Simsons treurspel

Op den Simson Vanden Poët A. de Koning.

DEn Schilder vaeck met zyn pinceel
So zoet en aerdich weet te streelen:

Dat hy Natures wesen heel

Met verwen kloeck bootst op panneelen.

En so een overeeuws geschicht

Laet voor geheuchnis den na-neven.

Den Poeet oock met zyn Gedicht,

En Rymerijen brenght in't leven:

't Geen schier gewist was uyt 't gedacht,

En door des snellen tydt versleten.

't Geen vre, of tyranny oyt wracht,

't Verborgenst van natuurs secreten.

Van Hemels loop, of wat de Zee

Houd in haer diepen kolck besloten.

Der Dieren aert, 't Gevogelt me,

Der kruyden kracht, der boomen loten.

Den Coosche-Schilder heeft voorheen

De schoone Venus so gedreven:

So Godlijck, so volmaeckt van le'en,

Dat self't onsterflijck scheen te leven.

En ghy, O KONING doet niet min

Als ghy de snoo bedriegerijen

Den dullen Mars verbolgen zin,

Met Venus troetel tooverijen,

Soo aerdigh, groots nae't leven treft,

Als ghy u SIMSON doet verrysen.

En als uyt 't doncker graft opheft,

Dan schynt zyn dood u selfs te prysen,

Ons is genoech dat wy u glans

Vermeerd'ren met een Lauwer-krans

VVeet of rust.