Stiemer en Stalma

Naar de Kraalbocht

Stiemer had die nacht zeer angstaanjagende dromen. Hij droomde, dat er niet één, maar wel tien Grommeldors waren, die alle tien jacht op hem maakten, die hem alle tien tegelijk bijna vastgrepen en die er alle tien even belust uitzagen om hem te verslinden. Toen hij wakker werd bevond hij echter, dat er allerminst sprake was van tien Grommeldors, doch eerder van een prachtige morgen en hij maakte zich snel gereed voor zijn tocht naar de Kraalbocht. Hij gaf Sor opdracht om de Corrie te bewaken, stond enige ogenblikken stil op het strand, keek het eiland op en zag, dat in de boom in de verte veel apen zaten, die klaarblijkelijk al opdracht hadden gekregen om te volgen, wat er om en nabij de Corrie gebeurde en die schreeuwden van opwinding, toen ze Stiemer op het strand zagen verschijnen. Stiemer had tevoren zeer nauwkeurig de kaarten bestudeerd en hij wist, hoe hij onder water zou moeten lopen om in de Kraalbocht te komen. Na een laatste blik op de Corrie te hebben geworpen en Sor te hebben toegeknikt, stapte hij kordaat de zee in. Even later was hij al onder water verdwenen: Stiemer was op weg naar Stalma!

[p. 42]

Het was geen gemakkelijke weg van Zoönesië naar de Kraalbocht. Stiemer kreeg al heel gauw last van de koralen, die hem de weg versperden en die eigenlijk een soort doolhof vormden, waar men niet gemakkelijk door kon komen. Stiemer klom en ploeterde en zuchtte, dat het een aard had en als hij zijn knie niet vreselijk stootte, stootte hij vreselijk zijn elleboog of bezeerde hij zijn hand. In de verte schoven grote vissen door het water, die de toestand ook al niet veraangenaamden. Bovendien leek het er veel op, of de koralen ieder ogenblik van opstelling veranderden, want Stiemer klom telkens bij zo'n muur van brokkelig en puntig steen op, waarvan hij dacht, dat hij er zojuist ook al eens helemaal bovenop geklommen was. Aangezien hij, toen hij een paar uren geklommen had, achter

[p. 43]

zich net zoveel van die heuvels, punten en muren had als voor zich raakte hij het spoor bijna bijster, want in die klimmerij was het moeilijk het kompas als wegwijzer te gebruiken. Het leek wel, of de wondervis verder af was dan ooit.