Elise, vlucht niet!

[p. 48]

9. Elise is jaloers op Audrey

Voor Elise's gevoel is deze schooldag voorbij gevlogen. Audrey en Elise lopen even later in de richting van de kleuterschool. Zou Marjori al uit school zijn. O, hoe zal ze het gevonden hebben de eerste dag op school?

Het kleine meisje staat al op de uitkijk, ziet Elise.

Ja, nu heeft ze hen in de gaten, kijk die Marjori rennen.

‘Elise, Elise, luister,’ roept ze helemaal buiten adem. ‘We hebben mooie dingen gemaakt.’

Elise kijkt van Marjori naar het kleuterlokaaltje.

‘Zeg Marjori, heb je je juf gegroet?’

Marjori kijkt om en steekt verlegen haar handje omhoog. Er is geen juf te zien, dus lopen ze met hun drieën door.

Plotseling schieten Elise de vervelende omstandigheden, waar ze Audrey nog niets van verteld heeft, weer te binnen. Met iets van hulpeloosheid in haar ogen kijkt ze naar Audrey.

‘Audrey, ik kan niet met je mee lopen. We moeten brood kopen en andere dingen.’

Audrey kijkt heel even opmerkzaam naar haar vriendin. Dan haalt ze haar schouders op. ‘Joh, dat is toch niet zo erg, ik weet de weg alleen ook wel. Jammer, anders konden we nog mooi babbelen over onze nieuwe juf, maar daar is niets aan te doen. Tot morgen dan. Dag Elise, dag Marjori.’ En weg huppelt Audrey.

Elise kijkt haar jaloers na. Zij gaat gezellig naar haar ma en straks komt hun pa ook weer thuis...

Wie wacht er op ons als wij straks thuis komen? Geen ma, helemaal geen pa, alleen een leeg, leeg huis.

Wat zou ze graag met Audrey willen ruilen, als ze het voor 't kiezen had. Maar dan wel met Marjori samen! Ach, wat helpt al dat fantaseren, het verandert niets aan hun situatie nú...

[p. 49]

‘Kom Marjori, we gaan snel lopen, dan kunnen we wat gaan eten.’ Ze lopen een winkel binnen. Ze kopen brood en een blik vis. O, wat liggen die kant en klaar broodjes daar verleidelijk en wat hebben ze een dorst. Elise kijkt naar de inhoud van haar portemonnee. Ja, een cola kan er nog wel af. Ze bestelt nog een flesje cola bij de Chinees. Deze doet de dop eraf en om de beurt drinken ze het heerlijke vocht. De dorst is enigszins gelest. Nu lopen ze naar huis. 't Is heet en stoffig op de weg. Marjori loopt hoe langer hoe trager.

Ze is zo moe, zo moe. Eigenlijk kan ze dat lange eind niet lopen. Maar Elise vindt dat ze door moet gaan.

‘Thuis, Marjori, dan mag je gaan liggen. Kom zusje, nog even en we zijn er.’

Ja, daar om de hoek dáár ligt de zandweg die naar hun huis leidt. Wat is het huisje, omringd door de cocospalmen, haar toch dierbaar.

[p. 50]

Zonder een bepaalde bedoeling kijkt ze naar het zandpad, waar ze op lopen.

Hè, ziet ze het goed, zijn dat voetafdrukken in het zand?

Jazeker, er heeft hier iemand gelopen. Het zijn flinke grote en ze leiden recht toe recht aan naar hun huisje. Zou oude oma in huis zijn? Nee, zij heeft niet van die brede en grote voeten. Het moet een man zijn.

Elise begint langzamer te lopen.

Ze aarzelt, zullen ze wel verder gaan. Stel dat er een zwerver in hun huis hen straks opwacht, brr... Elise huivert.

Marjori is ook langzamer gaan lopen. De voetafdrukken, waar Elise zich zoveel zorgen om maakt, ziet ze niet eens. Haar ogen lopen vol met tranen. Marjori huilt van moeheid. Ze wil niets liever dan thuis op haar slaapmat liggen.

Elise gaat daarom moedig verder. Ze hoort geen enkel verdacht geluid, ook ziet het huis er net zo uit als ze het vanmorgen verlaten hebben, dus waarom zal ze zich zorgen maken, overweegt ze bij zichzelf.

Elise duwt de deur open, kijkt opmerkzaam om haar heen. Er is niets verontrustends te zien.

Marjori valt zowat naar binnen. Ze ploft neer op haar matje. Ook Elise is erg moe, toch verzet ze zich ertegen en zoekt melk, daarna geeft ze haar zusje eerst te drinken. Ook drinkt ze zelf een kop leeg. Dan gaan ze allebei rusten.