De heilige historie

66.
Stefanus.

De apostelen werken onverdroten voort. En opdat ze àl hun tijd en kracht kunnen geven aan de prediking van het Evangelie, worden uit de gemeente zeven mannen gekozen, diakenen, om de armen te verzorgen. Eén dezer diakenen is Stefanus. Hij is vol van geloof. Vol van den Heiligen Geest. Niet alleen bezoekt en vertroost hij de armen, bovendien doet hij wonderen en groote teekenen onder het volk.

De vijanden worden er door verbitterd. Vroeger was Stefanus hun vriend. Nu beginnen ze tegen hem te twisten. Maar Stefanus blijft hun het antwoord niet schuldig. En zij, met al hun boosheid en haat, kunnen niet wederstaan de wijsheid en den Geest, door wien hij spreekt. Ze moeten de nederlaag lijden.

Nu beginnen ze hem bij het volk verdacht te maken. Nu beschuldigen ze hem, dat hij Mozes lastert en den Tempel! 't Is alleen de haat, die hen zoo doet spreken. Stefanus heeft gezegd, dat Mozes niet anders is dan de leidsman tot Christus. Als zij naar Mozes hooren, dan moeten ze óók Christus erkennen. En zeker, de Tempel is het huis des Heeren, maar Jezus Christus is de ware Tempel, waarin God woont.

Eensklaps wordt Stefanus gevangen genomen. Voor hetzelfde Sanhedrin, voor 't welk Jezus terecht stond, moet nu ook Zijn trouwe getuige verschijnen. Zijn vijanden beschuldigen hem. Valsche getuigen verklaren, dat hij niet ophoudt lasterlijke woorden te spreken tegen Tempel en Wet.

‘Zijn dan deze dingen alzoo?’ vraagt de Hoogepriester.

Stefanus is met zijn antwoord gereed.

Heeft hij tegen Mozes gesproken? Neen, maar Israël heeft nooit anders

[p. 321]

gedaan dan Mozes en de profeten tegengesproken. Het heeft de profeten gedood en gesteenigd. En zìj, Stefanus' vijanden, de Joodsche Raad, zijn ze geen waardige zonen van hun vaderen? Hebben zìj niet den grootsten Profeet, op wien àlle profeten gewezen hebben, verraden en vermoord, Jezus Christus, den Rechtvaardige?....

Nu barst de woede der vijanden tegen Stefanus los.

Ze knersen de tanden tegen hem. Als bloeddorstige dieren grimmen ze hem aan.

Siddert hij niet van angst?

Hij ziet wel zijn brieschende vijanden. Maar hij ziet méér. Hij slaat het oog omhoog. O, hoe heerlijk! Hoe onuitsprekelijk heerlijk! Laat ze de tanden knersen! Laat hen brieschen van woede. Hij ziet.... de hemelen geopend; hij ziet de heerlijkheid Gods; hij ziet Jezus, staande, als tot zijn hulp gereed, ter rechterhand Gods!

En wat hij ziet, roèpt hij ook uit: ‘Ik zie de hemelen geopend en den Zoon des menschen, staande ter rechterhand Gods!’

Nu worden de rechters moordenaars. Ze willen naar hem niet hooren. Ze sleepen hem buiten Jeruzalem en daar werpen ze hem neer. Ze zullen hem dooden!

En terwijl Stefanus zijn Heiland ziet wenken, hagelen de steenen op hem neer. ‘Heere Jezus, ontvang mijn geest!’ zoo roept hij.

Bloedend verwonden hem de steenen, met groote kracht geworpen. Nog eenmaal hoort men zijn stem: ‘Heere, reken hun deze zonde niet toe!’

En met een gebed voor zijn vijanden op de lippen, ontslaapt hij.

De eerste martelaar om het geloof in Jezus Christus.