Het tweede dochters-speeltjen

Tweede handelinge

eerste uijtkomste.

dwaling. Bedroch.

D/dwaling.

 

Suster, wat is de ziel meer als een licht geflicker:

[p. 106]

 

^{+ +}Een roering des gemoedts naer W/waan die d'Al beschicker

 

Gestort heeft in de [-mensch]romp van d'aldereersten mensch ?

 

G/gelijk de wijsheidt leert.

Bedroch.

 

'K ra dat ieder nawensch ³⁰

 

Van mijne weijtse Vrouw, niet hooger en wil stijg'ren

 

D/dan als 't vernuft en leert: of anders sal m'hun weijg'ren

 

'T gebruijk des doolhofs, die ik plante voor Me vrouw.

380

De mensch is maer gelijk een lieven Hemel-douw

 

En' als een nachtsche rijm, die schielijk is verdwenen :

 

D/de ziele en' het lijf die sterven ginder henen,

 

G/gelijk het reed'loos vee hun zielen in de asch

 

Off'ren, of in de windt; soo even 't is en' was

 

Ooijt (Suster) met de mensch, in d'eerste ouwde eeuwe.

 

[D/d+]<E>en hondt die leeft, is meer dan eenen dooden Leeuwe.

 

Te neuswijs zijn de geen', die ieverich gesint

 

De wijsheidt loopen na: daer men soo klaer bevindt,

 

D/dat zij haer dienaers leert ootmoedich steets te wesen,

390

In armoed' en' in cruijs, van ellek een mispresen,

 

Als 's wereldts stof en' slijk onwaerdelijk veracht,

 

[*In*+]<B>espot, beschimpt, gehaet en' vreuchdelijk belacht;

 

En' dit al om hier na, als 't broos en' vliende leven

 

Verhuijst is, met de geest, in 't hemels huijs verheven,

 

Verr' boven 't aertsch gebouw, te erven rijke vreuchdt.

dwaling.

 

Wat wil de schoone spreuk, eij segt mij, Deucht verheucht ?

Bedroch.

 

D/de deuchdt bestaet in 't goedt dat ons Fortuna jont,

+ 268.

+ (fol 9v:)

30 Omwille van het rijm tellen we deze halve regel samen met de vorige als één vers.

[p. 107]

 

^{+ +}Na hare lieve lust, 't geen' wij met vreuchdt gebruijken.

dwaling.

 

Uw' wijsheidt stort haer uijt met dwalings volle kruijken !

400

Segt, waer om is de mensch soo bloeijende in sond' ?

Bedroch.

 

Om dat hij blind'ling roemt en' na G/godt niet en vraecht;

 

En' door mij hem bedriecht, d'wijl G/godes straffe tr[*.*+]<a>echt

 

D/die 's wereldts kind'ren hier (soo 't schijnt) niet kan verschricken.

dwaling.

 

Wat sietmen (voor de Son) op 't alderschoonste blicken ?

Bedroch.

 

Eenige seggen deuchdt, die selfs de blinde sien :

 

Maer ik seg, 't is de eer en' lof van wijse lien

 

D/die onse Vrouw vermaert met glori wil verheffen.

dwaling.

 

Laet dan de Ketters keffen,

 

Die 't stalen grendel-werk verbreken willen staech

 

Van 's wereldts wijse leer.

Bedroch.

410

³¹Suster, sij spillen graech

 

Haer pijlen op den schildt van vleeschelijk vertrouwen

 

En' eijgen wijs vernuft.

dwaling.

 

D/dit herss'loos volkjen suft.

 

Z/zij loopen met hun leer van hemel-vast te bouwen

 

Op wijsheidts rijken schat en' wel-bereijdt Bancquet.

[-*Bedroch*]

 

'K acht dat de minste schaer zijn mesjen daer op wet't

 

Om als de maechden maer van hunlie wijsheidt nooden,

 

Tevolgen metter ijl.

+ 269.

+ (fol 10r:)

31 Op deze bladzijde en de volgende ontbreken de rijmwoorden bij sommige halve verzen (v. 409, 418, 423, 428), maar bij andere dan weer niet; wij tellen overal gewoon door.

[p. 108]

^{+ +}

Bedroch.

 

En' wij, soo haest de Son des morgens door zijn boden,

420

Ons lokt, en' dat Auroor' den Horisont verslaet

 

Zijn w' in ons pronc-gecier en' tripp'len op de straet:

 

Om sien of d' hoochste V/vrouw is van haer bedd' geresen,

 

En' vragen wat haer lust.

dwaling.

