Stiemer en Stalma

Twee radeloze vloten

Ook de Boeglanders waren aan boord van hun schepen enigszins angstig geworden, toen zij de vlotten met de apen naderbij zagen komen. Eerst hadden zij alles met de grootste verbazing aangezien, maar toen zij het vreedzame tafereel hadden bekeken, waren zij op de gedachte gekomen, dat er beslist een list achter schuilde! Want als je eerst naar die verbazend krijgshaftige schepen keek en dan ineens naar die vlotten met kippen en apen er op, die al maar dichterbij kwamen en niet de geringste vrees toonden, dan kon het wel niet anders of je begreep dat men met die vlotten iets geheimzinnigs in zijn schild voerde. Een algehele verwarring volgde dan ook. De bemanningen van de baggermolens, de vissersschepen en de breekmachines, alsmede de leden van de kampioensvisclub begonnen het eerst te jammeren, want zij hadden geen kanonnen aan boord. Zij deden hun schepen dan ook onmiddellijk keren, zodat de oorlogsschepen voorop kwamen.

[p. 63]

Maar ook aan boord daarvan heerste verwarring, want men wist niet welke wapens men tegen de wankele vlotten moest gebruiken. Het had geen zin om een kanon op een kip met dichte ogen te richten. En een torpedo af schieten op een aap, was al even onzinnig. Daar dreven nu de vreselijke dreigende en glimmende oorlogsschepen! De vlotten kwamen steeds dichterbij en de situatie werd hoe langer hoe angstiger. De opperkapitein deed een paar vliegtuigen opstijgen. Waarom, dat wist hij zelf ook niet goed, want voor de vliegtuigen was evenmin een duidelijk doel voorhanden. En bovendien werd iedereen zo vreselijk zenuwachtig van het gebulder van de motoren vlak boven zijn hoofd op het ogenblik dat belangrijke besluiten genomen moesten worden, dat het gejammer steeds sterker werd. De apen waren intussen, toen ze zagen dat ze niet terugkonden, begonnen te kermen van angst en geheel reddeloos dreef de redeloze wind ze steeds dichter naar de radeloze Boeglanders toe.