Avonturen met Anansie de spin

[p. 11]

Het meisje en de krokodillen

De zwarte hemel was heel zacht en vol sterren. De maan was er ook. Niet groot en rond, maar heel dun, als een scheepje. Misschien vaart Anansie daar vanavond wel mee, dacht opa. En dat was ook zo. Heel zachtjes kwam Anansie tevoorschijn, zodat opa er toch nog van schrok.

‘Weet je waarom ik gekomen ben?’, vroeg Anansie.

‘Om een verhaal te vertellen’, zei opa, ‘want dat heb je beloofd’.

‘Precies’, zei Anansie, ‘het gaat over een klein, dapper meisje’.

Hier een heel eind vandaan ligt een dorp met wel vijftig hutten, aan een grote rivier. De rivier is voor de mensen van het dorp erg belangrijk. In die hutten is geen kraan die je open kunt draaien als je water wilt hebben. Water om te koken en te drinken moeten de mensen uit de rivier halen. Dat doen de vrouwen en de kinderen.

Om te baden en kleren te wassen

[p. 12]

gaan de mensen naar de rivier. Dat doen ze niet thuis, want de hutten zijn daarvoor te klein. De mannen gaan met boten de rivier op om vis te vangen. De mensen lusten graag vis en de moeders kunnen die vis heel lekker klaar maken. Dat doen ze buiten, voor de hut. Kinderen komen daar wel naar kijken en meestal krijgen ze dan een stukje om te proeven.

Op een dag waren een paar moeders en meisjes aan het kleren wassen, toen ze opeens een angstig geschreeuw hoorden. Een krokodil had een van de meisjes te pakken en probeerde haar in de rivier te trekken. Gelukkig was haar moeder dicht in de buurt. Ze gaf de krokodil een flinke klap op zijn kop. Daarvan schrok het beest en hij liet het meisje los. Ze had wel een lelijke beet in haar arm gekregen, maar daar hebben de moeders wel een middeltje voor. Nu durfde niemand meer dicht bij de rivier te komen.

De mannen besloten de krokodil te vangen. Ze gingen met een paar boten de rivier op om hem te zoeken. Al heel gauw zagen ze dat er een heleboel krokodillen in de rivier zaten. Ze sperden hun bekken wijd open en sloegen met hun staarten op het water. Dat was heel gevaarlijk en de mannen moesten wel naar huis terug gaan. Toen wist niemand meer wat ze moesten doen. Er was geen water om te drinken of om eten te koken. Ze konden ook niet meer baden en hun kleren wassen. En er was ook geen lekkere vis meer om te eten. Sommige mensen zeiden: laat ons maar verhuizen naar een andere plaats. Maar anderen hielden zo veel van het mooie dorp aan de rivier dat ze niet weg wilden.

Toen heeft een klein meisje het dorp gered omdat ze zo mooi op een fluit kon spelen. Ze kon die nacht niet slapen omdat ze erg verdrietig was. Daarom stond ze stilletjes op en ging buiten op een grote steen zitten. Ze nam haar fluit en begon te spelen.

[p. 13]

Maar omdat ze zo droevig was kwam er ook een heel droevig liedje uit haar fluit. Eerst merkte ze niet dat er een heleboel krokodillen met hun kop boven water kwamen. Toen zag ze dat ze allemaal tranen in hun ogen hadden. De oudste krokodil kwam uit het water en zei: Hou toch op met spelen, je maakt ons zo droevig’. Maar het meisje zei: ‘ik kan het niet helpen, want ik ben zelf zo droevig’. Toen zei de oude krokodil: ‘als je een vrolijk liedje speelt komen we uit het water en dan gaan we dansen. Misschien moet je dan wel lachen’. Het meisje begon een vrolijk liedje te spelen en de krokodillen kwamen uit het water. Eerst een paar, maar toen kwamen ze allemaal. Ze begonnen ook te dansen. Dat was een gek gezicht en het meisje moest er echt om lachen. Toen kreeg ze opeens een goed idee. Ze stond op en begon te lopen. Onder het lopen bleef ze steeds maar spelen.

Ze hoopte dat de krokodillen haar zouden

[p. 14]

volgen. En dat deden ze ook, ze liepen allemaal achter haar aan. Het meisje liep zo ver ze kon. Ze merkte niet eens dat het al licht begon te worden. Een paar mensen die heel vroeg waren opgestaan zagen haar lopen. Ze hoorden haar fluiten en zagen alle krokodillen achter haar aan lopen. Eerst bleven ze vlak bij hun hutten omdat ze bang waren. Maar toen de stoet voorbij was liepen ze er voorzichtig achteraan. Maar het meisje merkte het niet. Ze liep steeds maar door en floot een vrolijk wijsje. Toen werd ze erg moe en ze hield op met fluiten. De krokodillen gingen om haar heen staan en vroegen of ze nog meer wilde fluiten. Het meisje zei dat ze erg moe was en dat ze een beetje moest uitrusten. Toen merkten de krokodillen dat ze ook erg moe waren. Ze gingen ook uitrusten en vielen in slaap. Toen het meisje zag dat de krokodillen sliepen liep ze zo vlug als ze kon naar huis. Het meisje kon het dorp gemakkelijk vinden. Maar de domme krokodillen niet. Toen ze wakker werden was het meisje weg. Ze wisten niet waar de rivier was en daarom konden ze ook geen vis meer eten. Ze moesten eten wat ze in het veld vonden en daardoor werden ze steeds kleiner en magerder. Ten slotte werden ze zo klein als hagedissen.

‘Zie je’, zei Anansie, ‘zo zijn de hagedissen in de wereld gekomen.

Denk je dat de kinderen dit een mooi verhaal vinden?’.

‘Ik denk het wel’, zei opa, ‘maar ik kan haast niet geloven dat een klein meisje dat durft’.

‘Dat komt omdat ze een slimme en dappere vader heeft’, zei Anansie en hij keek opa met twee guitige ogen aan. Toen begon opa te lachen en vroeg: ‘Ben jij soms die slimme en dappere vader?’.

‘Precies’, zei Anansie. En opa zei: ‘dan geloof ik het’.