 

Steets moeten doch wij beijd' bij 's wereldts kind'ren wesen :

 

Want 't over-groot getal der dwasen heeft geen endt.

Bedroch.

 

Soo wie Godts wille doet, blijft (seijtmen) ongeschendt;

 

Zoo wie de wijsheidt hoort, sal leven in verblijen:

 

Maer wie ons hoort en' volcht

dwaling.

 

Die brengen wij in lijen.

430

Maer waenwijs, blindt en' dwaes s' en kennen dwaling niet,

Bedroch

 

Noch 't listich ouwdt bedroch: 't en sij dats' in verdriet

 

D/diep in-gewortelt zijn, en' hun te laet beklagen.

dwaling.

 

Gaen wij. De wereldt sal, geresen, na ons vragen.

+ 270.

+ (fol 10v:)

Tweede handelinge.
Tweede uijtkomste.

Dwase leere. Eijgen vernuft.

dwase leere.

 

Komt voort, Vernuft, de wereldt is geresen

 

Na 'thof van dolinge wordt zij geleijdt

Eijgen vernuft.

 

D/daer moeten haer liefste zinnetjes meê wesen ³².

32 Na dit vers ontbreekt een volgend met rijmwoord op v. 435.

[p. 109]

^{+ +}

D. L.

 

Comt voort Vernuft, de wereldt is geresen,

 

Na 'thof van dolinge werdt zij geleijdt.

E. V/v.

 

Die/de ³³ wereldt dient, werdt geacht en' gepresen :

440

Hoewel men haer loon op 't lest beschreijt.

d. L.

 

Komt voort, vernuft, de wereldt is geresen,

 

N/na 't hof van dolinge wordt zij geleijdt.

 

D/de netten zijn gebreijdt en' rondtom gehangen,

 

N/niet om herten, maer om zielen te vangen.

 

Maer wee die haer vals*ch* bedroch gelooft!

E. V.

 

Den kelk der dwalinge ieder H/hoofdt voor hoofdt

 

Moet proeven : of anders sij gaen 't ontslippen

 

N/na de wijsheidt toe, met drooge lippen;

 

D/die ons haest (ducht ik) verrasschen sal.

d. L.

450

Maer hoort, wij sullen brassen al,

 

Zingen en' springen in 's wereldts warande.

 

D/de deuchden te luijstren, hoe! dat is schande,

 

Al quamense alle Seven, s' en winnen niet een mijt:

 

En' sonderling de wijsheidt onse vreuchdt benijdt.

 

N/nochtans den tijdt me vrouw ooijt kusten.

E. V.

 

Waer in so stellen wij 't hoochste goedt ³⁴?

d.L.

 

In 't gebruijk vande wel-lusten :

 

Want na de doodt is 't al gedaen.

+ 271.

+ (fol 11r:)

33 Tussen deze beide woorden, die in het manuscript in elkaar vloeien, staat een schuine streep ter aanduiding dat ze niet aaneengeschreven moeten worden.

34 Na dit vers ontbreekt weer een volgende met rijmwoord.

[p. 110]

^{+ +}

E. V.

 

Lang genoech. Wij moeten gaen.

460

Ik hoor, ijdelheidt begint te spelen.

 

'K wouw 's wereldts vreuchdt niet om den Hemel deelen.

 

Hier drinktmen hem dronken, en' men gaet te be[t+]<d>t,

 

Als 't buijkjen vol is. Maer in 't hemels bancquet,

 

Wat weetmen wat daer te schranssen is ?

d. L.

 

Of wat passe mede datter te danssen is ?

E. V.

 

Hier zijn de kanssen wis en' goedt om wagen.

d. L.

 

Maer 't eijnd' sal moeten de last noch dragen.

+ 272.

+ (fol 11v:)

Verthooninge.

D/de wereldt Sit in't hof van dolen aen de maeltydt, met haer gevolch, de Sinnen aen weer-sijden Staende om te dienen. Achter is het Spel of d'instrumenten. De Chooren Schuyven de gordijnen driemael op end' toe, ende Spreken elk een reijs dese regels.

Eerste.

 

Siet (mensch!) de wereldt aen, in ydelheidt verblindt.

 

Waer op geen vreese G/godts, noch ware wijsheidt wint.

Tweede.

470

Sij wil door H/hoovaerdij te waenwijs, haer bedriegen.

