Stiemer en Stalma

‘Zonder resultaat’ terug

Behalve het zoemen van de motoren en de benauwde geluiden van de misselijke commissie, klonk er echter niets in het toestel en Stiemer haalde wat ruimer adem. De rovers van Stalma hadden de wondervis dus naar de Kraalbocht gebracht. Dat was een moeilijk geval, want de Kraalbocht was de meest ontoegankelijke zeebocht, die Stiemer kende, en het zou niet gemakkelijk zijn om de vis daaruit terug te krijgen. Stiemer wist, dat de oude Grommeldor in deze bocht leefde, en het werd hem angstig te moede, als hij eraan dacht, hoe moeilijk het zou zijn, om Stalma onder het oog van Grommeldor vandaan weg te halen. En die moeilijkheid was misschien nog niets vergeleken bij de moeite, die het hem zou kosten om onder de bewaking van de Boeglanders vandaan te komen. Stiemer was helemaal niet gerust en hij wilde maar, dat hij weer uit het toestel vandaan was en rustig met de Corrie op zee zwierf.

Zijn we 'r nou nog niet? vroeg de voorzitter klagelijk en met benauwd geluid.

[p. 28]

We hadden er nou toch moeten zijn. Ik hou het gewoon niet langer uit. Ik ook niet, - ik ook niet, kreunden de andere leden van de commissie, laten we nu toch asjeblieft naar huis gaan en die vis laten, waar ze is. Maar heren, zei Stiemer spottend, hoe kunt u dat nou toch zeggen. Stalma zou bij u in de baai toch zo goed tot haar recht komen? Is het nog ver? vroeg de voorzitter half huilend. Nog vreselijk ver, zei Stiemer. Nou, dan gaan we maar terug, antwoordde de voorzitter toen, want dan zullen we, denk ik, toch wel geen benzine genoeg hebben.

Ja, t'rug, riepen de andere leden van de commissie, zo hard ze konden. Zo gauw mogelijk t'rug! Eerst benzine halen! Het vliegtuig maakte een bocht, die alle inzittenden deed sidderen en jammeren van schrik, en aanvaardde toen, zonder resultaat bereikt te hebben, de terugtocht.