De kilte in Brasilia

[p. 21]

Blauwbaai

Warmte heeft de glazig blauwe drenkeling
doen barsten lang voor jij gezapig
langs het zonnig zeestrand jut, op zoek
naar ijs waar schuim is en dan struikel je

over een zonnebader, bruin besmeurd
met olie, half vergaan, of tast hij,
ogen dicht, rond parasol & ligstoel
tot de hand ijskoude blauwe curaçao ontmoet?

't Is doods felle dorst die hem bevrijdde uit
de glaciale helderheid der baai, en die 'n kille
blik jou geeft, terwijl de dode op de vloedlijn

wentelt - jij gaat na 't zien van stervens
vlijm naar plekken waar de branding sproeit,
zó walg je bij het braken van de zee te Blauwbaai.