 

Z/zij hoort voor waerheidt wis, de logen liever liegen.

Eerste

 

Haer mael-tijdt is een strik, haer spijs is een fenijn,

 

Haer broodt is Sodoms vrucht, en' bitter gal haer wijn.

[p. 111]

^{+ +}

Liedt op de voise Si c'est pour mon pucellage etc. Sij singen voorts.

1.

 

Soo veel Cristalijnen tranen

 

Als den Hemel op ons stort,

 

Z/zoo veel eer geoffert wordt

 

U (princess'), die 's wereldts banen

 

Met veel vreuchden-roosje[-*n*]s ciert;

 

Waer door ieder een u viert.

2.

480

Weijtsche Vrouw van alle Vrouwen,

 

Koningin van d'aerdtsche rond',

 

Onbewegelijke grondt,

 

Ons een eenich vast vertrouwen,

 

Ons een troostster en' G/godin,

 

Onverganklijk in ons' sin.

3.

 

Gunt ons dat wij eeuwich leven,

 

In uw' schoonen doolhof wijdt:

 

Z/zonder dat den vluggen tijdt

 

Ons door ramp, of sieckt, doe beven;

490

En' daer na de wreede doodt

 

Vinnich jaegh. in 's moeders schoot.

4.

 

D/daer en salm' u eer niet melden,

 

Daer en singtmen u geen lof;

 

Want de dooden, in het stof,

 

Ons nooijt aengenaems vertelden.

 

D/dus wij sluijten dat de vreuchdt

 

'T leven is, dat ons verheuchdt.

+ 273.

+ (fol 12r:)

[p. 112]

^{+ +}

5.

 

Laet 't gevlerkte schuijtjen swaeijen,

 

Op ons' A/amstels marmer vocht;

500

Praelt, ô kronkel-witte locht,

 

Met uw' Sol; Laet Sephir waeijen

 

In ons op-geblasen seijl:

 

Tot verlusting van ons heijl.

6.

 

Laet de gulden app'len blosen

 

Op ons' A/atlas bladich bos*ch*,

 

Stammich, groen, bemaelt met [-mos*ch*] mos:

 

Want wij hebben hier verkosen

 

'S levens vreuchdt, sonder geschil;

 

'T ga hier namaels soo als 't wil.

7.

510

Princess', onser aller juijgen,

 

Doolhof van ons' wilde ziel,

 

Siet hoe, onder 's H/hemels wi[*l*+]<e>l,

 

Soo veel wijse voor u buijgen,

 

D/die hier, met een groote schaer,

 

Rooken staech voor uw' A/altaer.

+ 274.

+ (fol 12v:)

Tweede handelinge,
derde uijtkomste.

Wereldt. dwalinge. Bedroch. Sinnen. Hoovaerdij. Ydelheidt. Wijsheidt met de maechden.

Wereldt koningin.

 

Wie isser, die mijn macht of heerlijkheidt benijdt?

 

Wie isser soo versuft en' hersseloos van willen.

[p. 113]

 

^{+ +}Dat hij mij wederstreeft, en' derf zijn pijlen spillen

 

Op mij, des Wereldts V/vrouw, die was voor alle tijdt?

520

Ik blijf, siet, die ik ben, de bleeke doodt te spijt.

 

Of schoon de Wijsheidt straft mijn wel-geleerde Z/zinnen,

 

Z/z'en sal, komtse bij mij, met haer Sermoon niet winnen :

 

Want 'k acht 't neus-wijs geraes van haer reen niet een mijt.

 

Wel salich zijn de geen' die mijne schoonheidt prijsen !

 

Wel salich sijn de geen' die eten van mijn spijsen,

 

En' drinken [-van] mijnen wijn, soo lang als't heden is!

 

Onsalich sijn de geen', die voor mijn tooren schricken,

 

En' mogen 't broosche rif met broodt noch drank verquicken ;

 

Soo lang haer droeve siel leeft in becommernis!

Bedroch.

 

Me vrouwe, zijt gewis ³⁵

530

Al 't gene datmen siet, is door Natuer gemaekt

dwaling.

 

[Selfs] voor, of in 't begin, soo haest, ja eer gij spraekt,

 

D/de Z/zoute wilde zee die scheijde van het drooge;

 

'T vier, 't elementisch vier zijn wooning ('t bleek voor oogen )

 

Nam in der M/manen hol, die 't swarte nacht-kleedt ciert

 

Aen d'Hemel, die zijn loop ook boven d' P[-o]olen stiert.

