Stiemer en Stalma

Verkeert Stalma in gevaar?

Stiemer was bij de gezant plotseling op de gedachte gekomen, dat Stalma wel eens niet door mensen, maar door andere vissen of andere dieren, die op de bodem van de zee leven, geroofd zou kunnen zijn. Immers, die dieren, die daar altijd in het donker geleefd hadden, zouden het wel helemaal niet zo prettig vinden, dat juist de heerlijke tuinen op de bodem van Spelevaarbaai altijd verlicht werden, zodat iedereen kon zien wat zij uitvoerden. Het was, dacht Siemer, best mogelijk dat de inktvissen of de reuzenmosselen hebben afgesproken Stalma te doen verdwijnen en dat zij haar ergens gevangen houden, waar niemand haar kan ontdekken.

Stiemer wist juist uit ervaring heel goed, dat inktvissen en reuzenmosselen schuilhoeken kunnen hebben, die zo afgelegen zijn, dat het haast onmogelijk is

[p. 10]

om er in door te dringen. Ja, zelfs was het dikwijls niet mogelijk om ook maar te schatten waar deze schuilhoeken ongeveer zouden zijn of te weten in welke zee zij waren. Stiemer wist niets. Alleen leek het hem waarschijnlijk, dat de rovers van Stalma haar zo ver mogelijk hadden weggebracht, omdat iedereen natuurlijk in de buurt van Spelevaarbaai het eerst naar de vis zou gaan zoeken. Als Stiemer echter de kaart van alle zeeën voor zich nam, werd hij bijna wanhopig. Er waren zoveel zeeën, die ver genoeg van Spelevaarbaai af waren en die in aanmerking kwamen om iets in te verstoppen, dat het welhaast onbegonnen werk was om op zoek te gaan.