Wij slaven van Suriname

Gouverneur Nepveu 1770-1779

Zeer lakoniek zegt wederom de encyclopaedie Winkler Prins naar aanleiding van Crommelin's vredesverdragen: ‘Geheel keerde de rust daardoor niet terug en zelfs kwam het in 1772 tot een geduchten slavenopstand’. Daarmede wordt de geheele periode van den vroegeren Raad-Fiscaal, later Gouverneur Jan Nepveu afgedaan. De periode, waarin het scheen alsof het blanke bewind voorgoed onder de steeds feller mokerslagen der opstande-

[p. 89]

lingen zou bezwijken. De aanvallen, eerst op de plantages der wreedste onderdrukkers, later ook, systematisch en strategisch op de Hollandsche militaire posten. Het eedgenootschap aan de Cottica. Niets van dit alles. Geen woord over Bonni, geen letter over Baron, geen zinnetje over Joli Coeur, de heldhaftige opperhoofden der Marrons. Zoo licht een Nederlandsch standaardwerk zijn lezers in over de geschiedenis eener Hollandsche kolonie. ‘Nadat in 1778 de slaven eindelijk geheel bedwongen waren, scheen een tijd van rust en welvaart aan te breken.’ Rust en welvaart voor wie? En gekocht met hoeveel bloed, met hoeveel wreedheid, met hoeveel verwoesting!