 

D/de W/wijsheidt wil hier van 't verstant alleen ontschroeven.

Eijgen vernuft

 

D/die haer gelooft, die moet zich bedroeven :

 

Want se [-s]preekt van sonde, die ik niet en ken .

dwase leere

 

En' ik verstaet [-st] soo wel, als Besjes H/hen.

nota.

540

Me V/vrouw die schen, door 't swaerdt , haer boden.

Eijg. vern.

 

daer komtse . . . . . . ³⁶

+ 275.

+ (fol 13r:)

35 We tellen deze halve regel samen met de vorige als één vers.

36 Omwille van het rijm tellen we deze regel samen met de volgende als één vers.

[p. 114]

^{+ +}

Wereldt.

 

Wat wilse ons nooden ?

 

Sij mach. ³⁷

Wijsheidt.

 

{Sijr.24:3}Ik ben Godts woordt: en' sweef (ô mensch) boven de Aerde

 

Gelijk de wolken doen, mijn [-*teijnd'*] <Tent'> is Hemel-hooch,

 

Mijn stoel die staet gevest verr' boven 't sienlijk oo[c+]<g>h';

 

Ik ben alleen al om de liefste en' de waerde;

 

Soo wijdt als d' Hemel is, soo diep den afgrondt grondt,

 

Alomme in de zee, al omme op de zanden .

 

Bij men'gerleij geslacht en' verr'-gelegen Landen

 

D/daer socht ik (W/wijsheidt) bij dat ik een wooning vond':

550

Alsdoen (ô mensch) alsdoen geboodt mij 's wereldts M/maker,

 

D/die mij geschapen heeft, te woonen in een Landt

 

Als Jacob (sprak de Heer) en' Israël sij uw pandt;

 

Want ik hun herder ben, en' dobbel trouwen waker.

 

Voor 's wereldts aen -begin ben ik van G/godt, en' sal

 

Eeuwichlijk blijven, d'wijl ik in de hutten woonde

 

Eerst, en' na te Sijon, daer d'H/hoochste H/heer mij kroonde,

 

D/den schepper, Godt alleen en' werker vanden Al.

 

'K ben in-gewortelt bij de weerdt geëerde volken,

 

D/die Godes erfdeel zijn. Kwies hooch, en' hooger op:

560

Gelijk den Ceder wast op Libanonis top,

 

Of als groeijt een Cipres, daer Hermon, raekt de wolken.

 

'K ben op-gewassen g'lijk den Pallem aen de Born'

 

En' als den Roos-boom bloeijt bij Jerichoos klaer stroomen,

 

Gelijk op een vrij veldt de groene olijf-boomen,

 

Of als den hoogen boom, de vrucht-dragend Ahorn'.

+ 276.

+ (fol 13v:)

37 Deze regel tellen wij weer samen met de volgende.

[p. 115]

 

^{+ +}Ik gaf een lieven reuk, als kostelijke kruijden,

 

Van mij: g'lijk als Kaneel, of d'beste mijrrhe kan,

 

Of Onich en' wierook, ja noch meer als G/galban,

 

Wiens reuk den Tempel vult in 't N/noorden en ' in't Zuijden.

570

'K breijdde mijn tacken uijt gelijk een eijke doet:

 

Want, siet, sij waren schoon en' boven maten lustich;

 

Gelijk den W/wijn-stok is, die klimt soo kronk'lich, rustich

 

En' torst sijn druijven hooch, milt, smakelijk en' soet.

 

Komt herrewaerts tot mij, die mijnder zijt begeerich:

 

Komt en' versadicht u, komt, eet van mijne vrucht.

 

Honich is niet soo soet, als mijn woordt. Niet en ducht:

 

M/mijn prediken is Heijl, mijn tonge die is leerich.

 

Wie van mij eet (ô mensch), die hongert steets na mij;

 

En' soo wie van mij drinkt, sal altoos na mij dorsten :

580

Soo wie mij hoort, werdt niet te schanden bij de V/vorsten;

 

En' wie mij volcht, die sal onschuldich blijven vrij.

