel veel werk had, gaf hem een duw.

‘Laat me gaan,’ waarschuwde ze norsch, ‘ik heb het te druk, om naar je malle sprongen te luisteren.’

Ineens keek Freddy heel ernstig.

‘Anne,’ zei hij, ‘ik weet een verrassing voor je. De volgende week krijg je een vrijen dag, dat heb ik mama hooren zeggen.’

Die mededeeling verraste en verblijdde Anne zoo, dat ze Freddy beet pakte en met hem om de tafel danste.

Na den dans ging Anne afnemen en Freddy liep de kamer uit en de gang door en stapte de groote kamer in, die aan het einde van die gang was.

Hier in deze groote kamer, waar hij bijna nooit kwam, zou hij zijn plan uitvoeren.

Hij was in zijn vaders studeerkamer. Met een

[p. 44]

soort ontzag en vrees keek hij naar de lange rijen boeken, die daar in de kasten stonden.

Wat ging Freddy hier uitvoeren?

Hij had zijn vader meer dan eens hooren zeggen, dat hij toch eens een catalogus wilde laten maken van al zijn boeken.

En nu zou hij, Freddy, dien catalogus voor vader maken.

Wat zou vader dat leuk en lief van hem vinden.

Hij liep naar de schrijftafel en zette zich in den hoogen stoel.

Een vel papier trok hij uit een der laden, spreidde het voor zich uit, doopte de pen heel diep in den inktkoker en schreef in groote letters met enkele inktvlekken als versiering tusschen de letters in, het woord:

Kaataalogus.

Fred herhaalde langzaam de lettergrepen: Kaa-taa-loo-gus en vond dat hij 't moeilijke woord heel goed had geschreven.

Toen stond hij op en bleef even peinzend staan.

Hoe zou hij nu beginnen? Ineens had hij 't gevonden.

‘Eerst al de A's, dan al de B's en zoo verder,’ besliste hij en hij keek ernstig als een geleerde.

En toen hij zoo besloten had, ging hij aan den arbeid.

Een half dozijn boeken werd uit de kast getrokken en op een stoel gelegd.

Freddy las.

[p. 45]

Er was geen enkele A bij.

Weer een aantal voor den dag gehaald: geen A.

‘Wacht, ik weet wat,’ dacht Fred. ‘Ik ga er eerst eenigen tegelijk voor den dag halen



en leg ze hier ergens neer. Daarna kan ik dan naar de letters kijken.’

Zoo gezegd, zoo gedaan.

Hij zette het kleine trapleertje voor de kast, klom er op en greep zooveel boeken, als hij maar omvatten kon.

Bij de onderste planken ging dat tamelijk goed, maar toen hij daarna van de hooger lig-

[p. 46]

gende planken de boeken wegpakte, tuimelden er eenigen naar beneden, met het gevolg, dat van een paar boeken de omslagen losraakten en van één boek zelfs een paar bladzijden scheurden.

Even schrok Freddy, maar hij troostte zich, zeggende: ‘Och, wat hindert het of er al eens een bladzijde scheurt of een omslag losraakt van zooveel boeken.

Nu zou hij maar eens gaan onderzoeken, of er bij deze groote voorraad niet een A te vinden was.

Hij keek en ja! Daar had hij er een.

Een prachtig boek, in fluweel gebonden. Hij droeg het naar de tafel. Diep doopte hij de pen in de inkt, want nu ging hij den naam op het papier schrijven.

Hij trok de pen uit den inktpot en toen... viel er een groote inktvlek midden op den fluweelen band.

Freddy schrok hevig.

Maar hij verstond goed de kunst, zichzelf gerust te stellen.

‘Och,’ redeneerde hij, ‘als een ander dit werk zou moeten doen, dit groote werk, dan zou hij ook wel met inkt hebben gemorst hier en daar.’

En toen ging Fred weer door met zijn gewichtigen arbeid.

- - - - - - - - - - -

Juffrouw Holm had heel wat te schrijven gehad. Eerst had ze twee lange brieven van vroegere schoolvriendinnen beantwoord, daarna een langen brief aan haar tante geschreven, bij

[p. 47]

wie ze als heel jong meisje dikwijls had gelogeerd.

En nu was ze klaar. Nu zou ze Freddy opzoeken en met hem een bezoek bij haar vriendin brengen.

Waar zou Fred toch zijn? Na haastig haar schrijfcassette te hebben gesloten, liep ze naar de zitkamer.

Geen Freddy.

Toen liep ze de trap op, al maar roepende: ‘Freddy! Freddy! Kom, we gaan uit.’

Ze ging naar de keuken, om Anne te vragen, of zij Freddy ook gezien had.

‘'k Heb hem in geen uur gezien, juffrouw,’ was Anne's antwoord.

Tot heel boven in het huis liep Corrie, maar haar roep om Freddy werd niet beantwoord.

