Stiemer en Stalma

Grommeldor geeft seintjes

Toen Stiemer de koraal wand weer begon af te dalen, werd hij verrast door Grommeldor. Die kwam terug van de Boeglandse vloot en was zeer in zijn schik. Stiemer verstijfde van schrik toen hij de oppertandhaai plotseling vlak voor zich zag. Grommeldor keek naar hem en alleen naar hem en Stiemer had het gevaar onder de ogen te zien. Hij had geen wapens meegenomen om Stalma niet te verschrikken en als Grommeldor hem nu onschadelijk wilde maken, dan had hij daartoe alle gelegenheid. Stiemer klampte zich aan een uitstekende koraalpunt vast. Zijn rug drukte hij tegen het koraal, zijn armen sloeg hij er omheen en zo stond hij daar, half hangend de oppertandhaai aan te zien. Wat Grommeldor wilde, was niet erg duidelijk. Hij kwam telkens met een vaartje op Stiemer af en als hij dan vlak bij de duiker was, deed hij zijn afschuwelijke muil zo wijd open, dat hij zijn vaart verloor en vlak voor Stiemer stil hield.

Hij spuwde dan een flinke golf water naar Stiemer, maar deed verder niets, hoewel hij hem met gemak in zijn geopende muil had kunnen nemen. Maar het leek wel of de grote roofvis een bedoeling had met dat wijd opensperren van zijn bek en dat spuwen van die golven water. Stiemer kon alleen maar niet begrijpen

[p. 84]

wat de vis er mee bedoelde. Hij haalde dus zijn schouders op en dacht, ik wou maar, dat dat beest opschoot, want zo is het niets! Maar het beest schoot helemaal niet op. Het draaide nu het linkerdeel van zijn kop naar Stiemer, knipte met het oog en maakte een geheimzinnige beweging in de richting waarin Stalma verdwenen was, of hij wou zeggen: Ik weet wel, dat je om de wonder vis komt. Vervolgens draaide Grommeldor de rechterkant van zijn kop naar Stiemer, knipte ook met het rechteroog en maakte een even geheimzinnige beweging in de richting van Zoönesië. Daarbij leek het wel, of hij de grootste pret had en Stiemer werd ongerust, zo weinig begreep hij er van. Toen gaf Grommeldor een geduchte slag met zijn staart, schoot recht omhoog, verdween over de wand, stak zijn kop er nog een keer overheen, knipoogde duidelijk driemaal en verdween toen, naar Stiemer zou durven zweren, luid grinnikend.