 

D/dit is't boek des V/verbondts, 't welk d'Alderhoochste maekte,

 

Als namelijk de Wet, die Moijses Jacobs huijs,

 

Gelijk een schat, beval: waer uijt, als met gedruijs

 

Het water Phijson sproot, als 't groote water naekte

 

Van Tijgris, datmen siet besproeijen in de Meij

 

'T dorr' Landt, G/gelijk Euphraat' ontlost sijn groote beeken,

 

Soo vloeijt ook het verstandt; of ook hier bij geleken

 

Gelijk als de Jordaen in d'oogst vermeert zijn Zweij

590

En' spoelt zijn water-mondt in 't Galileetsche water,

 

Of soo den blaeuwen Nijl, die 't drooch Egijpten laeft,

 

En' met sijn armen krom in 't mooren-landt sich braeft,

+ 277.

+ (fol 14r:)

[p. 116]

 

^{+ +}Als hij Hun sandt bedekt, in d'Herfst, of vrij wat later.

 

Veel rijker is haer sin veel dieper is haer woordt

 

D/dan eenig' afgrondt is. Daer vlieten vele adr'en

 

Van mij; gelijkmen siet 't gegraven water nad'ren

 

In mijnen hof, soo verr' tot aen den wijdtsten boordt:

 

K begiet mijn bedden daer, ik water het geplante;

 

En' al mijn wat'ren, siet, die werden tot een Z/zee.

600

Want mijn leer licht soo wijt als ooijt den morgen dêe

 

Of als de son bescheen des wereldts ronden kante*n*.

 

Ook giet mijn leere uijt de wisse Prophetij,

 

D/die eeuwich blijven moet, voor al die W/wijsheidt soeken .

 

O wereldt! hoort en' siet, wordt wijs, wilt u verkl*oeken *:

 

Ik arrebeij voor u, en' niet alleen voor mij.

Wereldt.

 

Me Vrouw, 't sermoon is uijt: ³⁸

 

Haddij 't langer gemaekt, g'hadt uw' V/volk verloren.

 

O, seker Juffrouw, gaet vrij: want onse ooren

 

Z/zijn doof en' verstaen uw' preutelen niet.

Eijgen vernuft.

610

Soo, Godin, gebiedt

 

D/datse haer voorts maek', of men salse uijt-leijen

dwase leere.

 

Op sen Rotterdams. 'T en baet geen schreijen.

 

Wat, dese klappeije! Se souwet verkerven wel.

Bedroch.

 

Wils' heur mondt niet snoeren,'kwed datse noch sterven sel.

 

Wij moesten swerven snel, wou men heur gelooven.

+ 278.

+ (fol 14v:)

38 Het rijmwoord bij dit vers ontbreekt hierna.

[p. 117]

^{+ +}

dwaling.

 

Met uw' klappen suldij ons niet verdooven :

 

D/dus moochdij (verschoven) vrij gaen wandelen heen.

E. V.

 

Gij mocht beter gaen handelen in 't Veen

 

Of de minste menichte die mochtij wat leeren.

d. L.

620

Gij sijt niet geleert. die bij de Wereldt verkeeren,

 

D/die moeten al rijk in reden, en' in goedt zijn

E. V.

 

'T Bancket moet lecker, kostelijk en' daer moet wijn

 

Niet eenderleij, maer alderleij wesen. Dus vertrekt.

Wijsheidt.

 

O Dwase leer! Godts straffe gij verwekt:

 

En' gij eijgen V/vernuft, met al uw rasernijen,

 

D/de Werel[t+]<d>t (Ach! Helaes!) die brengdij in het l[*.*+]<ij>en.

 

Wee hun die uijt den kelk van dwaling blijven drinken,

 

En' door het slim bedroch.

E. V.

 

D/dees' vier-daechsche Kermis-gast begint te stinken

 

Pakt u voort.

Wereldt.

 

D/datse staet en' blijft vrij. Wij willen gaen nooden

630

Al onse kinderen, dus hoort mijn geboden,

 

Gaet roeptse en' segt dat haer verweende Vrouw

 

Begeert dat elk een komt ³⁹.

d.L.

 

Monarcha, Hij waer slecht die Wijsheidt hooren souw,

 

'T en waer soo eenige maets van onse Malle Jas sotten

E. V.

 

'T is tijdt dat wij soeken het bras-potten.

+ 279.

+ (fol 15r:)

39 Tussen v. 627 en 632 staan weer enkele halve verzen zonder rijmwoorden.

[p. 118]

^{+ +}

Wijsheidt.

