Stiemer besluit te gaan
De gezant beloofde, dat hij nog eens nauwkeurig zou informeren want allicht zou toch één Spelelander wel eens naar Stalma gekeken hebben. Hij beloofde Stiemer te zullen berichten, zodra hij iets naders wist. Stiemer zei, dat hij ondanks het feit, dat hij moest raden hoe de vis er uit zag, toch zou gaan zoeken. Hij kon zich, waar hij ook maar ter wereld zou komen, altijd tot de gezanten van Speleland wenden om hulp. Maar, en dit moest Stiemer plechtig beloven, hij mocht als hij hulp nodig had, alleen Spelelanders in de arm nemen, want mensen van andere landen zouden wel willen helpen Stalma te vinden, maar dan zouden zij de vis voor hun eigen land willen behouden, want welk land heeft nu niet graag zo'n vis als Stalma in zijn zee? Stiemer nam afscheid van de gezant. Deze was helemaal ontroerd, en grote tranen stonden hem in de ogen: Het lot van de Spelelanders ligt in Uw hand, mijnheer Stiemer, zeide hij. Doe dus Uw best!
Stiemer was eigenlijk niet erg tevreden. Die Spelelanders dachten alleen maar aan zich zelf en als hij Stalma voor hen terugvond, dan zouden zij wel weer net zo onbekommerd en zorgeloos worden, als zij altijd geweest waren. Maar, dacht
Auteursrechtelijk beschermd
