Wij slaven van Suriname

[p. 58]

Geschiedenis des Vaderlands

Wanneer wij, kleine negerjongens, kinderen of kleinkinderen van slaven, op school les in de Vaderlandsche Geschiedenis kregen, dan was dat natuurlijk de geschiedenis der blanke krijgslieden. Voor de klas stonden de eerwaarde Tilburgsche broeders en onderwezen ons in de heldendaden van Piet Hein en de Ruiter, van Tromp en de Evertsen en Banckert. Wij, zwarte kinderen op de achterste banken (de voorste waren bestemd voor zoons en dochters van Europeanen) martelden onze hoofden om er de jaartallen van Hollandsche, Beiersche en Bourgondische Gravenhuizen in te pompen. Wij, die met den stok gestraft werden wanneer wij het waagden binnen de schoolmuren onze eigen ‘Surinaamsche taal’ te spreken, moesten in geestdrift raken voor de opstandigheid van Claudius Civilis en de dappere Verlatinghe van Willem den Zwijger. Wij, die de namen van de opstandelingen Bonni, Baron en Joli Coeur tevergeefs in onze geschiedenisboekjes zochten, beijverden ons om vlug en nauwgezet voor het examen de namen en jaartallen op te dreunen der Nederlandsche gouverneurs, onder wier bewind men onze vaders als slaven ingevoerd heeft.

En het systeem werkte.

Geen beter middel om het minderwaardigheidsgevoel bij een ras aan te kweeken, dan dit geschiedenisonderwijs waarbij uitsluitend de zonen van een ander volk worden genoemd en geprezen. Het heeft lang geduurd voor ik mijzelf geheel van de obsessie bevrijd had, dat een neger altijd en onvoorwaardelijk de mindere zijn moest van iederen blanke.

Ik herinner mij, hoe het zusje van een mijner vrien-

[p. 59]

den niet met haar eigen broertje wandelen wilde, omdat zijn huidskleur een schakeering donkerder was dan de hare.

Ik herinner mij, hoe trotsch wij als kleine jongens waren wanneer blanke schoolmakkers zich verwaardigden ons bij het knikkeren de stuiters af te winnen. Dezelfde Europeesche jongens die zich te verheven voelden om ons ooit in hun huis te ontvangen. En het scheen ons billijk toe! Zoozeer had de geschiedenis der schoolboekjes ons het stempel der minderwaardigheid opgedrukt.

Geen volk kan tot vollen wasdom komen, dat erfelijk met een minderwaardigheidsgevoel belast blijft. Daarom wil dit boek trachten het zelfrespect der Surinamers op te wekken en voorts de onjuistheid aantoonen van de vredesbedoelingen der Hollanders ten tijde der slavernij.

De Pax Romana.

Zij was ten allen tijde het excuus voor ieder imperialisme.

Wanneer de vliegtuigen van Mac Donald hun doodende bommen op Inlandsche dorpen werpen, dan geschiedt dat slechts om den Britschen vrede te waarborgen waaronder de volken van het Oosten rustig en vreedzaam kunnen leven.

En ook van Heutsz is, in dit licht gezien, een vredesapostel.

En de lange reeks van koloniale gouverneurs leerden wij vereeren als mannen, die met het zwaard des Vredes de veiligheid en orde in ons land beschermden, den Hollandschen Vrede.

Wanneer wij dan, in kort bestek, deze gouverneurs nogmaals de revue laten passeeren, dan is het om aan te toonen, hoe de Hollandsche vrede niets anders heeft beteekend dan een telkens opnieuw neerslaan

[p. 60]

van een wanhoopsverzet, dat telkens opnieuw opgelaaid is.