Stiemer en Stalma

Terug naar Spelevaarbaai

Het leek inderdaad wel of de nacht niet viel, op die tocht van Stiemer van Zoönesië naar de Spelevaarbaai. De zee was kalm en blauw en als het donker werd, werd het dat zo ongemerkt, dat niemand zou kunnen zeggen, wanneer het

[p. 101]

donker begon te worden. En als het dan eenmaal donker was geworden, dan zag men achter de Corrie een heldere stralenbundel uit het water opstijgen, die duidelijk maakte dat Stalma eveneens zeer tevreden was. De wondervis lag in het net, dat door de Corrie voortgetrokken werd. Zij kon zich eigenlijk moeilijk bewegen, maar het water stroomde aangenaam langs haar heen en zij haalde regelmatig adem en haar licht straalde van genoegen, omdat alles zo vredig toeging. Stiemer zat aan het stuur van de Corrie en stuurde heel nauwkeurig, maar af en toe zette hij het vast en dan ging hij op het dek zitten om naar het licht in het water te kijken en dan zuchtte hij heel vaak, zeer diep. Dan keek hij naar Sor, zijn hond en dan zei hij iets dwaas als: Zo Kwispelmans en dan kwispelde Sor inderdaad en zodoende was iedereen erg gelukkig.

Een voorbijvarend schip had de Corrie herkend en het licht uit het water zien komen en aangezien de kapitein vroeger wel eens in Speleland was geweest, begreep hij onmiddellijk dat Stiemer de verdwenen wondervis had teruggevonden. En hij had naar Spelburg getelegrafeerd, dat Stiemer onderweg was met Stalma. Toen dit telegram begrepen werd, kende de vreugde van de Spelelanders, die van al hun geweeklaag over het gemis van Stalma in een jammerlijke toestand waren komen te verkeren, geen grenzen. Maar zij begrepen best dat zij niet voor niets zoveel verdriet hadden moeten doormaken en dat het eigenlijk een heel onverdiende beloning was, dat de wondervis nu toch heus weer terugkwam; dus namen zij zoveel mogelijk bescheidenheid en eerbied voor het verwonderlijke in acht en zij stelden alles in het werk om Stalma zo treffend en plechtig mogelijk te ontvangen. Langs de hele Spelevaarbaai werden overal bloemen aangebracht en gazons van jong gras en daarin liet men kinderen spelen en bijvoorbeeld witte geitjes. Achter de gazons stonden grote hekken en daarachter, dus nog achter de kinderen en de geitjes, stonden pas de autoriteiten opgesteld en de oudere mensen en de toeristen.