Avonturen met Anansie de spin

[p. 15]

Van de koe en de gnoe

Op een avond zei oma: Je hebt al een hele tijd geen verhaal geschreven voor de kinderen’.

‘Dat is ook zo’, zei opa, ‘maar Anansie is ook helemaal niet meer geweest’.

‘Kun je zelf geen verhaal bedenken?’, vroeg oma.

‘Dat is erg moeilijk’, antwoordde opa.

‘Laten we een tocht maken’, zei oma, misschien beleven we wel wat’

De volgende ochtend gingen oma en opa een tocht maken. Het was mooi weer, maar erg warm. Toen ze een eind gelopen hadden werden ze een beetje moe. Bij een grote kastanjeboom, lekker in de schaduw, wilden ze wat uitrusten. Toen kregen ze slaap.

‘Oh,’ zei oma, ‘ik zou best een beetje willen slapen’.

‘Ik ook’, zei opa, toen vielen hun ogen dicht en ze sliepen in de schaduw van de grote boom. Eerst dacht oma dat ze droomde. Ze hoorde twee, diepe, donkere stemmen. Droom ik of ben ik wakker, dacht ze.

[p. 16]

Ze keek voorzichtig over haar schouder en zag twee grote dieren die met elkaar stonden te praten. De ene was een koe, dat kon ze goed zien.

‘Wat voor een dier ben jij?’, vroeg de koe met de donkere stem, ‘Je lijkt van achteren wel een beetje op een koe, maar je hebt heel andere horens dan wij en je hebt een lange baard. Dat heb ik nog nooit gezien’.

‘Dan heb je nooit goed opgelet’, zei het andere dier, ‘geiten en bokken hebben ook baarden’.

‘Niet waar’, zei de koe, ‘die hebben een sik. En een sik is een hele kleine baard. Jij hebt een hele grote baard en zo iets heb ik nog nooit gezien’.

‘Zou jij een grote baard willen hebben?’, vroeg het andere dier.

‘Dat weet ik niet’, zei de koe, ik weet niet of een baard me wel zou staan. Maar nu weet ik nog steeds niet hoe je heet’. ‘Ik heb twee namen’, zei het dier, ‘sommige mensen noemen me wildebeest en andere mensen noemen me gnoe. Wat vind jij leuker?’

[p. 17]

‘Ik vind de naam gnoe leuker’, zei de koe, ‘want gnoe lijkt wel een beetje op koe. Woon jij ook in een stal?’

‘Een stal?’, vroeg de gnoe, wat is dat voor een ding?’

‘Weet je niet wat een stal is?’, vroeg de koe verbaasd, ‘dat is een huis waarin de koeien 's nachts slapen’.

‘Wonen jullie in een huis, net als mensen?’, vroeg de gnoe met grote ogen.

‘Ja’, zei de koe trots. ‘Vind je het fijn om in een stal te wonen?’, vroeg de gnoe.

‘Ja hoor, dat is erg fijn, vooral als het donker is. Daar kunnen de wilde dieren ons niet pakken’.

‘Wie heeft jullie geleerd om een stal te bouwen?’, vroeg de gnoe.

‘Dat doen we niet zelf’, zei de koe, ‘de mensen doen dat voor ons’.

‘Waarom doen de mensen dat voor jullie?’, vroeg de gnoe weer.

‘Omdat onze moeders melk geven aan de mensen. De mensen-kinderen drinken de melk en daarom zorgen de mensen voor ons. Geven gnoe-moeders ook melk?’

‘Ja hoor’, zei de gnoe, ‘onze moeders geven ook melk, maar die krijgen de mensen niet, die is voor de gnoe-kinderen’.

‘Maar wie zorgt er dan voor jullie?’, vroeg de koe verbaasd. ‘Niemand’, zei de gnoe trots, ‘we zorgen helemaal voor ons zelf’.

‘Dat is vreemd’, zei de koe, ‘want jouw buikje is lekker rond. Ik denk dat je eten genoeg krijgt’.

‘Oh ja’, zei de gnoe, ‘als we te groot zijn om nog melk te drinken leren we van onze moeders wat het lekkerste gras is. Onze moeders zeggen altijd “wat lekker is, is goed voor je buikje”, is dat met koeien ook zo?’

[p. 18]

‘Nee’, zei de koe langzaam, wij moeten alles eten wat er in het veld staat en als er geen eten genoeg is geven de mensen ons wel wat. Maar wij moeten eten wat lekker is en wat niet lekker is. Wij moeten alles leren eten, zeggen de mensen.’

‘Dat is heel anders bij ons’, zei de gnoe, wij eten alleen wat lekker is en de rest slaan we over. Als er niet genoeg lekker gras meer is, reizen we naar een ander land. Na de regens komen we weer terug, want dan staat het weer vol met heerlijk gras’.

‘Dat geloof ik niet’, zei de koe, ‘dieren kunnen niet alleen reizen. En wie beschermt jullie tegen leeuwen en andere wilde dieren?’

‘De sterkste gnoe is de baas. Die zegt ons wanneer we op reis moeten gaan en die wijst ons de weg. En onze vaders beschermen ons als we op reis zijn. Misschien word ik later wel de baas, als ik nog een beetje sterker word’.

‘Ik kan het bijna niet geloven’, zei de koe, ‘ik heb nog nooit gehoord van dieren die zonder mensen kunnen leven’.

‘Oh nee’, zei de gnoe, ‘en de vogels dan?’ ‘Hebben die soms een baas?’

‘Dat is waar’, zei de koe, ‘ik dacht niet aan vogels, maar aan grote dieren zoals jij en ik’. Dat moet ik eens gauw aan mijn moeder vertellen.

‘Dag gnoe’, zei de koe.

‘Dag koe’, zei de gnoe.

Ze holden allebei weg. De koe naar haar moeder en de gnoe naar zijn vader.

Oma stootte opa aan en vroeg: ‘heb je dat gehoord, dat gepraat van die koe en die gnoe?’

‘Ja’, zei opa, ‘dat heb ik ook gehoord. Je moet het maar aan de kinderen schrijven, misschien vinden ze dat net zo leuk als een verhaal’.