Levenders reden-feest, oft Amsteldams Helicon
(1624)–Jan Sijwertsz Kolm–
AuteursrechtvrijOp-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst
[Folio D2r]
| |
Refereyn op de Vraghe.IN't Amstels Helicon, daer konstigh opghesteghen
Wt reyn-Levender Jonst, d'witte Lavendel bloeyt,
Vraghen om redens-lof uyt te breyden ter deghen:
Waer door meest rust, en lust by de Mensch wert vercregen?
Daernae te raden is van ons jonstigh ghemoeyt,
Niet die in gierigheydt hier steets toeneemt en groeyt
Naer 't Aertsch verganck'lijck goet, met veel onrust doortoghen,
Met sinnen heel ontstelt, begheerigh opgheroeyt
Waer hy hem keert of wend, gheen rust en kan beooghen
So de Fortuyn hem schijnt in rijckdom te verhooghen
Door yvers gier'ghe lust, naer meer en meer hy tracht,
Tot natuerlijcke rust en kan hy hem niet pooghen,
Sijnde te seer gheneyght naer veel rijckdom en macht,
Maer om te treffen recht, ghelijck als wort verwacht
't Caerts wel ghemeende wit, wy ons ons met aendacht keeren
Meest rust en lust vercrijght de Mensche hier op acht
Die zynen wille stelt inden wille des Heeren.
Niet licht en sal dien Mensch eenigh onrust betrapen,
Want hy hem heel en al beveelt in Godes hant,
Hy weet zijn Schepper leeft, van wien hy is gheschapen
Tot een red'licke Ziel, niet hoogh nocht trots int wapen,
Maer nederigh hem draeght volghens die Liefden-bant
Wat hem is opgheleydt met ghedult en verstant
Hy sulcks verdraeght en lydt, want troost hem naer't behooren,
Dat hem niet en gheschiet, te Water of te Landt,
Of 't is door Godts voorsicht hem toegheschick te vooren,
Wort hy met Cruys versocht, gheeft den moet niet verlooren,
Dat Godt slaet en gheneest, blyft vast in zijn ghemoet,
Het zy dat hy becomt veel rijckdom te oorbooren,
Of dat hy wort verarmt door veelderley onspoet,
Hy vindt hem steets gherust, hy denckt 't is Godt die't doet,
Met Iob: Godt gaf, Godt nam, spreeckt hy tot rusts vermeeren
D'oorsaeck hier wort ghestelt om meest te rusten soet
Die zynen wille stelt in den willen des Heeren.
| |
[Folio D2v]
| |
'T contrary wort van dien in die menschen bevonden
Die anders willen hier dan Godt de Heere wil,
't Herte gheduerigh blyft aen 's Werelts goet ghebonden
Daer Armoed' haer aencleeft, als van Godt toe ghesonden,
Voorwaer dien Mensch hem vind in onrust en gheschil,
De sinnen loopen om als een draeyende spil,
Door dien hy anders wil dan Godt in hem wil wercken,
Hy soeckt, hy loopt, hy draeft, weynich gherust en stil,
En daer hy't vinden sou, en gaet hy niet aenmercken,
Dat's te sien op den Heer, van wien dat hier den stercken
Sijn sterckt en macht vercrijght, de Rijcken zijn rijckdom
Ten zy dat 's Heeren jonst den Mensche gaet om-vlercken,
Hy moet versmelten haest, als een cierlicke Blom,
Dat heeft ghebleken wel aen menigh meer dan som
Wiens bejegh'nen dat ons tot nut hoorde te leeren
Van meeste rust en lust, dit's d'oorsaeck en waerom
Die zynen wille stelt inden wille des Heeren.
Prince.
Hy eet zyn broot gherust, en door arbeydts ghedueren
Vermoeyt den slaep hem lust, om we'er te zijn bequaem,
Om voldoen zijn beroep tot zijn nootdrufts ghebueren,
Hoe wel het lastigh schijnt, hy en weet van gheen trueren,
Maer als te vreden wel, zinght hy den Heer Lofsaem
Met lust een danckbaer Lied, en toont seer aenghenaem
Dat Godes wil alleen is zijn will' en behaghen,
Hy myd Menschen vernuft, d'welck werckt schande en blaem,
Maer volght alleen het spoor nae 's Heeren Woordts voordraghen,
Dat's houden middelmaet, niet al te seere claghen
Wanneer de Heere comt, met armoede castydt,
En oock niet al te seer verheffen t'gheenen daghen,
Als de Heere me-deeldt zijn zeghen breedt en wyt,
Maer datmen segghen moet, danckbaerigh t'alder tydt
Van sulcx de Heere gheeft, 't gheschiet al hem ter eeren
De meeste rust gheniet, in vrede of in strijt
Die zynen wille stelt inden wille des Heeren.
Segh vvaerheyt. |
|