De heilige historie

78.
Zonde en straf.

Twintig mijlen ten noorden van Samaria ligt Jizreël. Daar heeft Achab zich een weelderig zomerverblijf laten bouwen. Welk een heerlijke omgeving, wat een prachtige vergezichten!

Achab verlustigt er zich in. Hij doorwandelt zijn schoon aangelegde tuinen. En toch is hij niet tevreden: hij wil zijn bezittingen vergrooten. Aan zijn hof grenst een schoone wijngaard. Ha! dien moest hij er bij hebben. Maar dat is immers wel in orde te krijgen? Hij zal Naboth, den eigenaar van dien wijngaard, voorslaan hem te verkoopen of te verruilen. Maar hoe? Weigert Naboth?

Hij weigert! Hij wil zijn vaders erfdeel niet afstaan. Hij màg niet. Want Naboth is één van de weinigen in Israël, voor wien Gods gebod meer geldt, dan dat van den koning. En heeft God niet uitdrukkelijk in Zijn heilige wet verboden het vaderlijk erfdeel te verkoopen?

Heel Achabs schoone plan valt in duigen. Hij zal Naboths wijngaard niet bezitten. Nijdig begeeft hij zich in zijn paleis; zoekt zijn slaapvertrek op; legt zich te bed, en, mokkend als een koppig kind, keert hij het aangezicht naar den wand!

Isébel hoort er van. Ze lacht hem uit! Wees gerust Achab, ik zal u Naboths wijngaard bezorgen. Zoudt gij u de wet laten voorschrijven door Naboth, door Naboths God?

Ze laat zich schrijfgereedschap brengen. En weldra zijn haar brieven klaar. Haar bedienden bezorgen ze bij de oversten van Jizreël. Wat staat er in? O, iets laags en gemeens!

Naboth moet sterven. Laat valsche getuigen hem beschuldigen van Godslastering en majesteitsschennis. En veroordeel hem dan ter dood. Steenig hem.

[p. 150]

Achab hoort het oordeel des heeren door Elia

Maar daartoe zullen Jizreëls oversten zich toch niet laten gebruiken? Zeker wel: zijn de brieven niet met 's konings ring verzegeld? Waarom zouden ze weigeren; dat Naboth, de vrome, maar sterve; wat scheelt het hun?

Straks hagelen de steenen neer op Naboth: de rechtvaardige komt om en er is geen helper! Een steenhoop der vervloeking overdekt zijn lijk. Maar zalig is ook deze doode, die in den Heere sterft!

Verheugd spoedt zich Achab naar den wijngaard. Toch de zijne nu. Vroolijk rijdt hij door de schoone dreven. Met welgevallen rust zijn oog op zijn nieuwe bezitting.

Eensklaps verbleekt hij. Wie nadert daar? Wie is die man in het harig boetekleed, met den lederen gordel, met dat streng gelaat? Onmiddellijk heeft Achab hem herkend. 't Is Elia!

En van zijn toorntrillende lippen suist het: ‘Hebt gij mij gevonden, o, mijn vijand?’

‘Ik heb u gevonden!’ Ja, God de Heere heeft hem gevonden. En Elia's lippen spreken de straf, den vreeslijken vloek uit over Achab, over zijn vrouw, over zijn huis. Vloek over u, o Achab: de honden zullen uw bloed lekken! Vloek over Isébel: de honden zullen haar eten! Vloek over uw huis: het zal uitgeroeid worden!

[p. 151]

den profeet in den wijngaard van Naboth

De vloek komt!

Niet lang daarna rust Achab zich uit tot den strijd. Josafat, Juda's vrome koning, is helaas! zijn bondgenoot. 't Gaat op de stad Ramoth, in Gilead, aan. Achabs valsche profeten hebben hem immers de overwinning voorspeld. En wel heeft de vrome Micha ànders geprofeteerd, maar zou hij daarnaar hooren? Gods trouwe profeet moet weder de gevangenis in, waar hij al zoo lang wordt bewaard. En Achab en Josafat trekken tegen Syrië's koning, Benhadad, ten strijde.

Om niet herkend te worden door den vijand, heeft Achab zich verkleed. Wat zal het hem baten! De doodelijke pijl wacht hem.

De slag ontbrandt. De Syrische boogschutters speuren naar den koning van Israël. Nergens bemerken ze hem. Zal Achabs list dan toch gelukken?

Met krachtige hand spant een Syriër zijn boog. Hij behoeft niet nauwkeurig te mikken. In dezen grooten hoop is èlke pijl raak. Snorrend schiet de scherpe schicht heen ... den vermomden koning in de borst, op de eenig kwetsbare plek, tusschen de gespen en het pantsier! Gods vinger had zijn baan geteekend!

Stervend zinkt de koning neer. Zijn bloed vloeit in den wagen. En terwijl

[p. 152]

hij met brekend oog de nederlaag van zijn leger aanschouwt, openen zich voor hem de poorten des doods.....

De vloek is gekomen! Naboths bloed is gewroken!

De ruige, snuivende pariahonden ruiken bloed, als straks de ledige wagen naar den vijver wordt gereden, om gereinigd te worden. En hun gulzige tongen lekken, lekken in heete drift het koningsbloed.....

Gewis, daar is een God, Die leeft,
En op deez' aarde vonnis geeft.