Geur van geestelijcke specerijen, uytgebreyt in eenige stichtelijcke rym-wercken, over verscheyde stoffe
(ca. 1690)–Frans Hoefnagel, Barent Pietersz. Kompas– AuteursrechtvrijStemme: Van Susanna: Of, O Heere, ghy staet altijdt in mijne sinnen, &c.1. DE Sonne is gedaelt, de Dagh is weer verdwenen;
Het Licht begeeft ons, en de duyst're Nacht komt aen.
Hoe snedigh gaet de tijdt, en onse dagen heenen;
Als maer een Dagh begint, soo is hy haest vergaen.
2. Soo snel verloopt de tijdt, soo ras vergaet het leven.
Al weer een Dagh gekort van onse Levens tijdt.
Geeft Heere! dat ick mach hier altijdt acht op geven,
Dat oock mijn leven snel, en wonder ras verglijt.
3. Och! had' ick desen Dagh wat beter waer genomen:
Het sondige vermijt, en u wat meer gedient;
So mocht ick onbeschroomt, nu voor uw aenschijn komen,
En vinden mijne Ziel' met u, o Heer! bevrient.
4. Maer even als ghy 't licht nu weer van ons doet trecken,
En send de duytserheydt op onse daecken neer:
Soo wilt mijn sonden, en mijn boosheyt oock bedecken:
Ey! werptse achter u, gedencktse nimmermeer.
5. Op dat of dese nacht de laetste mochte wesen,
En dat ick hier op Aerd' geen dagen meer en sagh:
Dat ick noch evenwel met Kinderlijcke vreese,
Op hoope van genaed', in u ontslapen magh.
6. Doch is 't u will', dat ick den Dagh weer sal aenschouwen,
Soo houdt voor my, en voor ons alle doch de wacht.
Bewaert ons voor verdriet, voor alderley benouwen
En geeft ons goede rust, in dees, aenstaende Nacht.
7. En maticht onse slaep; geef dat wy met verheugen,
En in gesondtheyt weer beleven t' saem den Dagh:
| |
[pagina 174]
| |
Op dat wy ons beroep dan weer uytvoeren meugen
Soo dat een ieder u daer over dancke magh.
8. O Vader! van het Licht: wanneer ick komt te sterven,
En als het u belieft, my uyt dit Aerdtsche dal
Te halen, laet my dan het Hemelrijck be-erven;
Daer 't nimmer duyster is: maer altijdt licht zijn sal.
Altijdt Aendachtigh. |
|