En intusschen ging Freddy maar door, zonder aan den tijd te denken, zonder zelfs aan 't beloofde pretje bij Corrie's vriendin te denken, met zijn gewichtigen arbeid.

Fred had nu stapels A's en B's gevonden, en een drietal titels opgeschreven. Maar over 't geheel had hij zich tevreden gesteld met verschillende stapels te maken van deelen, waarvan de titels met dezelfde letters begonnen, omdat hij tot het besluit was gekomen, dat het opschrijven zelf maar liever door iemand moest worden gedaan, die beter met pen en inkt kon omgaan, dan hij.

Eensklaps schrikte Freddy.

Hij hoorde de deurknop knarsen en een minuut later stond daar voor hem: Corrie.

En die stond daar sprakeloos van ontstelte-

[p. 48]

nis en verbazing.

Een dichte stofwolk hing in de kamer en ook Freddy was van het hoofd tot de voeten met stof bedekt.

‘Heb ik dat niet mooi gedaan?’ riep Freddy haar toe. ‘Fijn hè, Corrie, fijn.’

Corrie wist niet, of ze waakte of droomde.

Alle boeken bijna, die zoo netjes in rijen in de kasten hadden gestaan, lagen nu in hoopen wanordelijk op den grond, op de stoelen, op de tafel, op den lessenaar.

En ineens dacht Corrie aan het groote verdriet, dat haar vader zou hebben, die zoo heel veel van zijn boekenschat hield.

Eensklaps begon ze hevig te snikken.

Freddy liet het boek vallen, dat hij in de hand hield en liep verschrikt op zijn zuster toe.

‘Corrie, wat is er?’ vroeg hij angstig. ‘Toe, zeg me wat er is, Corrie.’

Hij wilde zijn armen om haar hals slaan, doch Corrie weerde hem af.

‘Ga weg,’ riep ze, ‘ga weg, ondeugende, leelijke jongen.’

Freddy werd nu een en al verbazing.

‘Ondeugend, ik ondeugend,’ verdedigde hij zich; ‘ik wou pa een plezier doen. Ik wilde een catalogus voor hem maken, Corrie. Heusch, je mag niet boos op me zijn.’

Toen zag Corrie, dat Freddy zelf tranen in de oogen had en ze begreep, dat hij werkelijk iets liefs voor pa had willen doen.

‘Ik zie nu,’ zei ze, ‘dat je werkelijk pa hebt willen verrassen, maar je begrijpt nu toch wel, dat een kleine jongen als jij zoo'n gewichtig

[p. 49]

[p. 50]

werk niet kan doen. Zie toch eens wat een rommel. En o! De rug van dat mooie boek is heelemaal stuk en het titelblad zit vol vlekken, van je vuile vingers.’

‘Wat moet ik nu toch doen, Corrie?’ vroeg Fred wanhopig.

‘Kom mee,’ zei Corrie kortaf.

Fred volgde haar tot in de keuken. En hier waschte ze hem en schuierde hem af en toen hij daar gereinigd voor haar stond, zei ze:

‘Ziezoo, nu ga jij naar juffrouw Duivens en zeg haar, dat ik vandaag onmogelijk kan komen.’

‘Dus we gaan niet?’ vroeg Freddy met zachte stem.

‘Neen, natuurlijk niet. Wou je pa vanavond in zijn studeerkamer laten gaan, die er als een rommelzolder uitziet? Jij gaat ons bezoek afzeggen en ik zal probeeren pa's kamer weer in orde te krijgen.’

Toen Freddy was heengegaan, ging Corrie met Anne, beiden voorzien van eenige stofdoeken, naar de bibliotheek, die ze vóór thuiskomst van den heer Holm weer in gereedheid hadden gebracht.

Toen het gezin Holm na den middagmaaltijd gezellig pratend bijeen zat, bracht de post een brief.

Een brief van Eddy's vader uit Hilversum.

De lezer moet weten, dat Freddy's moeder een zuster van Eddy's vader was. Eddy en Freddy waren derhalve neven.

De oorzaak van dezen brief was de volgende:

De groote vacantie was aangebroken en deze

[p. 51]

groote vacantie zag de heer van Hedel met ongerustheid en bezorgdheid tegemoet.

Hij zelf was steeds van huis, zijn vrouw kon zich weinig of in 't geheel niet met Eddy bezig houden. Nu had hij een advertentie geplaatst om een juffrouw. Maar die juffrouw was er nog niet.

‘Eddy moet een kameraadje hebben in deze groote vacantie,’ besliste mijnheer van Hedel, en nu had hij een brief naar de Rotterdamsche familie geschreven, waarin Freddy werd uitgenoodigd gedurende de vacantie-weken te komen logeeren. En die brief kwam nu dezen avond. Toen vader hem had voorgelezen, sprong Freddy als dol van blijdschap van zijn stoel en riep niets anders dan:

‘Fijn, uit logeeren, uit logeeren!’

Nu zullen we in het vervolg van dit verhaal te samen vinden de twee jongens: Eddy en Freddy.