Achabs Treur-spel.
Eerste deel. Tusschen-sprake.
gherechticheit. voorsichticheyt.
DEes snoo verdorven eeuw', dees ijs're stale tijden,
Lief Suster, brenght de hant opt gladde wit Pampier,
In d'eerste gulde eeuw' in vreed' men sich verblijden,
Maer nu (laes!) ist verkeert in 'sWerelts dol ghetier:
Al tgheen ick ra de Mensch moetwillich sy verstooten,
Maer 'tboose leven is ten lesten al bepaelt,
De sond' hoe groot die is, die zoecktmen te vergrooten,
Tot dat Gods rechte straff' dit alles al betaelt.
Histori in dees tijd van den Koning verhaelt,
Die Israel regeert, in vreed' gheruste daghen:
Maer hoochmoet voor den val, zietmen dat heden daelt,
Als hy stont goddeloos op synen eyghen Waghen,
Den Sirier heeft ghetrotst, en God syn Heer gheterght,
Die voor syn Dienaer trou den Micha hem laet weten,
Dat myn gherechticheyt gheen boosheyt en verberght:
Maer wreeckt alst hem verdriet het krijghel dwaes vermeten.
Den Koninc Iosaphat heeft mynder gantsch vergheten,
Het dwaes voornemen al te lieff'lick hem bekoort,
Syn vleyende tongh heeft Broeder hem gheheten:
Doch spreeckt den vromen mondt, Gy hoort des Heeren Woort,
Vraeght de Propheten doch oft ons oock zal ghelucken,
Oft onsen tocht gheschiedt na Godes wel gheval,
Of wy met machtich Heir de Stadt oock moghen rucken
Wt 'sVijants slavernij, Lieve! vraeghtse doch al.
'tVerkeert oordeel blaest, en vult de sinnenmal
Van 'sKonincx kitt'ich oor: dus wil hy hem niet keeren
Van het voornemen dwaes; maer hy steunt opt ghekal
Van syn Propheten, die hem fijn zoo overheeren
Door eenen valschen Gheest, ghezonden hun van Godt:
Maer den Propheet die dit wil gantschlick teghen-spreken,
| |
Wert van Knaëna Soon gheslaghen en bespot:
Want loghen die wil haer doch aen de waerheyt wreken.
Voorsichtich is den Man, en by een Huys gheleken
Tgheen' dat ghebouwet staet storm-wint vrij op een Rots,
En die door dwase liefd' hem in gheen moeyt wil steken:
Maer leeft in Godes-vrucht, verr' van godloosen trots.
En treckt niet henen, zeght een Esa-ie Soone,
(Onder 'tgoddeloos Volck, die spreken vriendelijck
Met haren Naesten, en zijn tboos te doen ghewoone)
Zoo Judaes Koninck doet, na Achab, die ghelijck
Een listich en boos Vat, de Koninc deuchden-rijck
(Onnosel in het quaedt) in syn Ghewaedt doet kleden,
Als hy ziet 'sVijandts macht na syn Heir vinnichlijck,
Op syn Persoon verwoedt, in wapen stael aen-treden;
Dus (laes!) de vrome quam bedroghen inden noot,
Als hy hem sach omringht van Siriers blancke sweerde,
En schreyt tot Godt, die hem in desen angst zoo groot
Ghenad'lick hellelpt, want syn vroomheyt hem noch deerde.
Amanus grijpt den Boogh, en schiet met snelder veerde
In Israels groote hoop, en treft den Achab just,
Die tot syn Koetsier spreeckt, Wendt u ghetoomde Peerde,
En voert my wt het Heir, zoo wert niemandt ontrust,
Ick ben dood'lick ghewondt, doch 'kwilt voor het Volck helen,
Tot dat ick d'wtkomst sie van dees te vremden strijt
En 'sKonincx moedich hert zal't heden doch bequelen:
Want, ach! ick voel, ick voel, den adem werd' ick quijt.
Ick straff' hem na verdienst, in synen rechten tijt,
Ick weegh hem inde Schael, hy wert te licht bevonden,
De doot die ruckt hem wech: maer siet den Waghen rijt
Ter plaets daer Nabots bloedt gheleckt werdt vande Honden,
En tot merck'licke straff[, sy 'sKonincx swerte bloedt
Noch lecken, als men ghingh den Waghen van't bloedt wasschen:
Dus ghy Princen leert God vreesen met ootmoedt,
Of syn machtighe handt zal u int eynd' verrasschen.
|
|
Auteursrechtvrij