 

Gaet heen (ô mensch!) gaet heen, in dwaesheidt, dach op dach

 

En' wortelt meer en' meer in d' aerdtsche vuijle sonden :

 

G'en sult de vreuchdt niet sien, die geen ooge ooijt sach

 

Want (Laes!) gij zijt voor mij onweerdelijk bevonden.

 

Wat is d'oorsaek, waerom de mensch in 's wereldts ronde

640

Soo waen-wijs hem bedriecht en' in de sonde bloeijt?

 

Vraecht mij. Wie vraechdij 't (mensch) ? de log'nachtige monden

 

Verstaen 't verborgen niet. Door dien de mensch, vermoeijt

 

In 't sondich slaefsche jok, met sotternije groeijt,

 

En' nooijt en kon het spoor van Wijsheidts wegen vinden.

 

Ik seg u, dat soo wie sich tot de boosheidt spoeijt,

 

En' loopt de dwaesheit na, met 's wereldts wijse blinden;

 

Zal G/godes trage straff' (al lang gedreijcht) verslinden.

+ 280.

+ (fol 15v:)

Verschooninge.
Uijtkomste.

Minste menichte, 1. 2. of 3. persoonen.

Eerste.

 

Ach! dat mijn siel versaedt van d'Hemel-wijsheidt werdt.

 

Ach! dat mijn dorstich hert een droppel mocht genieten

650

Van haren soeten wijn; voor dees' onsuijv're vlieten,

 

Vuijl door des wereldts slijk en' 't gruijsich modder-swert.

 

Ik soek u, Edel V/vrouw, met een leer-gierich hert,

 

Zeer hong'rich na uw' broodt, en' dorstich na uw schenken.

 

Zuldij de Kleijnste schaer (Ach Vrouw!) niet eens gedenken,

 

D/daer ons dit boos geslacht soo drukt, in droeve smert ?

Tweede

 

Wij sijn (Helaes Mevrouw!) als in een damp begraven.

[p. 119]

 

^{+ +}Ons' drooge, dorre siel, wie sal die konnen laven ?

 

D/dan gij Princess', dan gij, door uwen Hemel-wijn.

 

Gij zijt de rijke bron, die uwe silv're stroomen

660

uijt 's Hemels gulde Choor in dijnen H/hof laet komen

 

W/waer om de aerd' u looft en' d'hemelen die daer zijn

Wijsheidt.

 

O! vraecht de kleijnste schaer soo ijverich na mij ?

 

O! soektmen zielen-schat noch in dees' rijpe tijden

 

V/van alle dwaesheidt ? Mensch, dwaelt niet, gaet niet voorbij.

 

Ik ben Godts woordt en' wil. [i+]<I>k sal uw siel verblijen.

 

'Kschenk u den soetsten wijn, die gij nooijt hebt geproeft,

 

En' 't smakelijkste broodt, dat eeuwich sal versaden,

 

In ongehoorde vreuchdt, daer niemandt zich bedroeft:

 

In 't seven-k'lommich huijs gebouwt verr' vande quade.

670

Zoo hooch den Hemel spant sijn guld' gestikte tent,

 

En' als der Sonnen loop kan 's wereldts rond beluijst'ren;

 

Heb ik door mijne handt geleijt het fondament:

 

Wiens overschoonen glans geen damp en kan verduijst'ren.

 

Ik heb mijn vee geslacht en' mijnen disch bereijdt.

 

Van alles is genoech: gelooft, mijn uijt vercoren.

 

Komt, volget, gaet met mij, g[*e*+]<ij> werdt ter feest geleijt,

 

D/daer geen vernuft en komt, 't is hooch en' dier gesworen.

 

De Wereldt sal 't Bancket, noch dwase leer onwijs

 

Niet smaken; of sij schoon de ydelheidt versaekten,

680

Met dwaling en' bedroch. Siet hier hun Paradijs,

 

Daer gij veracht, onweert, in commer droevich waekten.

Eerste.

 

O vreuchdelijke uer| dat wij u (Vrouw) genaekten!

 

O wel-geluckich mensch!

+ 281.

+ (fol 16r:)

[p. 120]

^{+ +}

Tweede

 

D/dat wij ons' lieven wensch

 

Voor oogen selver zien, en' niet in waen geschildert.

Wijsheidt.

 

Komt uijt den Hof verwildert,

 

En' gaet met mij van hier, na 't alderschoonst' Bancquet ⁴⁰.

Pause ofte stilstandt.

+ 282.

+ (fol 16v:)

40 Het rijmwoord bij dit vers ontbreekt hierna.