De heilige historie

30.
De verheerlijking op den berg.

Ongeveer een week later beklimt de Heere Jezus met drie van Zijn discipelen: Petrus, Jacobus en Johannes, een berg. Buiten het gezicht der menschen zijn ze gekomen. Hier is de stilte en de eenzaamheid. En hier knielt Jezus neer: Hij heft Zijn handen omhoog en verzinkt in gebed.

De drie discipelen zien hun Meester knielen. Maar hoe? Wat geschiedt hier? Zie, Zijn kleederen worden wit als het licht; en zie! Zijn aangezicht: het blinkt, het schittert als de zon! Neen, dat lijkt geen aardsche gestalte meer, dat is een hemelsche. Zal hun Meester zóó van hen opvaren, den hemel in?

Maar terwijl ze dit zien, voelen ze hun oogen dichtvallen en enkele oogenblikken slapen ze.

En onderwijl daalt op den berg een wolk en uit die wolk treden twee mannen te voorschijn: Mozes en Elia! Die wolk is het teeken van Gods tegenwoordigheid. Boden des hemels zijn Mozes en Elia. Ze zeggen Hem, dat de poorten des hemels voor Hem openstaan. Zal Hij er ingaan? Zal Hij ten hemel varen? Nu? Of zal Hij nog blijven op de aarde? Zal Hij straks uitgaan uit Jeruzalem, met de doornenkroon op 't hoofd? Met den kruispaal op den schouder? Om vernederd te worden tot de allerdiepste versmaadheid en angst der hel? Hij? Gods Zoon?

De drie discipelen ontwaken. Ze zien hun Meester. Ze zien Mozes en Elia.

En Petrus, o, hoe zalig vindt hij dezen bergtop. Hièr te blijven, altijd, altijd, ja, dat begeert hij. ‘Meester, het is goed, dat wij hier zijn; en laat ons drie tenten maken, voor U één, en voor Mozes één, en één voor Elia,’ spreekt hij, niet wetende, wat hij zegt.

[p. 257]

Maar zie, Jezus heeft gekozen. Neen, Hij zal nog niet ten hemel varen. Hij wil wel ten hemel ingaan, maar, eerst zal Hij het zwaarste lijden verdragen! Hij kiest voor de geopende hemelpoorten de folteringen van het kruis! Want Hij wil gehoorzaam zijn tot den dood, om Zijn Vader te verheerlijken en om Zijn volk, om zondaren te redden. Ja, Hij zou nù den hemel kunnen binnengaan, maar alléén! Hij kiest den kruisweg; dàn zal Hij straks ingaan, en Hem zal volgen een schare, die niemand tellen kan!

En voor de oogen der discipelen verdwijnen Mozes en Elia weder in de wolk,... zònder Jezus.

Uit den hemel klinkt des Vaders stem: ‘Deze is Mijn geliefde Zoon, in welken Ik Mijn welbehagen heb: hoort Hem!’

Bevreesd zijn de discipelen ter aarde gevallen; maar Jezus komt bij hen. Hij raakt hen aan: ‘Sta op, vreest niet!’ spreekt Hij.

Niemand zien ze meer, dan hun Meester.

De hemelsche glans is geweken. Hij neemt opnieuw Zijn aardsche taak op. En Hij vermaant hen, dat ze niemand iets zeggen zullen van wat er gebeurd is, totdat Hij uit de dooden zal opgestaan zijn.

Uit de dooden opstaan? Dit begrepen ze niet. Maar later begrepen ze het. En wat hier op den berg was geschied, vergaten ze nimmer. Petrus schreef het later in zijn zendbrief: Hij heeft van God den Vader eer en heerlijkheid ontvangen, toen zoodanig een stem van de hoogwaardige heerlijkheid tot Hem gebracht werd: Deze is Mijn geliefde Zoon, in denwelken Ik Mijn welbehagen heb.’