De heilige historie

91.
Genade en eere.

Ja, er zou verlossing komen; maar niet eer, dan nadat zeventig jaren zouden zijn verloopen. Dàn zouden de Joden weer terug mogen uit het land hunner ballingschap. Maar héérlijker verlossing wachtte! Van diè verlossing hadden Jesaja en Jeremia zoo schoon geprofeteerd: de Messias zou komen, de lang Beloofde en Hij zou Koning zijn en regeeren tot in eeuwigheid en Zijn koninkrijk zou nimmer eindigen. Hij zou Zijn volk zalig maken, het verlossen uit de macht der zonde; en zelfs de heidenen zouden op Hem hopen!

Ach, het zag er nu nog niets naar uit, al troostten de vrome Israëlieten zich met die schoone toekomst. In Babel zitten de ballingen aan de stroomen, en klagen en weenen. Geen lied komt hun over de lippen; de harp hangt aan de wilgen. En als de mannen uit Babel hun vragen: ‘Zingt ons een van uw schoone liederen!’ dan antwoorden ze: ‘Hoe zouden we een lied des Heeren kunnen zingen in een vreemd land!’ Hun gemoed schiet vol; met hun gedachten vertoeven ze in Jeruzalem en ze schreeuwen het uit: ‘Jeruzalem, eer vergete onze rechterhand zichzelve, eer wij u vergeten!’

In Nebucadnezars paleis treffen we vier Joodsche jongelingen aan: Daniël, Hananja, Misaël en Azarja. Ze zijn prinsen van afkomst. Maar nu zijn ze niet meer dan dienstknechten van Babels koning. Hij heeft, ten teeken dat ze zijn eigendom zijn, hun namen veranderd. En ook mogen hun namen hun niet meer herinneren aan hun Joodsche afkomst: Babyloniërs moeten zij nu zijn! Voortaan heeten ze Belsazar, Sadrach, Mesach en Abednego. In alle wijsheid der Chaldeën moeten ze worden onderwezen. En daarna zullen ze als zijn hovelingen hem moeten dienen.

Maar bóven den koning van Babel blijven ze trouw aan hun God. Zelfs weigeren ze de kostelijke gerechten van 's konings tafel. Ze willen zich niet verontreinigen, door misschien onwetend afgodenoffer te eten. Melzar, de overste, die hen moet verzorgen, is hun ter wille. Zij mogen, bij wijze van proef, tien dagen hun eigen, eenvoudigen maaltijd gebruiken. En na die tien dagen zien ze er nog beter uit dan de anderen, die den koninklijken

[p. 181]

maaltijd deelden. Nu kunnen ze gerust hun eenvoudige leefwijze voortzetten.

Met ijver studeeren ze. Na drie jaren munten ze in wijsheid boven alle anderen uit. En van de vier is Daniël weer de voornaamste.

Op zekeren morgen heerscht in Nebucadnezars paleis groote beroering. Alle wijzen van Babel zijn er vergaderd. De koning heeft gedroomd. De wijzen moeten den droom uitleggen; maar .... Nebucadnezar kan zich dien niet meer herinneren. Toch eischt hij de uitlegging. Niemand is daartoe in staat. Dan ontsteekt de koning in woede. ‘Zeg mij den droom, zeg me de uitlegging; zoo niet, dan laat ik u allen dooden!’

Hoe onredelijk! Nebucadnezar trekt zich daar niets van aan. Zijn wil moet immers geschieden!

Daniël en zijn vrienden vragen eenige dagen uitstel. Zij zullen den Heere aanroepen; Hij is machtig te helpen: bij Hem zijn àlle dingen mogelijk. Dringend smeeken zij God om uitkomst. De Heere hoort. Aan Daniël openbaart Hij den droom en de uitlegging.

En nu buigt hij zijn knieën, om den Heere vurig te danken voor deze wonderlijke uitredding.

Tot Nebucadnezars groote verwondering deelt hij hem den droom mee. Gij hebt, o koning, zoo spreekt Daniël, een groot beeld gezien. Van gaud was het hoofd! Dat zijt gij, o koning! Van zilver was de romp met de armen. Dat is een ànder rijk, dat nà het uwe komen zal. Van koper waren de dijen. Dat is weer een later, lager rijk. En van ijzer en leem waren de beenen en voeten. Weer een ander, gedeeld rijk. Maar gij zaagt ook een steen, die op een geheimzinnige wijze van den berg losraakte, naar omlaag rolde, tegen het beeld aanbonsde en .... het vermaalde. Van het beeld was spoedig niets meer te zien, maar de steen werd àl grooter en grooter, grooter dan het beeld geweest was, groot als een berg! Deze steen is het Koninkrijk Gods, dat àlle wereldsche rijken zal vernietigen, en dat bestaan zal tot in eeuwigheid.

Verbaasd heeft Nebucadnezar toegeluisterd. Welk een man, deze Daniël. Hij koestert diepen eerbied voor hem, en .... voor den God van Daniël. Want, zoo heeft Daniël gezegd: Alleen de God des Hemels kan verborgenheden openbaren; niet ik uit mij zelf. Hij heeft God de eer gegeven, voor het oor van den machtigen vorst. En daarom roept deze nu vol verwondering uit: ‘Het is de waarheid, dat ulieder God een God der goden is en een Heere der koningen!’

Daniël ontvangt rijke geschenken; hij wordt de eerste nà den koning. En voor den vroeger verachten gevangene uit het land van Juda bukken nu alle overheden en wijzen van Babel.

[p. 182]

Sadrach, Mesach en Abednego deelen in Daniëls voorspoed. Hooge posten worden hun toevertrouwd. God geeft genade en eere!