Stiemer en Stalma

Een duiker hoog in de lucht

Maak u dan gereed, zei de voorzitter. Goed, zei Stiemer, een ogenblik, en hij sloot het deksel weer. In het bootje ging hij onmiddellijk met grote haast aan het werk. Hij zette de kranen van alle watertanks open, zodat die volliepen met water. Wanneer de Boeglanders dan zijn bootje weer eens op een andere plaats zouden willen leggen en het losmaakten van de Diepduiker Q en de Onderzoeker C, dan zou het onmiddellijk zinken, en als het gezonken was en de Boeglanders zouden het willen lichten, dan had Stiemer kans, dat hij ermee weg kwam, aangenomen, dat hij zelf onder water zou kunnen gaan. In ieder geval had hij dan meer kans dan thans, nu het zo stevig was vastgemaakt aan die kolossale duikboten. Stiemer was zeer ingenomen met deze opzet en hij floot zachtjes, toen hij eindelijk aan het dek verscheen. Daar ben ik, zei hij.

Het hele gezelschap stapte in een autobus, die klaar stond. Luid toeterend reed die weg naar het vliegveld. De leden van de commissie zagen er allemaal erg bedrukt uit, want aangezien zij geen idee ervan hadden, waar Stalma was, waren ze geheel op Stiemer aangewezen, en het feit, dat deze zo vrolijk floot in zulke benarde omstandigheden, stemde hen innig achterdochtig. Op het vliegveld stond

[p. 26]

een verbazend groot vliegtuig met vier motoren, al gereed. De motoren draaiden reeds alle vier en men stapte onmiddellijk in. Waarheen? vroeg de vlieger. Naar het Westen, vriend, zei Stiemer vriéndelijk. Voorlopig naar het Westen, en dan ineens.... Maar dat zal ik zometeen wel zeggen. Naar het Westen dus, zei de voorzitter nijdig, en een beetje snel! Het vliegtuig steeg op en in ongemeen korte tijd klom het tot grote hoogte. Men had een prachtig gezicht op de haven van Schegbuurt en Stiemer keek nieuwsgierig, of hij de Corrie kon zien liggen tussen haar twee bewakers, maar hij zag niets.