Stiemer en Stalma

Stalma's vriendelijkheid

Zo kon het niet langer. Stiemer nam eindelijk het grote besluit. Hij keek zo geruststellend mogelijk naar Stalma en deed een paar stappen. De wondervis, die zo helder en doorzichtig straalde, dat je maar het liefst op de grond zou willen liggen en ernaar kijken, bewoog zich niet en scheen zeer tevreden te zijn. Stiemer deed nog een paar passen en toen Stalma nog bleef liggen, begon hij dan definitief de terugtocht naar het vlot en het net. Het was een moeilijk werk om langs de koraalwand te komen zonder zijn handen te gebruiken, maar met inspanning van alle krachten en met gebruikmaking, zo ongemerkt mogelijk, van zijn ellebogen, gelukte het hem toch. Stiemer was nu op de plaats gekomen, waarboven het vlot moest liggen. Hij keek naar boven om te zien, of het net al in het water lag, maar daarvan was niets te zien. Nu bedacht hij ineens, dat hij had af gesproken, dat hij eerst nog een keer terug had zullen gaan om de dieren te waarschuwen, dat zij het net moesten uitbrengen. Dat had hij niet gedaan. Hij was nu meteen al met Stalma gekomen en de dieren stonden nog allemaal op het vlot te beven en ze deden niets.

Dit was een buitengewoon verdrietig en moeilijk geval, want hoe kon hij nu de

[p. 90]

dieren beduiden, dat zij het net uit moesten brengen, zonder dat hij met Stalma al te dicht bij de oppervlakte van het water kwam of zonder dat hij haar los zou laten, of zonder dat hij haar zou verschrikken. Stiemer keek naar Stalma en naar het hem voorkwam keek Stalma naar hem en naar het hem eveneens voorkwam, met buitengewoon grote vriendelijkheid. Dat ontroerde Stiemer zeer en hij begon erg warm te worden onder zijn helm. Hij keek nog weer eens naar de vis, maar die keek nu duidelijk zo vreselijk vriendelijk naar hem, dat Stiemer helemaal rood werd. Nou hoor...., zei hij, en hij liet een paar luchtbelletjes ontsnappen uit zijn helm, mede om een seintje te geven aan de dieren op het vlot. Die luchtbelletjes kwamen boven en de dieren schrokken er ontzettend van, want de lucht kwam uit het water, dat licht was van Stalma, en zij fonkelden en schitterden al van heel diep, en nu was het net, of zij óók gevraagd werden beneden te komen. En in plaats van nu snel het net te laten zakken, gingen alle dieren doodsbenauwd aan één kant van het vlot staan, zodat dit helemaal scheef kwam te hangen en zij gelukkig (naar zij meenden) niets meer konden zien.